Nowenna do Św. Teresy od Dzieciątka Jezus – dzień 3

Rozmyślając o ubóstwie Pana Jezusa od żłóbka aż do krzyża, przypatrywała się zupełnemu ogołoceniu Boskiego Mistrza, Który mówił o Sobie: „Liszki mają jamy, i ptaki niebieskie gniazda: a Syn Człowieczy nie ma gdzieby Głowę skłonił” (Mat. 8, 20). Ubóstwo Zbawiciela posunięte do ostatecznych granic, zależność Jego od wszystkich, zwłaszcza od Ojca Przedwiecznego, zupełne zdanie się na Niego, zachwycało ją i pobudzało do korzystania z najdrobniejszych okazji, aby Go naśladować.

Na drodze dziecięctwa duchowego, ubóstwo lub bogactwo zewnętrzne nie ma żadnego znaczenia, można bowiem posiadać dostatki, a sercem i duchem być od nich zupełnie oderwanym; i przeciwnie, można być zewnętrznie ubogim, a wewnątrz żywić wielkie przywiązanie do bogactw.

Zastanówmy się, w jaki sposób Święta nasza rozumiała ubóstwo duchowe: Czy wystarczyło jej, że sama z siebie jest niezdolną do najmniejszego wysiłku na drodze cnoty? Czy zadowalała się zupełnym oderwaniem od zalet własnego umysłu i serca, od wszelkich pragnień? O nie, szczęściem jej i radością było, że jest ubogą, maleńką duszyczką, którą Ojciec Niebieski, z chwili na chwilę, z godziny na godzinę, podtrzymywać musi. Cieszyła się, gdy odbierała łaski, ale z równą radością znosiła też oschłości, opuszczenie, zostawiając troskę o siebie Ojcu Niebieskiemu; zdana była zupełnie na Jego Wolę, przypominając sobie Słowa Pana Jezusa: „Nie troszcież się tedy… albowiem Ojciec wasz Niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie” (Mat. 6, 31,32). Trzy tygodnie przed śmiercią mówiła: „Jestem podobna do maleńkiego dziecka, nie myślę o niczym, (…) cierpię po prostu z chwili na chwilę, nie mogę nawet troszczyć się o to, co będzie; nie będę miała uczynków dla siebie, bo wszystkie od dałam Panu Jezusowi za dusze; — Bóg najlepszy będzie mi musiał oddać według uczynków swoich”. — Ubogą pragnęła pozostać do końca życia.

Za przykładem naszej anielskiej Mistrzyni starajmy się pozostać do końca naszej ziemskiej pielgrzymki ubogimi w duchu, zdani na Łaskę Ojca Niebieskiego, według słów Psalmisty Pańskiego: „Zdaj na Pana staranie twoje, a On cię wychowa” (Ps. 55/54/, 22). Wówczas stanie się i dla nas ubóstwo święte źródłem radości; jedna myśl będzie nas zajmowała: aby coraz więcej upodobnić się do Pana Jezusa.

Tylko do Ciebie Jezu się przywiążę;
W Tobie się skryję, do Ciebie wciąż dążę;
Chcę dzieckiem czuć się u Ciebie bezpiecznie,
Bronić Cię, Panie, jak rycerz walecznie!
Jak małe dziecię, czułymi rączkami
Ciebie obsypać, Jezu, pieszczotami;
A tam, gdzie dano mi apostołować,
Za Ciebie walczyć, do śmierci bojować.
Bo Tyś jest szczęściem moim ukochanym,
Tyś moim skarbem, mym Królem, mym Panem.

(Tylko Ty, Jezu…)

DESZCZ RÓŻ.

Św. Teresa przybywa z pomocą materialną.

Podczas wojny mieszkaliśmy w Trickenham, koło Londynu, jako wychodźcy belgijscy. Nasze finansowe położenie było bardzo krytyczne. Pewnego razu, nie mieliśmy nawet czym zapłacić czynszu, który wynosił 9 funtów szterlingów, a w naszej kasie było zaledwie 6 funtów. Nie wiedzieliśmy, co począć; w razie nie zapłacenia czynszu, zagrożono nam, że wraz z dziećmi znajdziemy się na ulicy. Kilkakrotnie rachowałam pieniądze, ale zawsze znajdowałam 6 funtów szterling. Zwróciłam się w kłopocie moim do Świętej Teresy, prosząc, by nas poratowała, — nadszedł wreszcie dzień krytyczny; biorę te same pieniądze i liczę znowu. Jakaż była nasza radość, gdy spostrzegliśmy, że jest 9 funtów szterlingów, trzy monety złote były dodane. Święta Teresa pośpieszyła z pomocą…

Teraz, gdy lata niedoli i nędzy minęły, ze wzruszeniem wspominamy owe trzy złote monety Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus.

Yvonne Carpentier
(Pluie de roses. 6 tom).

POSTANOWIENIE: Żyć z chwili na chwilę z Łaski i Opatrzności Bożej.

AKT STRZELISTY: Panie, Tyś mnie zawsze ratował, wspierał i prowadził, (…) liczę na Ciebie (Św. Teresa).

MODLITWA.

Święta Tereso od Dzieciątka Jezus, miłośnico ubóstwa świętego, przypomnij sobie, jak w czasie twej ziemskiej pielgrzymki największą rozkosz sprawiała Ci myśl, że z chwili na chwilę żyjesz z Opatrzności Ojca Niebieskiego, zdana we wszystkim na Jego Wolę. Uproś mi zrozumienie i umiłowanie tej wielkiej cnoty, abym według obietnicy naszego Zbawiciela, należał do owych „błogosławionych, którym obiecane jest Królestwo Niebieskie”. Amen.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

9 października 1913 r. byłam zajęta poza domem, gdzie pozostawiłam córeczkę swą Annę-Marię. Raptem jakiś tajemniczy głos nakazał mi co rychlej przerwać pracę i udać się do domu. Biegnę więc ku domowi i po chwili widzę kłęby dymu, buchające zza drzwi. Momentalnie znalazłam się wewnątrz domu, wśród płomieni. Łóżko córeczki już było w ogniu, ona zaś sama zdrowa wesoła odzywa się: „Oj mamusiu, jak mi gorąco”. Płomienie zniszczyły pościel dzieciny, jej samej zaś nie tknęły. Okazało się, iż wychodząc, przez zapomnienie zostawiłam na stole palącą się lampę. Córeczka moja, przebudziwszy się, ujęła lampę, ta zaś przewróciła się i wywołała pożar. Cóż więc uratowało moją dziecinę, kto mi nakazał pracę natychmiast porzucić i biec ku domowi.

Tu muszę objaśnić, iż córeczka, miała wiele miłości do wiary, choć to mała dziecina, stale lubiła modlić się do Świętej Teresy, a po tym wypadku serdecznie często się odzywa: „Dziękuję Ci Tereniu, żeś mi nie dała spalić się”. Jestem więc najpewniejszą, że uratowanie mej córeczki było czynem Świętej Teresy.

Modlitwa.

O jakże stokroć groźniejsze od płomieni ognia są dla mej duszy te grzechy, które mogą obrócić w popiół, wniwecz to, czego Pan Bóg łaskawie mi udzielił. Więc jak to małe dziecię wołam do Ciebie Święta Tereso: Pomóż mi, nie daj się spalić mej duszy w ogniu mych grzechów. Broń mnie od nieszczęścia całą potęgą Twej modlitwy broń mnie skutecznie i nieprzerwanie, rozpłomień w mym sercu pożar, który by spopielił: wszystkie postronne ziemne słabostki, abym wołał(a), pożarem tym objęta: Gorąco mi, gorąco sercu memu, płonącemu miłością ku Ukrzyżowanemu.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Jezu Chryste, Synu Boży, który przyrzekłeś, że wynagrodzisz najmniejszą usługę, jaką z miłości ku bliźniemu wyświadczymy, spojrzyj łaskawie na Twą małą Oblubienicę, Św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która się tak starała o zbawienie dusz. W nagrodę za wszystko, co ona na ziemi czyniła i cierpiała, nakłoń Ucho Twoje na jej życzenie: „czynić dobrze w Niebie dla ziemi” i użycz mi za jej wstawieniem się, tej Łaski, o którą Cię gorąco proszę.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Duchu Święty, Wieczny Boże, który przez tak wielkie Łaski Twej Miłości, błogosławioną duszę Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus do doskonałości prowadziłeś, błagam Cię przez wierność, z którą ona z tą Łaską współdziałała, wysłuchaj łaskawie jej wstawienia się za mną grzesznikiem i wedle jej słów, że „deszcz różany na ziemię zsyłać będzie” użycz mi, Duchu Święty, tej Łaski, o którą proszę.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Święta Teresko od Dzieciątka Jezus, która podczas swego krótkiego pobytu na ziemi, byłaś zwierciadłem anielskiej czystości, gorącej miłości i zupełnego oddania się Bogu, teraz gdy już otrzymałaś nagrodę za twe cnoty, spojrzyj litościwie na mnie, który z ufnością udaję się do Ciebie. Przemów za mnie słowo do Tej Dziewicy Niepokalanej, której byłaś „kwiatkiem ulubionym”, do Królowej Nieba „która się uśmiechała do ciebie w zaraniu życia twego”.

Błagaj Ją, Która ma taki wpływ potężny na Serce Jezusa, aby mi uprosiła tę Łaskę, o którą proszę, i aby Jej Błogosławieństwo wzmacniało mnie w każdej chwili mego życia, broniło mnie w chwili śmierci i doprowadziło mnie do wiecznej szczęśliwości w Niebie. Amen.

Witaj, Królowo, Matko litości, * Życie, słodkości i nadziejo nasza, witaj! * Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy, * do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole. * A przeto, Orędowniczko nasza, Twoje Miłosierne Oczy obróć na nas * I Jezusa, Błogosławiony Owoc Żywota Twego * po tym wygnaniu nam okaż. * O Łaskawa, o Litościwa, o Słodka Panno Maryo!