Kazania dla dzieci – Credo na tle roku szkolnego

ks. Jan Pelz

1938

Życie nadprzyrodzone.

Ludzie życzą sobie dziś szczęścia na Nowy Rok, myśląc przy tym przeważnie o sprawach ziemskich, takich jak zdrowie, powodzenie, długie życie. Rzecz niewątpliwa iż takie życzenia wolno skła­dać sobie i bliźnim. Jednakowoż Chrześcijanie nie powinni w swych życzeniach myśleć tylko o spra­wach cielesnych: powinni myśleć też i o duszy.

Również i duszy należy w tym Nowym Roku życzyć zdrowia, ażeby nie zapadła znów w cho­robę. Ciało i dusza składają się razem na przy­rodzone życie człowieka. Chrześcijanie powinni sięgać myślą i ponad to naturalne życie.

Sprawa pierwsza: Życia nadprzyrodzo­nego nie możemy sami ukształtować siłami ciała i duszy. Ono wznosi się ponad ciało i duszę, a więc ponad życie przyrodzone, jest od tego ży­cia zgoła różne i odmienne. Życie nadprzyrodzone jest całkiem nowym życiem, które Pan Bóg nam daje z wolnej i nieprzymuszonej Swej Dobroci. Jest przydatkiem do życia przyrodzonego, czymś ta­jemniczym i Boskim.

Sprawa druga: Na czym polega życie nadprzyrodzone? Na uczestnictwie w życiu Pana Boga. Jakże czyni Pan Bóg, gdy dopuszcza nas do uczestni­czenia w swym życiu? Jakimże sposobem możemy być włączeni do życia Boskiego? Pan Bóg zsyła swego Syna w naszą duszę! Przez nieomylną Naukę Ko­ścioła zstępuje nadprzyrodzona prawda do naszego rozumu. W ten sposób rozum uzyskuje łączność z nadprzyrodzoną prawdą Bożą — to jest z Samym Panem Bogiem! Wola zaś otrzymuje siłę nadprzyrodzoną do tego, by kierować swe postępowanie według uzyskanej Prawdy nadprzyrodzonej. Otrzymuje tę siłę od Ducha Świętego w siedmiu sakramentach. W ten sposób również i wola związana jest z ży­ciem Bożym. Na tym właśnie polega życie nad­przyrodzone. Jest ono czymś naprawdę wielkim, czymś zgoła cudownym, Boskim i wspaniałym!

Sprawa trzecia: Ale tak wielkiego daru Pan Bóg nam nie narzuca. On nam Dar ten ofia­ruje, byśmy dobrowolnie oświadczyli się za jego przyjęciem. Człowiek może też odrzucić życie nad­przyrodzone i dziś tak wielu ludzi postępuje. Takie jednak postępowanie jest wielką niewdzięcz­nością i ciężką obrazą względem Pana Boga; poza tym jest ono dla samego człowieka wielkim nieszczę­ściem. Przeczytam wam kilka zdań z listu takiego człowieka, który odrzuca życie nadprzyrodzone. Posłyszycie, jak on już na tym świecie czuje się nieszczęśliwy! Człowiek ten, robotnik chory na płuca, pisze; „Modliłem się do Boga, a On mnie nie uzdrowił, nie wysłuchał. Dlatego ja już w Niego nie wierzę. Boję się śmierci i czepiam się choćby odrobiny życia”. Tak pisze ten człowiek. O co on się modlił? O zdrowie. Czy pomyślał o swej duszy? Nie! Czy pomyślał o życiu nad­przyrodzonym? Nie! Myślał tylko o ciele. Gdy pisze; „Ja już nie wierzę” — musimy mu odpo­wiedzieć: „Tyś w ogóle nie wierzył należycie! Uważałeś Pana Boga za jakiegoś znachora, który ma na zamówienie wyleczyć twe ciało, uważałeś Go za twego sługę! A On przecie jest Panem! Co pisze jeszcze ten człowiek? „Boję się śmierci i czepiam się choćby odrobiny życia”. Oto widzicie, jak nieszczęśliwy bywa ten,, kto odrzuca życie nadprzyrodzone! Jest nieszczęśliwy już na tym świecie. A jakież wiekuiste nieszczęście ocze­kuje takiego człowieka na drugim świecie!

W tym Nowym Roku ceńmy, otaczajmy opieką i pomnażajmy życie nadprzyrodzone jako rzecz najdroższą i najbardziej wartościową. Bądźmy wierzącymi dziećmi Kościoła Świętego! Przystę­pujmy często i godnie do Jego Świętych Sakramen­tów. Wtedy staniemy się szczęśliwi w całym roku i wiecznie szczęśliwi na całą wieczność.

Okażmy swym życiem, iż Dzieciątko Jezus nie nadaremnie spoczywało w świętej stajence. Pan Jezus jest Dawcą życia nadprzyrodzonego. On nam to życie nadprzyrodzone przynosi.

O, Panie Jezu, o Boże Dzieciątko, przynieś i zachowaj ludziom życie nadprzyrodzone! Amen

© salveregina.pl 2023