V. Rozmyślanie.
Zawartość strony
O CHWALE NIEBIESKIEJ.
Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959)
Rozmyślanie.
Wejście do Nieba.
I. Przyjęcie Błogosławionego przez Aniołów i Świętych.
II. Obdarzenie nagrodą przez Pana Boga.
„Wnijdź do wesela Pana twego” (Mt 25, 21).
I. Rozważajmy dziś niewysłowioną szczęśliwość duszy przy wejściu do Nieba. Zadaniem Anioła Stróża będzie oczyszczoną duszę po odbyciu pokuty czyśćcowej przeprowadzić do wiecznej szczęśliwości i przedstawić ją Panu Bogu. Jaką radością będzie dla duszy znalezienie się w towarzystwie Aniołów i Świętych. Jak radośnie będą się witali ci na wieki już połączeni, których śmierć rozdzielała. Jak cieszyć się będą Święci, gdy dusza wejdzie do wesela Pana. Jak szybko odnajdą się ci, którzy już za życia do siebie należeli, którzy ten sam sposób życia prowadzili i nosili podobne poświęcone szaty. Okrzyk bezgranicznej radości wyda dusza zakonna, gdy ją Święci Założyciele będą przyjmowali na wieki do grona Swych duchowych dzieci! Przed Wszystkimi Chórami Aniołów i Świętych przeprowadzi Anioł Stróż duszę przed Królowę Nieba, Która wyciągnie do niej Macierzyńskie Dłonie. Często w życiu dusza spogląda z tęsknotą ku Maryi. Jej troskliwe Oczy spoczywały z łaskawością na duszy, teraz dusza może upaść do Stóp z wdzięcznością i wylać swą miłość u stopni Tronu Królowej i Matki pięknej Miłości.
Potem dusza będzie mogła wejść na Niebieski Tabor, na którym w całej pełni ukazuje się Chwała Zbawiciela. Tam przyjmie ją miłośnie Pan Jezus i radośnie wskaże jej miejsce w Domu Ojca, miejsce dla niej przeznaczone na wieki. Jeśli Św. Piotr tak się rozradował na Taborze, gdy Zbawca odsłonił mu tylko cząstkę Swej Niebieskiej Chwały, któż wtedy zdoła opisać zachwyt duszy oglądającej na wieki i w pełni poznania przemienione Jego Najświętsze Człowieczeństwo? Myślmy często o tym radosnym wejściu do Nieba i tak żyjmy, abyśmy byli godni tej pociechy. Miejmy ciągle w pamięci osiem błogosławieństw Zbawiciela, i urzeczywistniajmy w życiu warunki ich spełnienia się na nas, abyśmy napełnieni radością weszli do wesela Pana i oglądali Pana Boga.
II. Bramy wiecznej szczęśliwości otwierają się jeszcze szerzej i dusza dostępuje widzenia Pana Boga ukrytego przed nią dotychczas. Staje On przed uszczęśliwioną duszą i odsłania jej Swe Oblicze. Jest to zachwyt duszy w Niebie, najszczęśliwsze poznanie, gdy wszelkie zasłony opadną, a nad nią zajaśnieje Pan Bóg światlejszy od słońca, a dostępny bez żadnej przeszkody. Wtedy wypełni się to, co powiedział Św. Paweł: „Wtedy każdy znajdzie pochwałę u Pana” (I Kor 4,5).
I jakaż to chluba dla duszy, gdy ją Sam Pan Bóg pochwali! Jaka to serdeczna uprzejmość Odwiecznego Pana Boga dla Jego stworzenia, małej duszy ludzkiej! O jak niewypowiedzianie będzie szczęśliwa, gdy usłyszy pochwałę z Ust Odwiecznej Prawdy: Dla mnie pogardziłaś światem i odniosłaś zwycięstwo nad wszystkim, co ziemskie. Należałaś do liczby mądrych i rozumnych, nie dałaś się obałamucić zmysłowości i próżnościom światowym. W pokusach byłaś mi wierna, nie szukałaś żadnej nagrody na ziemi. Pod ciężarem tylu cierpień i utrapień mężnie wytrzymałaś, a suknię splamioną obmyłaś we Krwi Baranka. Dlatego wejdź do wesela Pana twego, do szczęśliwości, którą ja sam jestem szczęśliwy. Wejdź do wesela Pana twego, do nieprzebranego morza nigdy nie kończących się rozkoszy.
Modlitwa:
Mój Panie i Boże, któż by nie zdecydował się służyć Ci wiernie, znosić wszystkie uciążliwości cierpliwie, gdy Ty tak hojnie nagradzasz. Daj mi, o Boże, żebym, jak mówi Psalmista, czynił sprawiedliwości dla zapłaty (Ps. 119/118/, 112). Z największym obrzydzeniem żałuję za niewierności w Twej Służbie i postanawiam stale mieć przed oczyma radości niebieskie, żeby kiedyś dostąpić udziału w Twojej Szczęśliwości. Amen.
© salveregina.pl 2022