I. Rozmyślanie.

O CHWALE NIEBIESKIEJ.

Wieczna szczęśliwość naszym ostatecznym celem.

I. Niebo jest miejscem wiecznej szczęśliwości.

II. Ziemia jest miejscem zasługiwania na Niebo.

„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (Rodź 1, 1).

I. Pan Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje i wyznaczył mu jako cel i koniec wieczną szczę­śliwość w Niebie. „Stawszy się sługami Bożymi — pisze św. Paweł — macie swój pożytek w uświęceniu a za cel: życie wieczne” (Rz 6, 22). Zaraz na początku przy stwo­rzeniu świata Bóg przeznaczył niebo na mieszkanie bło­gosławionych, dlatego przy sądzie ostatecznym rzecze do nich: „Pójdźcie błogosławieni Ojca mego, posiądźcie królestwo przygotowane wam od założenia świata”. Tego królestwa wiecznej szczęśliwości nie możemy nigdy z oczu stracić, musimy je uważać za ojczyznę, dla której zostaliśmy stworzeni, aby tam ze wszystkimi świętymi używać niebieskiej radości. Tu na ziemi jesteśmy cudzo­ziemcami i pielgrzymami do ziemi obiecanej. Tu dusza nigdy nie znajdzie pełnego zadowolenia, żadna ziemska uciecha nie zdoła nigdy zaspokoić serca naszego i zado­wolić jego tęsknot.

Niech więc stworzenia nierozumne szukają na ziemi zadowolenia, my kierujmy wzrok ku górze i podnieśmy serca do Boga i Stwórcy naszego, który w niebie chce być naszym udziałem. Sursum corda — w górę serca — wzywa Kościół św. ku Królestwu naszemu i dziedzictwu. Św. Augustyn wyraził tęsknotę wszystkich ludzi mó­wiąc: „Stworzyłeś nas Boże dla Siebie i niespokojne jest serce nasze, póki nie spocznie w Tobie”. Przedstawmy sobie, że Bóg to samo do nas mówi, co niegdyś do Abra­hama: „Podnieś oczy twoje, wszystką ziemię którą wi­dzisz, tobie dam. Wstań, a schodź ziemię wzdłuż i wszerz, bo ją tobie dam” (Rodź 13, 15). Tak, wstańmy i zwie­dzajmy tę naszą ojczyznę przez częste o niej rozmyślanie. Uznajmy w niej nasz cel — wieczną szczęśliwość.

II. Rozważajmy dalej, jak Bóg stwarzając niebo, stwo­rzył także i ziemię a na niej człowieka. Celem jego życia jest zdobyć sobie niebo przez służbę Bogu na ziemi oraz przez walkę i zapasy podjęte z woli Bożej. Życie ziem­skie jest próbą, polem walki i tylko ten zdobędzie wiecz­ną koronę chwały i szczęścia, kto dzielnie walczył. Zie­mia jest winnicą, wszyscy ludzie muszą pracować na niej jako robotnicy, którym nie wolno próżnować. Dzień każdy muszą uświęcać pracą, żeby zasłużyć na denar niebieskiej nagrody.

Wszystkie rzeczy otaczające nas, stworzył Bóg w tym celu, żeby nam były pomocą w dążeniu do wiecznego żywota, a nie żebyśmy się mieli do nich przywiązywać i szukać w nich celu i naszego zadowolenia. Tylko niebo jest przeznaczone do wiecznego używania, ziemia do cza­sowego i rozumnego posługiwania się nią. Ziemia do walki i cierpienia, niebo do szczęścia i nagrody. Obyśmy nigdy nie stracili z oczu tego przeznaczenia, obyśmy ni­gdy nie stracili nieba przez nieuporządkowaną miłość do rzeczy ziemskich. Odwracajmy oczy od świata, od jego znikomości, patrzmy w górę na to, co nie przemija, abyśmy z odwagą i siłą zabierali się do pracy, tzn. służby Bożej. Przy śmierci musimy opuścić ten świat, a wtedy stanie nam otworem niebo wieczną szczęśliwością jaką Bóg wynagrodzi obficie męki i trudy życia.

Modlitwa:

Mój Boże! Mój Stwórco i Odkupicielu! Ty jesteś moim ostatecznym celem. Mogłeś mnie zobowiązać do służby Two­jej bez nadziei nagrody. Mogłeś zażądać ode mnie wiernej służby i miłości już tylko z tego powodu, że jesteś moim Stwórcą, najwyższym Panem nieba i ziemi. Serce szlachetne powinno Cię miłować, choćby tylko dla Ciebie samego, nie dla własnej korzyści, nie dla nadziei nagrody. Ale  Twoja dobroć jest tak wielka, że przychodzisz z pomocą naszej słabości przez obietnicę wiecznej nagrody w niebie. Ty jesteś samą nagrodą. Pamięć o tym uszlachetnia i oczyszcza nasze pragnienie nagrody. Za co poczuwam się do tym większej wdzięczności. Obym nigdy nie zapomniał o Twojej miłości i tak przechodził przez życie, by drogi jego doprowadziły mnie do wiecznej ojczyzny, do Ciebie. Dla Ciebie jestem stworzony. Amen.

© salveregina.pl 2022