OKTAWA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. SOBOTA. Rozmyślanie. O cudownej przemianie, którą Duch Święty zdziałał w społeczeństwie ludzkim.

Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

I. Przedstaw sobie Dawida proroka mówiącego te słowa: „Wypuść Ducha Twego, a odnowisz oblicze ziemi” (Psalm 104/103/).  

II. Prosić będę o wielki udział w obfitości Da­rów Ducha Świętego.

I. Punkt.

Dobroczynne instytucje.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. W jakim stanie było społe­czeństwo ludzkie przed Przyjściem Ducha Świętego? Bałwochwalstwo z swymi okrutnymi przesądami, despotyzm czyli prawo mocniejszego nad słab­szym panowało wszędzie, występki najbardziej oburzające były ubóstwiane! Jedno Tchnienie Ducha Świętego rozproszyło te straszne ciemności i zastąpiło je królestwem prawdy, sprawiedliwości i wszela­kich cnót. Jakim mianowicie był los biednych, dotkniętych nieszczęściami wszelkiego rodzaju? Opuszczenie najzupełniejsze, a raczej pogarda: uważano ich za przedmiot przekleństwa bogów. Dlaczego w ruinach pomników nawet najbardziej oświeconego pogaństwa nie znajdujemy nigdzie szczątków jakiegoś schronienia stojącego otworem dla cierpiącej ludzkości? Bo tam właśnie nie wniknęła miłość chrześcijańska. Potrzeba było, aby ją Duch Święty wlał w serce człowieka, w serce dotąd tak nieużyte, tak samolubne. Dokazał tego w istocie Duch Święty, o czym wspomina Apo­stoł Paweł, pisząc do Rzymian: „Miłość Boża, rozlana w sercach naszych przez Ducha Świętego” (Roz. V). I oto pojawiają się natychmiast cu­downe skutki tej miłości: ona odnowiła oblicze ziemi, okryła ją szpitalami i ochronami dla nędzy, dla niemowlęctwa, dla nieszczęśliwej starości, dla cierpień wszelkiego rodzaju, rozsiała wszędzie stowarzyszenia dobroczynności, zaprowadziła po­bożne męskie i żeńskie bractwa, poświęcające się dla nieszczęśliwych aż do heroizmu, aż do złożenia w ofierze własnego życia! Męczeństwo miłości stanęło obok męczeństwa wiary.

ZASTOSOWANIE. Zaprawdę, jakże godni zazdro­ści są ci, którzy wstępując w ślady Apostołów, niosą narodom, jeszcze w pogaństwie zostającym, cywilizację chrześcijańską! Jakże szczęśliwi są ci, którzy z powołania i z miłości ku Panu Bogu oddają się na usługi nieszczęśliwym i nieoświeconym albo szczodrobliwością swoją wspierają osoby, oddające się temu powołaniu z takim za­parciem siebie. Czy nie można o nich powiedzieć, że już są zapisani w szeregi owych błogosławio­nych, do których kiedyś zawoła Pan Jezus: „Pójdź­cie, błogosławieni Ojca Mego, otrzymajcie Królestwo: Albowiem łaknąłem, a daliście Mi jeść; byłem chory, a nawiedziliście Mnie. Zaprawdę po­wiadam wam: Coście uczynili jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnieście uczynili!” (Mt 25, 34-36.40) Abyś się znalazł w liczbie tych szczęśli­wych, zobacz, czyś czego nie zaniedbał w tej mi­łości albo w czym ją możesz spotęgować i wzbo­gacić.

UCZUCIA [**]. Dziękczynienia Duchowi Świętemu za nieocenione Dobrodziejstwo oświaty chrześci­jańskiej i za cząstkę naszego w nim udziału.

POSTANOWIENIE [***]. Oddawaj się uczynkom do­broczynności z nowym zapałem, a skoro uczujesz potrzebę zachęty, to pomnij na te słowa Pana Jezusa: „Coście uczynili jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).

II. Punkt.

Zniesienie niewolnictwa.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Przed zstąpieniem Ducha Świętego i ogłoszeniem Ewangelii, większa połowa, niemal dwie trzecie części rodzaju ludzkiego, jęczała pod jarzmem najpodlejszego niewolnictwa. W Romie pogańskiej, która zwała się królową cywilizacji, jeden patrycjusz rzymski posiadał często kilka tysięcy niewolników. A czymże ci byli niewolnicy w oczach panów swoich? Istotami nikczemniej­szymi od bydlęcia i dla kaprysu czy fantazji właściciela skazywano ich na śmierć, zmuszano do zabijania się w cyrku dla przyjemności wi­dzów, gdzie indziej zaś zabijano ich gromadnie na ofiarnym ołtarzu bogów, a raczej szatanów!… Głos rozumu, który odzywał się nieśmiało w protestach kilku filozofów, na próżno zżymał się prze­ciwko tym okrucieństwom. Było to zostawione Duchowi Świętemu położyć im koniec. Mówiąc przez usta Apostołów, dał ten Duch Święty do zrozu­mienia światu, że „nie masz względu na osoby u Boga. Non est personarum acceptio apud Deum” (Kol. 3, 25). Że nie masz niewolnika i wolnego: ale wszystko i we wszech Chrystus Pan. Zasady te, których Apostołowie i ich następcy Apostolscy nie przesta­wali z całą roztropnością przypominać światu, przemogły nareszcie w umysłach ludzi i przyniosły dobrodziejstwa obecnej cywilizacji.

ZASTOSOWANIE. Litujmy się nad zaślepieniem i niewdzięcznością tych, którzy nie chcą uznać Sprawcy owych wszystkich Dobrodziejstw, którzy je przypisują naturalnemu postępowi rozwoju ducha ludzkiego. Oni nie widzą, albo nie chcą widzieć, że ten sam duch ludzki nie uskutecznił czegoś podobnego w narodach, do których nie doszedł Głos Ducha Świętego. Módlmy się za nie­szczęśliwe narody, jęczące dotąd pod jarzmem szatana; sami zaś strzeżmy się, abyśmy nie ule­gli hańbiącemu jarzmu względów ludzkich, albo niepomiarkowanych namiętności.

ROZMOWA DUSZY [****] z Duchem Świętym. Błogo­sław i uznaj Go Sprawcą wszelkiego dobra chrze­ścijańskiej oświaty. Proś Go o przebaczenie, że do­tąd cieszyłeś się tymi dobrami, nie okazując Mu dosyć wdzięczności. Błagaj Go, aby spotęgował w nas Ducha Miłości, żarliwości i poświęcenia się.

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.