WTOREK W OKTAWIE ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. O katuszach, jakie zmysły potępieńca w piekle ponoszą.

 

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

UWAGA!

 

 Od jutra, tj. od środy 31 maja 2023r. rozpoczynają się Suche Dni Letnie, zgodnie z kan. 1252 § 2, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku jako nadal obowiązującym, w których obowiązuje POST ŚCISŁY.

 

 

Jako się wiele wynosiła i w rozkoszach była, tyle jej dajcie męki i żałości. — Obj. 18, 7.

 

PRZYGOTOWANIE. — Słusznie piekło zowiemy miejscem katuszy. Wszystkie zmysły potępionego mają swe własne cierpienia, i o ile kto danym zmy­słem bardziej obrażał Pana Boga, o tyle też ów zmysł więcej cierpi. Zastanów się, czy życie, jakie obec­nie wiedziesz, napełnia cię ufnością, iż się nie do­staniesz do tej przepaści piekielnej. Iluż Chrześci­jan, jak i ty, o piekle rozmyślało, ponieważ jednak nie chcieli zerwać z grzechem i nadużywali Miło­sierdzia Bożego, teraz są w piekle i zawsze w nim gorzeć będą.

 

I. — Jest Prawdą Wiary, iż piekło istnieje; jest to miejsce kary dla tych, którzy zbuntowali się przeciw Panu Bogu. Na czym ono polega? Jest to miej­sce katuszy. Miejsce mąk, tak nazwał piekło bogacz potępiony; miejsce mąk, gdzie zmysły i władze duszy odrzuconego ponoszą właściwe dla się karanie; o ile kto bardziej jakim zmysłem obrażał Pana Boga, o tyle też większą ów zmysł po­nosi katuszę. „Jako się wiele wynosiła i w rozkoszach była, tyle jej dajcie męki i żałości”.

Zmysł wzroku trapić będą ciemności. Ja­kież politowanie wzbudzałby człowiek, który by został skazany na dożywotni pobyt w jakim pozbawionym światła więzieniu i w nim przez lat 40 lub 50 pozostawał! Piekło jest więzieniem zewsząd zamkniętym, do którego nigdy nie dociera żaden promień światła; ogień bowiem, który na ziemi oświeca, w piekle jest ciemny i pali jedynie.

Będzie ponosił katusze zmysł powonienia. Jakąż to byłoby męką pozostawać w jednym po­koju z trupem, będącym w stanie rozkładu! Z trupów ich wynijdzie fetor. Potępiony zaś będzie pozostawał wraz z tylu milionami innych potępieńców, żywymi dla ponoszenia kary, lecz trupami, o ile idzie o gnijące ich ciała. Zdaniem Św. Bonawentury, gdyby ciało potępieńca wyrzu­cono z piekła na ziemię, wszyscy ludzie pomarliby od nieznośnego fetoru.

A tymczasem niektórzy szaleńcy powiadają: Jeśli pójdę do piekła, to sam w nim nie będę. — Nieszczęśni! O ile więcej będzie w piekle potępio­nych, o tyle więcej będą cierpieć z powodu zgni­lizny, krzyku, zawstydzenia; będą stłoczeni jak owce w porze zimowej. Jako owce w piekle złożeni zostaną. Będą jak winogrona stło­czone prasą Gniewu Bożego. — Do powyższych bę­dzie również dodana kara niemożności porusza­nia się. W jakiej pozycji potępiony wpadnie do piekła w Dzień Ostateczny, w takiej pozostanie bez zmiany, bez możności poruszania nogą, lub ręką, póki Pan Bóg będzie Panem Bogiem.

 

II. — I słuch będzie ponosił w piekle swoje katusze, a to z powodu wrzasku i płaczu potępień­ców, pogrążonych w rozpaczy. Jakąż to męką, jeśli się pragnie usnąć, a słyszy się nieustanne narze­kania chorego, szczekanie psa, płacz dziecka! Nie­szczęśni potępieńcy, którzy przez całą wieczność będą musieli słyszeć nieustannie wrzaski tylu ka­towanych!  Zmysł smaku głodem trapiony bę­dzie. Będą cierpieć głód, jak psy. Nie otrzyma jednak potępieniec nigdy ani okruszyny chleba. Takie pragnienie będzie go pożerać, iż dla jego ugaszenia morza wody byłoby mało, nie będzie miał jednak nigdy ani jednej jej kropli. O jedną kroplę dopraszał się bogacz w przypo­wieści, lecz nigdy jej nie otrzymał i nigdy, nigdy jej nie otrzyma.

Zbadaj się teraz, czy życie, jakie wiedziesz, upoważnia cię do nadziei, iż do tej przepaści pie­kielnej się nie dostaniesz. Iluż Chrześcijan, którzy rozmyślali o piekle, teraz w nim gorzą i gorzeć będą na wieki, nie chcieli bowiem zerwać z grze­chem i nadużywali Miłosierdzia Bożego.

 

 

Modlitwa.

Oto, mój Panie, u Nóg Twoich ten, który tak mało sobie robił z Twej Łaski i Twego karania. Jakże byłbym nieszczęśliwy, gdybyś nie okazał mi Litości! Od iluż lat pozostawałbym w piekle, w którym goreje tylu potępionych, w tymże co i ja wieku, którzy żyli w tych samych, co i ja warunkach. Mój Odkupicielu, jakżeż, myśląc o tym, nie płonę miłością ku Tobie? Czyż zdołam myśleć w przyszłości o ponownym obrażaniu Ciebie? Niech się to nigdy, mój Jezu, nie stanie; spraw, bym raczej umarł tysiąc razy.

Dokończ, Panie, Dzieła, które rozpocząłeś. Wyrwałeś mnie ze zgnilizny tylu mych grzechów i wezwałeś mnie, abym Cię miłował. Spraw, bym wszystek czas, jaki mi jeszcze pozostaje, poświę­cił dla Ciebie. Jakże potępieni pragnęliby dnia, godziny czasu, jakiego mi użyczasz! A ja miał­bym go obracać na to, co Tobie się nie podoba? Nie, mój Jezu, nie pozwól na to przez Zasługi Krwi Twojej. — Kocham Cię, Dobro Najwyższe, a ponieważ Cię kocham, żałuję, iż Cię znieważa­łem; nie chcę Cię już więcej obrażać, lecz zawsze Cię miłować. Królowo i Matko moja, Maryo, proś Jezusa za mną i wyjednaj mi Dar wytrwania i Twej Świętej Miłości. Amen. (II, 118)