Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

czyli

NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA

na każdy dzień roku

O Życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa ku użytkowi wiernych,

którzy żyjąc wśród świata, dążą do doskonałości.

TOM I

(od 1 stycznia do 30 czerwca)

[ez-toc]

Gdy książka pod tytułem: ,,Przewodnik prawdzi­wej pobożności czyli Nowe, praktyczne rozmyślania na każdy dzień roku Życia Pana naszego Jezusa Chrystusa zgodną jest we wszystkim z przepisami Wiary Świętej Katolickiej i moralności i bardzo pożyteczną tak dla osób duchownych jako też świeckich, przeto daje jej Ordynariat Metropolitalny najchętniej aprobatę i zaleca ją wiernym do czytania.

OD OBDYNABTATD METBOPOL. O. Ł.

Lwów, dnia 11 sierpnia 1885.

+ Seweryn

Arcybiskup.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć, błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.

O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

1) Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.

2) Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…

3) Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

4) Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

5) Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

3. STYCZNIA.

O okolicznościach przy nadaniu Najświętszego Imienia Jezus.

I. Wyobraź sobie Archanioła Gabryela, który mówi do Maryi: Oto poczniesz i porodzisz Syna, a nazwiesz Imię Jego Jezus (Łuk. I, w. 31).

II. Proś o Łaskę, abyś godnie nosił imię, któreś na Chrzcie Świętym otrzymał.

I. Punkt

Imię Jezus, nagroda pokory.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Nazwano Imię Jego Jezus – Zbawiciel (Łuk. II, 21). I kiedyż nazwano Go tym wzniosłym Imieniem? Czy w dzień urodzin, gdy Go Aniołowie wielbili i pasterze cześć Mu oddawali? Nie, ale w chwili Obrzezania, kiedy przyjmując znamię grzechu, tak się poni­żył, że nawet chciał być podobny grzesznikom. To Imię dano Mu w nagrodę niewypowiedzianego poniżenia. Co też potwierdza wyraźnie Apostoł, mówiąc: Chrystus wyniszczył Samego Siebie, przyjąwszy postać sługi…. Dlatego Bóg wywyższył Go i darował Mu Imię, które jest nad wszelakie imię. (Do Filip. II, 7. 9).

ZASTOSOWANIE. Jeśli godnie chcesz nosić zna­mię Chrześcijanina, które w Sakramencie Chrztu i Bierzmowania zostało wyciśnięte na czole twoim, bądź pokornego ducha i serca, znoś cier­pliwie i ze świętym poddaniem się upokorzenia, skądkolwiek by one pochodziły. O tyle tylko mo­żesz się spodziewać uczestnictwa w Chwale Pana Jezusa, o ile będziesz miał udział w Jego upoko­rzeniach.

UCZUCIA [**]. Wzbudź w sercu swoim pragnienie stawania się małym w oczach własnych, abyś mógł ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o łaskę wytrwania. Częstokroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeżeli nie czynimy prakty­cznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym roz­myślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z nieba, potrze­bną do wykonania dobrych postanowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

POSTANOWIENIE [***]. Przyjmę i będę znosił, jeżeli nie radośnie, to przynajmniej cierpliwie, wszel­kie upokorzenia, które spodoba się Opatrzności Bożej zesłać na mnie.

II. Punkt

Imię Jezus, nagroda posłuszeństwa.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Nazwano Imię Jego Jezus. A kiedyż nazwano Go teraz Imieniem? Oto w chwili, gdy poddając się całkiem dobrowolnie prawu obrzezania, złożył Ojcu Niebieskiemu ofiarę z Wła­snej Woli i wolności obowiązując się zastosować w całym Życiu Swoim do tych tak przykrych przepisów prawa Mojżeszowego: bo ten, który poddawał się obrzezaniu, jak naucza Paweł Św., winien jest wszystek zakon pełnić, wszystkie inne przykazania prawa Mojżeszowego (Galat. V). Oto za jak wielką cenę zasłużyło sobie Słowo Wcie­lone na to Imię Jezus. Sam się poniżył, stawszy się posłusznym aż do śmierci, a śmierci krzyżo­wej, mówi tenże Apostoł, dlatego i Bóg wywyż­szył Go i darował Mu Imię, które jest nad wszelakie imię. (Do Filip. II).

ZASTOSOWANIE. O! jakąż radością dusza twoja winna być przejęta na myśl podobieństwa ze swoim Boskim Zbawcą! Podobnie jak On, zobowiązałeś się i ty przyrzeczeniem na Chrzcie Świętym danym i później często powtarzanym, że zachowasz nie tylko Prawo Boże, ale i przykaza­nia kościelne. Za przykładem Pana Jezusa nałożyłeś swej wolnej woli jarzmo wielu przepisów religij­nych i odmawiasz sobie pewnych przyjemności, na które mógłbyś zezwolić bez grzechu.

Ale cóż znaczą te prawa, te przepisy i te umartwienia, które łaska czyni łatwymi i słod­kimi w porównaniu z ciężkim jarzmem prawa Mojżeszowego? Bądź więc w tym mężny i wierny, chociażby cię to wiele kosztować miało, bo tylko za tę cenę to wielkie imię, które nosisz, imię Chrześcijanina, da ci prawo do Chwały i wiecznej nagrody.

UCZUCIA. O Jezu mój! jakże często brako­wało mi tej stałości i wierności, jak błahymi po­wodami starałem się usprawiedliwić moje nie­wierność, i to w rzeczach tak łatwych! Cóż mogę innego uczynić, jak tylko upokorzyć się głęboko i błagać Cię o serce bardziej skore i pochopne do ofiary i trudu.

POSTANOWIENIE. Od dnia dzisiejszego będę wierniejszym i hojniejszym względem Pana Boga, a mianowicie okażę więcej uległości i posłuszeń­stwa tym, których mi Opatrzność na zwierzchni­ków przeznaczyła.

III. Punkt

Imię Jezus, nagroda umartwienia.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Nazwano Imię Jego Jezus. — Kiedy? i w jakiej chwili? Oto w chwili, gdy w Obrzezaniu cierpiał za nas, gdy ofiarował za nas Krew Swoją i zobowiązał się prowadzić życie pełne zaparcia samego siebie, umartwień i po­święceń, by je na ostatek zakończyć ofiarą krzy­żową. Wtenczas Ojciec Niebieski dał Mu to tak chwalebne Imię Jezusa — Zbawiciela.

ZASTOSOWANIE. Chrystus cierpiał za nas od pierwszej chwili Swojego Życia, zostawiając wam przykład, abyście naśladowali tropów Jego (I. Piotr IT, 21), prowadząc życie pełne zaparcia i umar­twienia. I nie sądź, by to tylko radą było; Słowa Pana Jezusa wręcz przeciwnie dowodzą Jeżeli kto chce za Mną iść, niech zaprze samego siebie a weźmie krzyż swój na każdy dzień (Mat. IX, 23); na innym zaś miejscu: Kto nie bierze krzyża swojego i nie naśladuje Mnie, nie jest Mnie godzien. (Mat. X, 38). Samo więc imię ucznia Chrystu­sowego, które nosisz, nie wyjedna ci nigdy Chwały i nagrody, jeżeli nie staniesz się podobny twemu Boskiemu Mistrzowi przez rezygnację w cierpie­niach i ćwiczenie się w umartwieniach — Apostoł nazywa to obrzezaniem serca.

Postanowienie. Wejdź w siebie i badaj, czy jesteś przejęty tym duchem Chrystusa Pana, duchem umartwienia i zaparcia samego siebie.

ROZMOWA DUSZY [****] z Panem Jezusem, Który Swoimi upokorzeniami, Swoim posłuszeństwem i cierpie­niami wskazuje tym, którzy chcą iść za Nim, drogę prawdziwej Chwały i szczęśliwości; albo ze Świętą Genowefą, sławną patronką Paryża, której święto dziś obchodzimy.

Zachęcamy do uczczenia:

1. Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego w okresie Bożego Narodzenia: Nabożeństwo na okres Bożego Narodzenia
2. Najświętszego Imienia Jezus w nabożeństwie miesiąca Stycznia ku Jego czci poświęconym: Nabożeństwo styczniowe ku czci Najświętszego Imienia Jezus.
3. Najświętszego Imienia Jezus: Nabożeństwo ku czci Najświętszego Imienia Jezus.

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa Chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Panu Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

© salveregina.pl 2023