Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

Iżeś letni, ani zimny ani gorący, pocznę cię wyrzucać z ust moich. — Obj. 3, 16.

 

PRZYGOTOWANIE. — Prawdziwa oziębłość na tym polega, że dusza wpada w dobrowolne grze­chy powszednie, mało za nie żałuje, nie stara się ich unikać, powiada bowiem, że są niczym. Lę­kajmy się popaść w taką oziębłość; podobna jest do gorączki gruźliczej, która choć z począt­ku nie przeraża, bardzo jednak trudno jej się po­zbyć i zdrowie odzyskać. Biedna dusza, która żyje w zgodzie z choćby lekkimi grzechami! Nie­szczęśliwa będzie zstępować coraz niżej. Będąc tak skąpą wobec Pana Boga, czyż może rościć sobie prawo, aby P. Bóg był dla niej hojny?

 

I. — Są dwa rodzaje oziębłości, jedna nieunik­niona, druga taka, której można uniknąć. Nieunik­niona jest ta, na jaką cierpią nawet dusze, które pracują nad sobą, lecz z powodu naturalnej swej słabości popełniają od czasu do czasu, lecz bez zu­pełnej zgody woli, jakie małe winy. Od tego braku z powodu natury skażonej przez grzech pierworodny nikt nie jest wolny bez szczególniejszej Ła­ski, która jednak tylko Matce Bożej została udzie­lona. — Sam Pan Bóg dopuszcza te uchybienia w swych Świętych, aby utrzymać ich w pokorze. Niejednokrotnie odczuwają brak gorliwości, znudzenie, wstręt do swych ćwiczeń pobożnych, a w tym cza­sie łatwiej upadają w liczne błędy choć bez świa­domości.

Znajdujący się w tym stanie nie zaniedbują swych zwykłych ćwiczeń pobożnych, nie upadają na duchu, nie sądzą, iż wpadli w oziębłość, gdyż ich stan nie jest oziębłością. Prawdziwa godna pożałowania oziębłość na tym polega, iż dusza wpada w grzechy powszednie zupełnie dobrowol­nie, mało za nie żałuje, nie troszczy się o to, by ich unikać, mówi, iż one są niczym. Jak to? Czyż sprawianie przykrości Panu Bogu jest niczym? Św. Teresa mawiała do swych zakonnic: Córki, niech was Pan Bóg uchroni od świadomego grzechu, choćby najmniejszego.

Oziębli mówią: przecież te grzechy nie pozba­wiają łaski Bożej. Kto tak mówi, ten pozostaje w wielkim niebezpieczeństwie, że pewnego dnia utraci Łaskę Bożą — wpadnie w grzech śmiertelny. Św. Grzegorz pisze, iż kto wpada w grzechy po­wszednie ze świadomością i nałogowo, bez żalu, nie myśląc o poprawie, taki nie poprzestanie na tym, lecz będzie grzeszył coraz bardziej, aż wpa­dnie w przepaść. — Choroby śmiertelne nie zaw­sze są spowodowane przez ważne przyczyny, czę­sto je wywołują przyczyny mniej ważne, lecz nieustannie ponawiane; podobnież upadek pewnych dusz w grzechy ciężkie często ma swe źródło w po­wtarzanych grzechach powszednich, które tak osłabiają duszę, że skoro na nią uderzy jaka silna pokusa, nie ma siły, by się jej oprzeć i upada.

 

II.— Kto gardzi małymi rzeczami pomału upadnie. Kto nic sobie nie robi z małych upadków, łatwo pewnego razu ciężko upadnie. Pan Bóg powiada: Iżeś letni… pocznę cię wyrzucać z Ust Moich. Oznacza to opuszczenie przez Pana Boga, lub przynajmniej pozbawienie tych szczególnych pomocy, które są nie­odzownie potrzebne do zachowania się w Łasce Bożej. — Dobrze się nad tym zastanówmy. Sobór Trydencki potępia tego, kto by powiedział, że mo­żemy wytrwać bez szczególnej i nadzwyczajnej pomocy. Tej jednak pomocy słusznie Pan Bóg temu odmawia, kto popełnia liczne grzechy powszednie świadomie, nic sobie z nich nie robiąc. Kto ską­po sieje, skąpo też żąć będzie. Jeśli je­steśmy skąpi względem Pana Boga, czyż możemy się spodziewać, iż On względem nas szczodrym się okaże?

Biedna więc ta dusza, która zawiera pokój z grzechami, choćby powszednimi! Ze złego bę­dzie ona dążyć w coraz gorsze, gdyż namiętności umacniając się w niej coraz bardziej, łatwo ją za­ślepią; ślepy zaś z łatwością wpadnie w jakąś przepaść, gdy tego się nie spodziewa. Obawiajmy się więc oziębłości; oziębłość bowiem dobrowolna jest podobna do gorączki suchotniczej, która zra­zu nie bardzo przeraża, a jednak trudno się jej pozbyć.

 

 

Modlitwa.

Panie, zlituj się nade mną. Wiem, iż zasługuję na to, byś mnie odrzucił z powodu, że służę Ci tak niedbale. Wiem, iż nie mam miłości, brak mi na­dziei, zbywa mi na dobrych pragnieniach. Jezu mój, nie opuszczaj mnie; wyciągnij potężną Swą Prawicę i wydobądź mnie z tej przepaści oziębło­ści, w jaką wpadłem. Spraw to przez Zasługi Twej Męki, w której ufność pokładam. Najświętsza Dziewico, Twe modlitwy mogą mi dopomóc; módl się więc za mną. Amen. (II, 311)

 

 

 

 

Zachęcamy do:

  1. uczczenia Najświętszej Maryi Panny w miesiącu maju: Nabożeństwo majowe – dzień 1
  2. uczczenia Zmartwychwstania Pańskiego: Nabożeństwo na okres wielkanocny.

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2023