Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

czyli
NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA
na każdy dzień roku

O Życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa ku użytkowi wiernych,
którzy żyjąc wśród świata, dążą do doskonałości.

TOM II
(od 1 lipca do 31 grudnia)

Gdy książka pod tytułem: ,,Przewodnik prawdzi­wej pobożności czyli Nowe, praktyczne rozmyślania na każdy dzień roku życia Pana naszego Jezusa Chrystusa zgodną jest we wszystkim z przepisami Wiary Świętej Katolickiej i moralności i bardzo pożyteczną tak dla osób duchownych jako też świeckich, przeto daje jej Ordynariat Metropolitalny najchętniej aprobatę i zaleca ją wiernym do czytania.

OD OBDYNABTATD METBOPOL. O. Ł.

Lwów, dnia 11 sierpnia 1885.

+ Seweryn
Arcybiskup.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć,  błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.
O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

• Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.
• Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…
• Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

26. LIPCA.

O wierze

I. Wyobraź sobie Pana Jezusa, mówiącego do setnika: Jakoś uwierzył, niech ci się stanie.

II.  Proś, jako o owoc tego rozmyślania, o wiarę żywą i płodną w dobre uczynki.

I. Punkt.

Istota i potrzeba wiary.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. W porządku cnót Boskich wiara pierwsze zajmuje miejsce i jest podstawą wszyst­kich cnót innych.

Oświeceni bowiem jej światłem nadnaturalnym, poznajemy Pana Boga, poznajemy Jego przymioty, Jego wolę i Jego upodobania, Jego zamiary względem nas w tym i przyszłym życiu, a zatem wiara jest warunkiem niezbędnym podobania się Panu Bogu: bez wiary niepodobna jest podobać się Bogu, mówi Św. Paweł. Niepodobna spełnić doskonałego aktu cnoty nad­naturalnej i mającej wartość w Oczach Pana Boga. Toteż, abyśmy je mogli spełniać jak najrychlej, wiara została nam udzielona od Pana Boga przy Chrzcie Świętym, w chwili gdyśmy się narodzili na nowe do życia Łaski, a to bez żadnej z naszej strony zasługi, bez przy­czynienia się naszego. Albowiem Łaską, mówi Apostoł, jesteście zbawieni przez wiarę i to nie z was, bo to Dar Boży jest. 

ZASTOSOWANIE. Wiara jest fundamentem wszyst­kich cnót, tym więc doskonalsze są cnoty, im głęb­szą i żywszą jest wiara. Czyńmy zatem, co mo­żemy, aby ją w sobie rozwinąć i utwierdzić, bo chociaż wiara jest darem Bożym, ale może być i cnotą naszą, gdy ją w sobie pomnażamy. Jakże możemy to uczynić? Najpierw mamy się modlić o nią, mówiąc z Apostołami: Panie, przymnóż nam wiary, a potem wykonywać nieustannie tę cnotę, pełniąc uczynki z wiary, wykonując to wszystko, w co w duchu wierzymy, tak aby ona była życiem naszym według tych słów Św. Pawła: Sprawie­dliwy z wiary żyć będzie (do Żyd. X). Dlatego starajmy się oso­bliwie o to, byśmy zawsze i wszędzie pamiętali na Obecność Bożą. Dlatego, kto by był do głębi przejęty zawsze tą myślą, nigdy by nie grzeszył; jego mo­dlitwa byłaby doskonałą; w szczęściu i w do­statkach byłby pokornym i skromnym, w prze­ciwnościach i w pokusach wytrwały, i mężny; wszystkie, nawet najmniejsze rzeczy wykonywałby z wielkim staraniem, z czystą intencją i z gorącą miłością, jednym słowem, celowałby we wszystkich cnotach, żyłby świątobliwie. 

UCZUCIA [**]. Proś Pana Boga z Apostołami, by pomnożył wiarę twoją, przypominając ci na każdym miejscu Obecność Swoją.

POSTANOWIENIE [***]. Będę miał w pamięci Obe­cność Bożą i będę czynił szczegółowy rachunek sumienia o tej praktyce tak ważnej i tak poży­tecznej.

II. Punkt.

Wzniosłość i korzyści wiary.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Wiara wznosi nas ponad sferę rzeczy materialnych, nad poziom wszystkiego, co czujemy zmysłami, co nawet duchem naszym objąć możemy. Wznosi nas do rzeczy niewidzial­nych, duchowych, do nieskończonej Doskonałości Pana Boga. Pokazuje nam z dala piękność i szczęśliwość naszej przyszłej Ojczyzny, naszego Raju! Przez wiarę stajemy się nieugięci, wielcy w oczach Nieba, bogobojni w myślach, szlachetni w uczuciach i w pragnieniach naszych, a gardząc wszystkim, co jest doczesne, zakładamy całą chlubę naszą na zbieraniu skarbów dla Nieba. Przez wiarę wznosimy się ponad samych siebie, ponad wła­sne niedoskonałości i niestałości natury naszej. Stajemy się pełni nieugiętej mocy, niezwyciężeni i groźni dla samych szatanów. Stajemy się po­dobni do tych pierwszych chrześcijan, do milio­nów męczenników, którzy umocnieni wiarą, gar­dzili groźbami i pochlebstwami, ponosili urąganie, więzienia, wszelkie możliwe męczarnie i śmierć najokrutniejszą, ciesząc się, iż dla Pana Boga cierpieć mogą. (Do Zyd. VII). Przez wiarę nasze najprostsze uczynki stają się wielkimi i zasługującymi w Oczach Pana Boga.

ZASTOSOWANIE. Te myśli obudzą bez wątpienia w sercu twoim gorące pragnienie doskonałej wiary, tej wiary żywej, której się dowodzi tylko uczynkami i życiem świątobliwym. Otóż dopiero po tym znaku tj. po zgodności wiary z uczyn­kami poznać możesz wartość i stopień wiary swojej. Doświadczajcie sami siebie, mówi Apostoł, jeśli jesteście w wierze. Więc badaj, czyli nie ma sprzeczności między tym, w co wierzysz, a co czynisz… o wierze np. że starania o du­szę twą nieśmiertelną powinny być nieskończenie większe niźli o ciało; ale czyliż czynami swoimi nie dowodzisz całkiem przeciwnie?
Wierzysz, że Pan Bóg w każdej chwili na ciebie patrzy, że czyta na dnie serca twojego, ale ileż to razy, będąc sam ze sobą, tak postępujesz, jak gdyby nikt nie patrzył na niewierności i występną opiesza­łość twoją w wykonywaniu obowiązków; jak gdyby nikt nie był świadom próżnych i dumnych myśli twoich i światowych albo nawet i występ­nych pragnień i zamiarów? Wierzysz, że bez du­cha modlitwy, który koniecznie wymaga skupienia i umartwienia, nigdy nie zrobisz wielkich postę­pów na drodze doskonałości, a mimo to nie dbasz o środki, abyś się stał człowiekiem modlitwy, i mało się troszczysz o życie wewnętrzne i umar­twione? Osądź teraz sam siebie i obacz, co od dziś dnia, co od tej chwili masz czynić.

ROZMOWA DUSZY [****] z Panem Jezusem Chrystusem. — Oskarżaj się. — Upokórz. — Proś o przebaczenie. Ofiaruj postanowienia. — Błagaj o to, byś był im wierny. Albo z Matką Najświętszą Dziewicą, ze Św. Anną, którą cały Kościół w dniu dzisiejszym wielbi i wzywa w swych modłach.

Zapraszamy do przeczytania wpisu: O karze utraty Pana Boga, jaką w Piekle ponoszą potępieńcy