Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że Oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć, błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.

O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

 

 

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

Pokaż przepisy

1) Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.

2) Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…

3) Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

4) Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

5) Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

 

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

I. Wyobraź sobie Pana Jezusa, mówiącego do setnika: Jakoś uwierzył, niech ci się stanie.

II.  Proś, jako o owoc tego rozmyślania, o wiarę żywą i płodną w dobre uczynki.

I. Punkt.

Istota i potrzeba Wiary.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. W porządku cnót Boskich Wiara pierwsze zajmuje miejsce i jest podstawą wszyst­kich cnót innych.

Oświeceni bowiem jej światłem nadnaturalnym, poznajemy Pana Boga, poznajemy Jego Przymioty, Jego Wolę i Jego Upodobania, Jego Zamiary względem nas w tym i przyszłym życiu, a zatem wiara jest warunkiem niezbędnym podobania się Panu Bogu: bez wiary niepodobna jest podobać się Bogu, mówi Św. Paweł. Niepodobna spełnić doskonałego aktu cnoty nad­naturalnej i mającej wartość w Oczach Pana Boga. Toteż, abyśmy je mogli spełniać jak najrychlej, wiara została nam udzielona od Pana Boga przy Chrzcie Świętym, w chwili gdyśmy się narodzili na nowe do życia Łaski, a to bez żadnej z naszej strony zasługi, bez przy­czynienia się naszego. Albowiem Łaską, mówi Apostoł, jesteście zbawieni przez wiarę i to nie z was, bo to Dar Boży jest. 

ZASTOSOWANIE. Wiara jest fundamentem wszyst­kich cnót, tym więc doskonalsze są cnoty, im głęb­szą i żywszą jest wiara. Czyńmy zatem, co mo­żemy, aby ją w sobie rozwinąć i utwierdzić, bo chociaż wiara jest Darem Bożym, ale może być i cnotą naszą, gdy ją w sobie pomnażamy. Jakże możemy to uczynić? Najpierw mamy się modlić o nią, mówiąc z Apostołami: Panie, przymnóż nam wiary, a potem wykonywać nieustannie tę cnotę, pełniąc uczynki z wiary, wykonując to wszystko, w co w duchu wierzymy, tak aby ona była życiem naszym według tych słów Św. Pawła: Sprawie­dliwy z wiary żyć będzie (do Żyd. X). Dlatego starajmy się oso­bliwie o to, byśmy zawsze i wszędzie pamiętali na Obecność Bożą. Dlatego, kto by był do głębi przejęty zawsze tą myślą, nigdy by nie grzeszył; jego mo­dlitwa byłaby doskonałą; w szczęściu i w do­statkach byłby pokornym i skromnym, w prze­ciwnościach i w pokusach wytrwały i mężny; wszystkie, nawet najmniejsze rzeczy wykonywałby z wielkim staraniem, z czystą intencją i z gorącą miłością, jednym słowem, celowałby we wszystkich cnotach, żyłby świątobliwie. 

UCZUCIA [**]. Proś Pana Boga z Apostołami, by pomnożył wiarę twoją, przypominając ci na każdym miejscu Obecność Swoją.

POSTANOWIENIE [***]. Będę miał w pamięci Obe­cność Bożą i będę czynił szczegółowy rachunek sumienia o tej praktyce tak ważnej i tak poży­tecznej.

II. Punkt.

Wzniosłość i korzyści wiary.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Wiara wznosi nas ponad sferę rzeczy materialnych, nad poziom wszystkiego, co czujemy zmysłami, co nawet duchem naszym objąć możemy. Wznosi nas do rzeczy niewidzial­nych, duchowych, do nieskończonej Doskonałości Pana Boga. Pokazuje nam z dala piękność i szczęśliwość naszej przyszłej Ojczyzny, naszego Raju! Przez wiarę stajemy się nieugięci, wielcy w oczach Nieba, bogobojni w myślach, szlachetni w uczuciach i w pragnieniach naszych, a gardząc wszystkim, co jest doczesne, zakładamy całą chlubę naszą na zbieraniu skarbów dla Nieba. Przez wiarę wznosimy się ponad samych siebie, ponad wła­sne niedoskonałości i niestałości natury naszej. Stajemy się pełni nieugiętej mocy, niezwyciężeni i groźni dla samych szatanów. Stajemy się po­dobni do tych pierwszych Chrześcijan, do milio­nów męczenników, którzy umocnieni wiarą, gardzili groźbami i pochlebstwami, ponosili urąganie, więzienia, wszelkie możliwe męczarnie i śmierć najokrutniejszą, ciesząc się, iż dla Pana Boga cierpieć mogą (zob. Żyd. VII). Przez wiarę nasze najprostsze uczynki stają się wielkimi i zasługującymi w Oczach Pana Boga.

ZASTOSOWANIE. Te myśli obudzą bez wątpienia w sercu twoim gorące pragnienie doskonałej wiary, tej wiary żywej, której się dowodzi tylko uczynkami i życiem świątobliwym. Otóż dopiero po tym znaku tj. po zgodności wiary z uczyn­kami poznać możesz wartość i stopień wiary swojej. Doświadczajcie sami siebie, mówi Apostoł, jeśli jesteście w wierze. Więc badaj, czyli nie ma sprzeczności między tym, w co wierzysz, a co czynisz… o wierze np. że starania o du­szę twą nieśmiertelną powinny być nieskończenie większe niźli o ciało; ale czyliż czynami swoimi nie dowodzisz całkiem przeciwnie?

Wierzysz, że Pan Bóg w każdej chwili na ciebie patrzy, że czyta na dnie serca twojego, ale ileż to razy, będąc sam ze sobą, tak postępujesz, jak gdyby nikt nie patrzył na niewierności i występną opiesza­łość twoją w wykonywaniu obowiązków; jak gdyby nikt nie był świadom próżnych i dumnych myśli twoich i światowych albo nawet i występ­nych pragnień i zamiarów? Wierzysz, że bez du­cha modlitwy, który koniecznie wymaga skupienia i umartwienia, nigdy nie zrobisz wielkich postę­pów na drodze doskonałości, a mimo to nie dbasz o środki, abyś się stał człowiekiem modlitwy i mało się troszczysz o życie wewnętrzne i umar­twione? Osądź teraz sam siebie i obacz, co od dziś dnia, co od tej chwili masz czynić.

ROZMOWA DUSZY [****] z Panem Jezusem Chrystusem. — Oskarżaj się. — Upokórz. — Proś o przebaczenie. Ofiaruj postanowienia. — Błagaj o to, byś był im wierny. Albo z Matką Najświętszą Dziewicą, ze Św. Anną, którą cały Kościół Święty w dniu dzisiejszym wielbi i wzywa w swych modłach.

Zachęcamy do:

1. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa w miesiącu Lipcu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lipcowe do Najdroższej Krwi Pana Jezusa – dzień 26
2. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa poprzez nabożeństwo: Nabożeństwo ku czci Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa
3. uczczenia Świętej Patronki dnia dzisiejszego, Św. Anny: Nabożeństwo ku czci Św. Anny, Matki Najświętszej Panny Maryi.