Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

czyli

NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA

na każdy dzień roku

o życiu Pana Naszego Jezusa Chrystusa

ku użytkowi wiernych

TOM I

Wtorek.

O wspaniałomyślności Serca Jezusa.

I. Wyobraź sobie Jezusa okazującego nam Serce Swoje i mówiącego: “Oto Serce, które tak bardzo uko­chało ludzi”.

II. Proś o serce zupełnie oddane sprawom Je­zusa Chrystusa.

I. Punkt.

Wspaniałomyślność Jezusowego Serca w poświęceniu swej sławy.

Rozważanie. O wielkodusznej wspaniało­myślności serca wnosimy z wielkości poświęceń, jakie człowiek czyni dla dobra swych bliźnich; wielkoduszność Serca Jezusowego powinniśmy mierzyć wielkością Jego poświęceń. Czegóż On dla nas nie poświęcił? Rzec by można, iż tylko dlatego chciał zostawać z nami, aby z życia swego uczynić najwspanialsze poświęcenie na na­szą korzyść. Sława i nieskazitelne imię są to dobra, o które najbardziej dbają ludzie. I słusznie. I oto z dobrej sławy przynosi Jezus ofiarę, aby na­prawić zniewagę, którą grzech wyrządził Ojcu niebieskiemu i aby nas z Nim pogodzić. Nie tylko chce być w ciągu życia ofiarą najobelżywszych potwarzy, ale umiera w niesławie! Patrz na Je­zusa zawieszonego na krzyżu; wzywają Go ze wszystkich stron, aby zeń zstąpił, jeżeli jest rze­czywiście Synem Boga: “Jeśli jest Syn Boży, niech teraz zstąpi z krzyża, a uwierzymy Jemu” (Mk XV). Jezus nie zstępuje. A więc wnoszą stąd, że to nie jest w Jego Mocy, że jest więc nędznym zwodzicielem i najniegodziwszym z ludzi. Umiera wtedy jako szalbierz.

Zastosowanie. Prawdopodobnie Pan Bóg nie zażąda od ciebie zupełnego zrzeczenia się dobrej sławy, jak tego żądał od Świętych, między inny­mi od Św. Jana od Krzyża, który wrzucony do więzienia, już miał ginąć jako ofiara potwarzy, nie wyrzekł jednak ani słowa skargi, ale Pan żąda i często będzie żądał od ciebie, abyś przy­niósł Mu w ofierze i umiał poświęcić wszelkie urazy, myśli mściwe, w razie gdy przez złość lub nierozwagę zranią twoją miłość własną: abyś umiał przyjmować bez okazania niechęci, upomnienia lub naganę, daną ci z obowiązku lub przyjaźni. Walka, jakiej to zwycięstwo nad samym sobą wymaga, nie jest żadnym heroizmem, często jednak okaże się bardzo trudną, ale za to miłą jest Sercu Jezusowemu i wyjedna ci Jego Łaskę.

Uczucia. Proś o serce wielkie i wspaniało­myślne, zdolne do największych i najtrudniejszych poświęceń.

Postanowienie. Troszczyć się o swój honor i sławę o tyle tylko, o ile tego wymaga Chwała Boża, pożytek bliźnich, albo stanowisko twoje społeczne.

II. Punkt.

Wspaniałomyślność Serca Jezusowego w wyrzeczeniu
się wszelkich przyjemności życia.

Rozważanie. Jezus był samą niewinnością: nie miał żadnej winy do zmazania, było Mu więc dozwolone cieszyć się wszelkimi przyjemnościami życia. A jednak uczynił z nich wspaniałomyślną ofiarę; całe życie swoje spędził w największym niedostatku, w cierpieniach ciała i duszy, jakich żaden człowiek nigdy nie doświadczy. Dlaczego?

Albowiem przyjął na Siebie obowiązek zadość­uczynienia Bożej Sprawiedliwości za zbytki i wy­stępne uciechy ludzkie. Dlaczego jeszcze? Aby nas zachęcić przykładem swoim do życia poku­tniczego, iżbyśmy potem wiecznie żyli życiem wybranych i błogosławionych.

Zastosowanie. Jesteśmy występni — bardzo wiele mamy do odpokutowania; jeżeli pokuta w całej swej ostrości przechodzi siły nasze, sta­rajmy się przynajmniej odmówić sobie niejedno, umartwiać się często przez dzień i cierpieć, nie skarżąc się nigdy. Wprawdzie to są rzeczy bar­dzo małe, a jednak, czy je wykonujesz? Z jakiem męstwem, z jaką wytrwałością?

Uczucia. Podziwiaj — chwal — błogosław wielkie Serce Jezusa.

Postanowienie. Z radością korzystaj z każdej sposobności umartwienia się albo uczynienia ja­kiejś ofiary z miłości ku Jezusowi.

III. Punkt.

Wspaniałomyślność Serca Jezusowego, dowiedziona
w poświęceniu własnego życia.

Rozważanie. Największe poświęcenie, jakie tylko człowiek dla człowieka może uczynić według świadectwa Samego Zbawiciela, to poświęcenie życia swojego; umrzeć, aby mu oszczędzić okro­pności śmierci. Czy nie taką właśnie ofiarę przyniósł Jezus dla nas? O tak, wszyscy zawołać możemy z Apostołem: Chrystus mnie umiłował i wydał Samego Siebie za mnie.

Zastosowanie. Ofiara ta Zbawicielowa z nie­wymownej ku mnie pochodząca Miłości, czy jest zawsze przytomną w umyśle moim? Wywołuje ona w sercu moim tak naturalne uczucia wdzięcz­ności? A ta wdzięczność czy też objawia się w uczynkach, w drobnych ale częstych poświę­ceniach? Tak często nadarzała mi się sposobność do owych poświęceń, a ja z niej nie korzystałem dla błahych powodów! O jakże mało podobne jest serce moje do Serca Jezusowego.

Rozmowa duszy. Ukorzony przed Sercem mego najmiłościwszego Zbawiciela, wyznam Mu z żalem błędy moje, przeproszę Go, oddam się Jemu i poświęcę na zawsze.

© salveregina.pl 2022