SOBOTA V TYGODNIA POZOSTAŁEGO PO OBJAWIENIU PAŃSKIM. Rozmyślanie. Odpowiedź na powołanie. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

ODPOWIEDŹ NA POWOŁANIE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie Boże, Który nieustannie Mnie wołasz, pociągając do Siebie, spraw, abym odpowiadał Ci stale z nową wielkodusznością.

Rozważanie.

1. Pan Bóg woła, lecz nie zmusza, pozostawiając pełną swobodę człowiekowi, który może dać swoje przyzwolenie i przyjąć Zaproszenie Boże. „Jeśli chcesz być doskonałym… przyjdź i pójdź za Mną” (Mat. 19, 21), mówi Pan Jezus do każdej duszy wybranej, czyniąc ją jak młodzieńca ewangelicznego odpowiedzialną za przyjęcie lub zaniedbanie Wezwania Jego. Lecz kiedy Pan Bóg woła, straszną rzeczą jest zamknąć serce na ten głos i wzgardzić Jego Zaproszeniem. Któż ośmieli się odrzucić od siebie spojrzenie pełne Miłości, jakie Najwyższy nań zwrócił, wołając do pójścia w Swe Ślady?

Na Wołanie Boże ma odpowiedzieć głos stworzenia, które z pokorą, z wdzięcznością oraz gotowością wypowiada swoje pełne tak, całkowite: „Ecce venio — oto idę, abym czynił Wolę Twoją, o Boże” (Żyd 10, 7). Uprzedzającemu wybraniu Pana Boga ma odpowiedzieć wybór stworzenia, które ze swej strony wybiera Pana Boga jako jedyną swoją cząstkę, jedyne dziedzictwo, jedyną miłość ponad wszystkie rzeczy i uczucia ziemskie. „Kto miłuje ojca albo matkę więcej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mat. 10, 37). Pan Bóg, Stworzyciel nasz i Pan wszechwładny, ma wszelkie prawo zażądać wyrzeczenia się nawet najświętszych uczuć i wymagać, aby z miłości ku Niemu opuszczono ojca i matkę, braci i siostry, dom i posiadłości. Zresztą, jeśli Pan Bóg ustanowił, że „opuści człowiek ojca swego i matkę, a przyłączy się do żony swej” (Ks. Rodz. 2, 24), to dlaczego ludzie uważają, że to za wiele, gdy chodzi o oddanie się nie stworzeniu, lecz Stwórcy?

Pierwszym więc obowiązkiem powołanej duszy jest wyrzec się uczuć, posiadłości, rozkoszy ziemskich, by oddać się Panu Bogu, wyzwoliwszy się ze wszystkich więzów. Praktycznie rzecz biorąc, miara wyrzeczenia nie będzie jednakowa dla wszystkich; więcej żąda się od zakonnika niż od kapłana, o wiele więcej od duszy żyjącej w ścisłej klauzurze niż od tej, która żyje w świecie. Gdy zaś chodzi o wyrzeczenie się lub raczej oderwanie serca, ma ono być jednakowe u wszystkich i dostateczne jest wtedy dopiero, gdy jest całkowite i bez zastrzeżeń.

2. By odpowiedzieć powołaniu, nie wystarczy opuścić świat, wstąpić do seminarium lub do Zakonu, nie wystarczy przyjąć święcenia kapłańskie lub złożyć śluby, ale trzeba usiłować, dzień po dniu, żyć na wysokości swego powołania, czyli dostosowywać życie swoje coraz więcej do wymagań powołania Boskiego. W człowieku wszystko podlega prawu rozwoju i dopóki żyjemy na ziemi, wszystko w nas może się doskonalić. W tym znaczeniu można powiedzieć, że nawet poświęcenie się Panu Bogu, chociaż ustalone przez święcenia kapłańskie lub śluby zakonne, podlega rozwojowi czyli, że musi się stawać coraz głębsze i doskonalsze. W ogóle, dusza w chwili w której oddaje się Panu Bogu, chociaż szczerze pragnie oddać się Mu nieodwołalnie, nie urzeczywistniła jeszcze tego poświęcenia w sposób pełny i całkowity. Nie jest ona jeszcze cała w praktyce „poświęcona”, są w niej skłonności, poruszenia, uczucia niezupełnie skierowane do Pana Boga, jest własne „ja”, niezupełnie podległe Panu Bogu, nie całkowicie „poświęcone”, czyli nie całości oddane miłości i Służbie Bożej. Dopiero każdy dzień, który mija, ma znaczyć postęp w spełnianiu powołania, aż w duszy nie będzie ani jednej żyłki, która by nic była całkowicie oddana Panu Bogu.

Zresztą powołanie nie jest czymś statycznym ani nawet ze strony Pana Boga. Przystosowując je bowiem do naszej natury. Pan Bóg woła duszę stopniowo, tzn. po pierwszym wezwaniu, jeśli dusza jest wierną, idą inne bardziej naglące i wyraźne wołania, które przemawiają coraz głębiej. Zasadniczo jest jedno wezwanie do kapłaństwa, do życia zakonnego, do oddania się Panu Bogu w świecie — lecz poprzez różne okoliczności życia, a przede wszystkim przez nowe okazje do ofiary Pan Bóg wzywa duszę coraz jaśniej i wyraźniej, dając jej lepiej poznać możliwości postępu w oddaniu się aż do pełni poświęcenia się. Jeśli dusza jest wierną i wielkodusznie odpowiada na stopniowe Wołanie Boże. Pan Bóg nie przestanie kierować do niej coraz to nowych wezwań, które otworzą przed nią tak szerokie i jasne horyzonty, że będzie ono mogła żyć swoim poświęceniem w nieustannej młodości, gorliwości i miłości.

Rozmowa.

„Posiadam Cię przez miłość, o Jezu Najsłodszy, i nie opuszczę Cię więcej. O Słowo Boga, Miłości życiodajna, ożyw we mnie wszystko, co utraciłam przez brak miłości. O Boże, Który mnie stworzyłeś, stwórz mnie na nowo w Miłości Swojej. O Boże, Który mnie odkupiłeś, uzupełnij Sam braki Swej Miłości, odkup mnie na nowo. O Boże, Któryś mnie nabył przez Krew Chrystusa, uświęć mnie w Miłości. Tyś mnie przybrał za dziecko, więc podtrzymuj duszę moją wspaniałomyślnością Serca Swego. Tyś mnie wybrał dla Siebie, a nie dla innych, spraw więc, abym należała tylko do Ciebie, a nie do innych. O Boże, Który mnie umiłowałeś i wybrałeś bez moich zasług, daj, abym Cię miłowała z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił”.

„O Bracie mój i Oblubieńcze Jezu, Królu Najwyższy, połóż Znak na obliczu duszy mojej, aby niczego nie szukała na tym świecie, niczego nie pragnęła, niczego nie kochała, prócz Ciebie. Ciebie niech stawia w miłości ponad wszystko i wszystkich i z miłości niech Tobie służy”.

„Obym w Tobie, Którego pragnę kochać ponad wszystko, wszystko odnajdywała i obym z miłości umiała zawsze dotrzymywać tego, co obiecałam”.

„Daj, abym była dopuszczona do liczby mądrych panien i abym żyła oczekując Twego Przyjścia z lampą płonącą i pełną oleju, abym nie musiała się lękać Twego niespodziewanego Przyjścia, lecz bym pewna i pełna radości podążała za zastępem dziewic, które mnie wyprzedziły. O Baranku bez zmazy, spraw, abym nie została wykluczona z sali biesiadnej razem z pannami głupimi, ale bym była dopuszczona razem z mądrymi do Twego orszaku dzięki doskonałej wierności” (Św. Gertruda). Amen.

Zachęcamy do: