PONIEDZIAŁEK XIV TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Odwaga. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

ODWAGA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie, uczyń mnie mężnym i odważnym żołnierzem w Swojej Służbie.

Rozważanie.

1. Im goręcej dusza kocha Pana Boga, tym bardziej będzie odważna w podejmowaniu z miłości ku Niemu nawet najtrudniejszych dziel. Lęk przed wysiłkiem, cierpieniem, ryzykiem jest wielkim nieprzyjacielem męstwa: paraliżuje duszę i sprawia, że ona cofa się przed wypełnieniem obowiązku. Odwaga natomiast rozgrzewa ją i każe jej przeciwstawić się każdej rzeczy, byle tylko pozostać wierną Panu Bogu. W tym znaczeniu odwaga pobudza również do przyjęcia śmierci, nawet i męczeństwa, gdy zachodzi potrzeba, aby nie sprzeniewierzyć się obowiązkowi. Najwyższym aktem męstwa chrześcijańskiego jest męczeństwo, które nie jest wymagane od wszystkich, ale dobrze jest nie wykluczać go z kręgu naszych zainteresowań. Każdy Chrześcijanin jest, aby się tak wyrazić, męczennikiem in potentia — w możliwości, w tym znaczeniu, że cnota męstwa, jaką otrzymał na Chrzcie Świętym i Bierzmowaniu, czyni go zdolnym w razie konieczności poświęcić z miłości ku Panu Bogu nawet własne życie. A jeśli nie wszyscy Chrześcijanie są powołani, by oddać Panu Bogu to najwyższe świadectwo, wszyscy jednak powinni żyć jak dzielni żołnierze, przyzwyczajając się nie cofać się nigdy, — ani w małych ani w wielkich rzeczach — przed własnym obowiązkiem z obawy przed ofiarą.

Prawda, że cnota męstwa nie uwalnia nas od trwogi i lęku, jakie przejmują naszą naturę w obliczu ofiar, niebezpieczeństw, a nade wszystko wobec niebezpieczeństwa śmierci. Męstwo jednak — jak wszystkie inne cnoty — jest aktem woli, a więc można wykonywać akty odwagi mimo trwogi, jaka ogarnia nasze zmysły. W tych wypadkach odwaga ma podwójne zadanie: zwyciężyć strach i podjąć trudny obowiązek. Taki był najwyższy akt męstwa, jaki spełniał Pan Jezus w Ogrodzie Oliwnym, kiedy, mimo trwogi, jakiej doznawało Jego Człowieczeństwo, przyjął kielich Swojej Męki. Właśnie łącząc się z tym Aktem Zbawiciela, znajdziemy siłę do wypełnienia wszelkiego obowiązku, wymagającego ofiary.

2. Nawet ten, kto jest bojaźliwy z natury, może stać się odważnym przez Łaskę; lecz nie należy sądzić, że Łaska będzie działała bez naszej współpracy. Cnota męstwa została dana wszystkim Chrześcijanom i w tym znaczeniu jest cnotą wlaną, lecz musimy wykonywać jej akty i w tym znaczeniu ma się stać cnotą nabytą. Tak zresztą ma się rzecz ze wszystkimi cnotami Boskimi i moralnymi, które dusza otrzymała wraz z Łaską: jest to kapitał, przynoszący korzyść tylko wtedy, gdy umiemy nim obracać przy dobrej woli.

Jak człowiek staje się pokornym, pełniąc akty pokory, tak również staje się mężnym i odważnym, pełniąc akty odwagi. Nie leży w naszej mocy uniknąć trwogi odczuwalnej, której, jako wynikającej z temperamentu, ulegamy mimo naszej woli, ale od nas zależy sprawić, aby nie opanowała ona woli i nie sparaliżowała naszych poruszeń. Trzeba więc przeciwstawić się jej mężnie, spełniając w Imię Boże to, co powinniśmy, nie zatrzymując się z trwogą na dyskusjach. „Wiele dusz mówi: nie mam siły spełnić takiej ofiary. Lecz czyńmy wysiłki! Pan Bóg nie odmawia nigdy pierwszej Łaski, która daje odwagę w działaniu, a potem serce się umacnia i odnosi zwycięstwo po zwycięstwie” (T. Dz. J.: Ny.). W ten sposób właśnie, by stać się odważnym, należy podjąć się działania mimo trwogi i lęków natury. Jest to szczególnie konieczne w tych okolicznościach, w których, czy to z powodu słabości fizycznej, czy też z braku zewnętrznej pomocy Łaski, nawet najmniejsze trudności wydają się nam jako góry i wszystko nas przeraża. Gdybyśmy tylko podejmowali się działania wtedy, gdy odczuwamy odwagę, nie osiągnęlibyśmy nigdy niczego. „Cóż z tego — mówiła Święta Teresa z Lisieux do pewnej nowicjuszki — że nie czujesz odwagi, byłeś tylko postąpiła tak, jakbyś ją miała?” (R.). Akty odwagi, wykonane bez odczuwania siły, są czystsze i bardziej nadprzyrodzone: czystsze, albowiem nie zostawiają miejsca uczuciom pychy, bardziej nadprzyrodzone, ponieważ opierają się nie na siłach natury, lecz jedynie Łaski. Natomiast akty odwagi, wykonane pod wpływem naturalnego usposobienia, są bardzo często aktami czysto ludzkimi i łatwo stają się pożywką miłości własnej. Dlatego kto jest mężny z natury, powinien nauczyć się nie ufać własnej odwadze, lecz opierać się na Panu Bogu, na Jego Łasce, bez której wszelka odwaga ludzka jest największą słabością.

Rozmowa.

„O Panie, Boże Zastępów, powiedziałeś w Swojej Ewangelii: ,Nie przysz2dłem przynieść pokoju, lecz wojnę’, daj mi więc siłę i broń do walki. Pałam pragnieniem walki dla Twojej Chwały, lecz błagam Cię, umocnij moją odwagę. Wówczas ze Świętym królem Dawidem zawołam: ,Ty Sam jesteś moją tarczą, Ty Sam, Panie zaprawiasz ręce moje do walki'”.

„O Jezu mój, będę walczyła z miłości ku Tobie aż do śmierci, a szpadą moją będzie miłość”.

„Nieudolność moja nie powinna mnie przerażać. Gdy rano odczuwam wszelki brak odwagi i sity do cnoty, powinnam uważać to za Łaskę, albowiem Ty mnie pouczasz, że to jest właśnie stosowna chwila, aby przyłożyć siekierę do korzenia drzewa, licząc jedynie na Twoją Pomoc”.

„Jakaż byłaby moja zasługa, gdybym walczyła jedynie kiedy odczuwam odwagę? Cóż z tego, że jej nie odczuwam, bylebym postępowała tak, jakbym ją miała? O Jezu, daj mi zrozumieć, że choćbym się czuła za słaba, by podnieść nitkę, a z miłości ku Tobie uczyniłabym to, zasługa moja byłaby o wiele większa, niż gdybym spełniła wielką czynność w chwili zapału. Zamiast więc smucić się, powinnam się weselić, że pozwalając mi odczuwać własną słabość, dajesz mi sposobność do zbawienia większej liczby dusz” (zob. T. Dz. J.: Modlitwy; Lt. 40; R.). Amen.

Zachęcamy do uczczenia: