21 LISTOPADA. ŚWIĘTO OFIAROWANIA NMP. Rozmyślanie. Ofiarowanie Maryi w świątyni. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

OFIAROWANIE MARYI W ŚWIĄTYNI.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Maryo, przedstaw Ty Sama Panu moją ofiarę i moje życie.

Rozważanie.

1. Chociaż Pismo Święte nic nam nie mówi o ofiarowaniu Najświętszej Maryi Panny w świątyni, fakt ten opiera się na najstarszej Tradycji Chrześcijańskiej i Kościół Święty uznał go urzędowo, ustanawiając w tym celu osobne święto Mariańskie. Marya Dzieweczka, opuszczając dom i rodziców w dziecięcych latach, aby iść żyć w cieniu świątyni, mówi nam o oderwaniu, o oddaleniu się od świata, o całkowitym oddaniu się Służbie Bożej. Mówi nam o dziewiczym poświęceniu się Najwyższemu. Po Niej niezliczone dusze dziewicze pójdą do świątyni ofiarować się Panu Bogu, lecz żadna ofiara nie będzie tak czysta, tak całkowita i tak miła, jak Maryi.

Matka Boża jest prawdziwie uprzywilejowana wśród wszystkich stworzeń, Ona od pierwszej chwili swego istnienia usłyszała wielkie wezwanie: „Słuchaj, Córko, a patrz i nakłoń ucha twego, a zapomnij narodu twego i domu ojca twego” (Ps 45/44/, 11). Najwyższy rozmiłował się w Jej piękności i zapragnął Jej całej dla siebie. Marya odpowiada, a Jej odpowiedź jest ochotna i całkowita. Podobna do odpowiedzi Matki Bożej powinna być odpowiedź dusz, które Pan Bóg powołuje do Ołtarza, do życia zakonnego lub do oddania się dziewictwu na świecie. Również one powinny oddalić się od świata, opuścić rodziców i przyjaciół, oderwać się od swego narodu, od swego domu. Nie zawsze będzie to oddalenie materialne, lecz zawsze powinno być oddalenie duchowe, to znaczy uczuciowe. Serce powinno się oderwać, odłączyć, albowiem wybrańcy Pana nie mogą już w żaden sposób należeć do świata: „Oni nie są ze świata” (Jan 17, 14), mawiał Pan Jezus. żyć na świecie, a nie być ze świata to rzecz niełatwa, lecz bezwzględnie konieczna, aby odpowiedzieć Wezwaniu Bożemu. Są dusze dziewicze, które sprzeniewierzają się swojemu powołaniu „osób poświęconych Panu Bogu” lub nie odpowiadają na nie w pełni, albowiem są jeszcze przywiązane do świata, do jego zasad, próżności, ciekawości, wygód, gdyż nie zdobyły się na odwagę dokonania prawdziwej rozłąki, albo dokonawszy jej, nie pozostały jej wierne. A może się to przydarzyć nie tylko duszom żyjącym w świecie, lecz także tym, które przebywają w klasztorze, świat bowiem przenika wszędzie i wszędzie opanowuje serce nie całkowicie oderwane.

2. Zupełnemu oderwaniu odpowiada ofiara, całkowite poświęcenie się. Marya oddaje się cała Swojemu Panu Bogu, oddaje się bez zastrzeżeń i na zawsze. „Panie, w prostocie serca mojego oddaję Ci dzisiaj siebie samą na służbę wieczystą, jako nieustanną ofiarę ku Twojej Chwale” (Naśl. IV, 9, 1). Takie musiały być uczucia Świętej Dzieweczki, ofiarującej się Najwyższemu, uczucia, jakimi żyła w pełni i konsekwentnie, co tak zawstydza naszą nędzę. Ani nawet na chwilę Marya nie sprzeniewierzyła się Swemu całkowitemu oddaniu się; Pan Bóg mógł uczynić z Nią wszystko co chciał, nie znajdując nigdy żadnego sprzeciwu. Nad wyraz trudne i przykre okoliczności wypełniały Życie Matki Bożej: wątpliwości Józefa co do Jej Macierzyństwa, podróż do Jerozolimy w warunkach tak delikatnych i trudnych, ostateczne ubóstwo, w jakim narodziło się Jej Dzieciątko, ucieczka do Egiptu, ubogie życie w Nazarecie, wrogość i złośliwość względem Pana Jezusa, zdrada Judasza, niewdzięczność narodu tak umiłowanego i obsypanego Dobrodziejstwami, wyrok śmierci na Syna, droga na Kalwarię, ukrzyżowanie wśród naigrawań pospólstwa. Na próżno badalibyśmy Serce Maryi, aby znaleźć w nim jakiś odruch gniewu, protestu, na próżno oczekiwalibyśmy choć na jedno słowo skargi wydobywające się z Jej Ust. Marya oddawszy się całkowicie Panu Bogu, pozwała, aby On zastosował do Niej wszystkie Swoje Prawa Króla, Pana, Władcy. Nie ma nic do powiedzenia, nie dziwi się, że swą ofiarę musi posunąć aż tak daleko: czyż nie oddała się bez zastrzeżeń? Oto teraz, ofiara Jej zostaje dopełniona, więc powtarza: Fiat! Ecce ancilla Domini!

Jak wielka różnica między naszym życiem dusz poświęconych! Jak łatwo odbieramy dar uczyniony Panu Bogu! Odbieramy serce, gdy pozwalamy mu zajmować się uczuciami ziemskimi; odbieramy wolę, kiedy nie umiemy poddać się posłuszeństwu, które nas umartwia i sprzeciwia się nam, kiedy nie umiemy przyjąć tego, co nas kosztuje, kiedy się skarżymy, protestujemy, bronimy swych praw. Jedynym prawdziwym prawem duszy poświęconej Panu Bogu jest pozwolić się całkowicie użyć i wyniszczyć się na Jego Chwałę.

Prośmy Maryę, ofiarującą się w świątyni, aby wzięła w Swoje Ręce Matczyne naszą nędzną ofiarę, uleczyła ją i uzupełniła przez Swoją Ofiarę, czystą i doskonalą, by ją zamknęła i ukryła w swojej ofierze tak wielkiej i wspaniałomyślnej, a w ten sposób oczyszczoną i odnowioną, by ją uczyniła Panu Bogu przyjemną.

Rozmowa.

„Umiłowana Boga, najukochańsza Dzieweczko Maryo! Gdybym to mógł dzisiaj oddać Ci pierwsze lata niego życia i ofiarować Ci się na Służbę, Święta i Najsłodsza Pani moja, podobnie jak Ty ofiarowałaś się w świątyni i cała poświęciłaś się Chwale i Miłości Swego Boga! Lecz już za późno, straciłem bowiem tyle lat na służbie świata i własnych kaprysów, zapominając niejako o Tobie i o Bogu. Biada mi, że był czas, w którym nie miłowałem Cię! Lecz lepiej później zacząć niż nigdy. Oto, o Maryo, dzisiaj staję przed Tobą i ofiaruję się cały na Twoją Służbę na ten krótki lub długi czas życia, jaki mi jeszcze zostaje na tej ziemi i podobnie jak Ty, wyrzekam się wszystkich stworzeń, oddając się całkowicie Miłości, mojemu Stworzycielowi. Ofiaruję Ci więc, o Królowo, mój rozum, aby zawsze myślał o miłości, na jaką Ty zasługujesz; mój język, aby Cię chwalił; moje serce, aby Cię kochało. Przyjmij, o Najświętsza Dziewico, ofiarę, jaką Ci składa ten nędzny grzesznik; przyjmij ją, błagam Cię, przez tę pociechę, jakiej doznało Twoje Serce, gdy w świątyni ofiarowałaś się Bogu. A chociaż późno oddaję się na Twoją Służbę, słuszną jest rzeczą, abym naprawił czas stracony, podwajając moje przysługi i miłość”.

„O Matko Miłosierdzia, wspomóż Swoim Potężnym Wstawiennictwem moją słabość i wyjednaj mi u Jezusa wytrwałość i siłę, abym pozostał wierny aż do śmierci. Spraw, abym służąc Ci nieustannie w tym życiu mógł dojść do Nieba, aby Cię wychwalać na wieki” (Św. Alfons). Amen.