Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

ku użytkowi wiernych

TOM I

Środa.

Ogólne uwagi nad zjawieniami Jezusa Chrystusa.

I. Wyobraź sobie radość, jakiej doznawali ucznio­wie każdym razem, gdy im się Jezus ukazywał.

II. Proś Jezusa, aby się często zjawiał twej du­szy, dopokąd się nie połączy z nią na zawsze w niebie.

I. Punkt.

Liczba i powody objawień się Jezusa.

Rozważanie. Ewangeliści poprzestali na za­pisaniu dziewięciu objawień, które dostarczyły nam treści do poprzednich rozmyślań. Wnosimy jednak z osnowy innych ksiąg świętych, że ich liczba była o wiele znaczniejsza, a opieramy się głównie na tych słowach świętego Łukasza: Je­zus siebie samego po swej męce stawił żywym w rozmaitych dowodach, przez czterdzieści dni się im okazując, i rozmawiając o Królestwie Bożym (Dzieje Apost. I). Dlaczego Jezus tak często objawiał się Apostołom i swoim uczniom ? Aby ich umocnić w wierze o zmartwychwstaniu, aby tę ostateczną z nimi rozłąkę uczynić mniej ciężką; a w szczególności, aby im dowieść swojej wi­dzialnej obecności, że zawsze niewidomie znajdo­wał się pośród nich.

Zastosowanie. Tak i teraz postępuje Chry­stus z duszami sprawiedliwych. Oprócz tego, że nie­widzialnie znajduje się z nimi, ukazuje się im jeszcze od czasu do czasu, w sposób szczegól­niejszy już to wewnętrznem oświeceniem, już to radosnem uniesieniem miłości. Czyni to zazwy­czaj w Komunii św., gdzie dając im poznać w sposób nadzwyczajny, że chleb, który pożywają, to Chleb żywota z nieba zstępujący (Jan VI). Czy nie doświadczyłeś kiedy tych skutków istotnej obecności Boga – Zbawiciela? Jeżeli to szczęście spotyka cię rzadko, rzadziej jak tego pragniesz, to nie chciej się zbyt smucić, albowiem te pociechy i łaski widoczne nie są ani dowodem, ani warunkiem świątobliwości.

Uczucia. Proś P. Jezusa o potrzebne usposo­bienie, aby się twoja dusza stała godniejszą Jego częstych nawiedzin, które zazwyczaj wydają słodki i zbawienny owoc.

Postanowienie. Będę się badał, czy przez pewne wykroczenia, które mi są mniej lub wię­cej zwyczajne, nie staję się przeszkodą do tych objawów obecności Jezusa.

II. Punkt.

Czas i miejsce objawień.

Rozważanie. Nie można ściśle określić po­rządku objawień tak często w tych dniach czter­dziestu ponawianych, ani co do miejsca, ani co do czasu. Następowały po sobie, ale w przerwach bardzo nierównych; powtarzały się częściej lub rzadziej, prawdopodobnie według usposobienia i pragnienia obecnych, w nieoznaczonem miejscu i czasie, wieczorem albo rano, w dzień albo w nocy, wewnątrz albo zewnątrz domu.

Zastosowanie. Okoliczność ta poucza nas, że ani stanowisko, ani żadna praca, ani zajęcie, cho­ciażby najbardziej rozrywające, nie mogą być przeszkodą do wewnętrznego połączenia się du­szy z Bogiem: że nigdy nie powinniśmy rozpa­czać, jakobyśmy już wcale nie mieli doznawać słodkiej styczności z Bogiem dlatego, że przez czas dłuższy byliśmy jej pozbawieni. Starajmy się raczej o to, abyśmy się do niej przygotowali czystością serca i gorącymi pragnieniami.

Uczucia. Akt wiary w prawdy powyższe. — Gorące pragnienie wyrażone w tych słowach Króla Proroka: Wspomnij na mnie, Panie, w upo­dobaniu ludu Twego (Ps. 105).

Postanowienie. Często powtarzaj w dniu dzisiejszym to westchnienie.

III. Punkt.

Sposób i trwanie objawień.

Rozważanie. Wszystkie objawienia tę mają cechę, że stały się jedynie dla Apostołów i ucz­niów, że były nagłe, nieprzewidziane i krótkotrwałe. Jezus zjawiał się w pośród nich w chwili, w której najmniej Go oczekiwali, a prawie za­wsze znikał z ich oczu, gdy najbardziej byli zachwyceni Jego obecnością i rozmową z Nim.

Zastosowanie. Chrystus działał w ten spo­sób: 1) aby nam dać do zrozumienia, że łaski swoje zachowuje tym, którzy Mu są zupełnie od­dani; 2) aby wzbudzić w nas pragnienie Jego Boskiej obecności i pociech, które jej towarzyszą, nie przywiązując jednakże do nich naszego serca, bo tylko w Niebie będą one trwałe i pełne; 3) w końcu, aby nas zachęcić do ustawicznej nad sobą uwagi i przygotowania serc do tych odwiedzin Pańskich.

Rozmowa duszy z Jezusem, mającym opu­ścić ziemię, a wstąpić do Nieba, aby tam odebrać koronę wiecznej chwały i nam przygotować miej­sce. Dziękuj Mu za wszystko, co uczynił dla nas na ziemi. Wołaj za przykładem dobrego łotra: Panie, pomnij na mnie, gdy przyjdziesz do Kró­lestwa Twego. (Łuk. XXIII).

salveregina.pl    2021