Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie. 

PAN BÓG WZYWA WSZYSTKICH.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie, idę za Twym wezwaniem, śpieszę do Twego Źródła: Daj mi z niego pić!

Rozważanie

1. Komentując wezwanie Pana Jezusa: ,,Jeśli kto pragnie, niech do Mnie przyjdzie, a pije” (Jan 7, 37), Św. Teresa z Avila mówi: ,,Wiedzcie o tym, że Pan wszystkich wzywa, a że jest samą Prawdą, więc o prawdziwości słów Jego wątpić niepodobna. Gdyby Jego wezwanie nie było ogólne, nie wzywałby wszystkich…, ale skoro nie czyni żadnych zastrzeżeń, jest dla mnie rzeczą pewną, że każdy, kto pragnie, byleby nie ustawał w drodze, trafi do tego źródła i otrzyma tę żywą wodę”. (Dr. d. 19, 14). A więc zupełnie słusznie dusza, oddana intensywnemu życiu wewnętrznemu, wzdycha do kontemplacji, jest to nawet logiczne, gdyż Pan Bóg wszystkich do niej wzywa. Kontemplacja bowiem jest najlepszą drogą do osiągnięcia współżycia z Panem Bogiem, do zrozumienia i radowania się nieskończoną Jego wielkością, oraz do rozmiłowania się w Nim i do wyzbycia się wszelkiego pragnienia rzeczy ziemskich. Jeśli Pan Jezus chce wszystkim dać tej wody żywej i skoro ona jest tak cenna, dlaczego jej nie pragnąć?

Św. Teresa ostrzega, że pożądając tej wody, nie należy jednak rościć sobie do niej prawa, lecz z pokorą i bez zastrzeżeń trzeba zdać się na Wolę Bożą. Istotnie, tylko Pan Bóg jest Włodarzem Swych nadprzyrodzonych Darów i On tylko decyduje w jakiej formie, mierze i kiedy udzieli ich naszej duszy. ,,Pan Bóg, mówi Św. Teresa, daje jak chce, kiedy chce i komu chce, nikomu krzywdy nie robiąc” (T. IV, 1, 2). Nie powinniśmy zatem stawiać Panu Bogu żądań w tym względzie, jak gdyby nam się ta Łaska kontemplacji należała, narazilibyśmy się bowiem na złudzenia i rozczarowania. Ponadto byłoby to prawdziwą pychą wtrącać się do postanowień Bożych. Zresztą, gdy dusza oddaje się Panu Bogu bez zastrzeżeń, Pan Bóg, Który nigdy nie pozwala się wyprzedzać we wspaniałomyślności, nie odmówi jej kilku łyków tej żywej wody, którą chce wszystkich obdarzyć.

2. ,,Pan Bóg nikogo nie przymusza, mówi Św. Teresa od Jezusa, lecz tym, którzy za Nim idą, sam na różne sposoby podaje tę wodę, ażeby nikt nie pozostał bez pociechy i nie umarł z pragnienia” (Dr. d. 20, 2). Z tych słów możemy wnioskować, że wiele jest form i stopni kontemplacji. Byśmy lepiej to zrozumieli, Święta porównuje kontemplację do ,,obfitego źródła, z którego wypływają liczne strumienie, mniejsze i większe, a nawet małe tylko strużki” (tamże). Pan Bóg wszystkich wzywa i da wszystkim się napić, lecz nie objawia nam z jakiego strumienia pozwoli nam się napić ani w jakiej chwili naszego życia pić będziemy, wcale też się nie zobowiązał dać nam pić ze strumienia większego raczej niż z mniejszego. Niektórzy Święci, jak Teresa od Jezusa, pili z wielką obfitością, a inni znów jak Teresa z Lisieux mogli czerpać tylko z małej strużki, jednak i ci i tamci doszli do świętości. Podobnie jak z jednego źródła wytryska wiele strumyków i choć są one różnej wielkości, dają tę samą wodę, tak też różne są formy kontemplacji. Niektóre są pełne słodkości, inne oschłe, jedne odznaczają się wielką jasnością i niewysłowioną słodyczą, drugie znów są ciemne, nawet bolesne, lecz nie mniej dla duszy korzystne. Mimo różnic, jest to jednak zawsze ta sama ożywcza woda, dzięki której dusza zanurza się w Panu Bogu, zgłębia Jego Tajemnice, nabiera przekonania, że Pan Bóg jest wszystkim, a stworzenie niczym. Otwiera jej się droga do współżycia z Panem Bogiem i do świętości.

Tak, Pan Bóg daje ,,komu chce, jak chce, ile chce”, dotyczy to zarówno formy i miary kontemplacji, jak również czasu, kiedy dusza jej dostąpi, a wszystko zależy tylko od Pana Boga… Jednak Św. Teresa upewnia nas, że Pan Bóg nigdy nie odmawia tej ożywczej wody duszy, ,,która w stosowny sposób jej szuka”, czyli że i my bierzemy w tym dziele udział, dbając o to, by nigdy dusza nasza nie była niegodna darów Bożych (*).

(*) Temat ten rozwija wyczerpująco O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny w wydanym po jego śmierci dziele: La via dell’orazione, Carmelo S. Giuseppe, Roma 1955. – W tłum. polskim ,,Droga modlitwy” została wydana w zbiorku pt. ,,Na drogach życia duchowego”, t. I. Wyd. O.O. Karmelitów Bosych, Kraków 1965.

Rozmowa.

,,O jak wielce potrzeba tej wody duszom naszym! Wiem, o mój Boże, że w Miłosierdziu Swym nie odmówisz nam jej. Tyś to powiedział, a słowa Twe nie przemijają. Znając naszą ułomność, różne obmyśliłeś sposoby, by nam przyjść z pomocą. Lecz nie powiedziałeś: tą drogą kroczyć będą ci, a tamtą inni. Przeciwnie, w niepojętej Swojej Dobroci nikomu nie wzbraniasz czerpać z tego źródła żywota. Bądź więc za to zawsze błogosławiony! Jakże słusznie mogłeś mi tego wzbronić. Lecz gdy pić zaczęłam, nie zabroniłeś mi dalszego czerpania tej wody, ani nie dozwoliłeś, by mnie strącono w przepaść, zapewne też nikogo od źródła nie odsuniesz, przeciwnie wszystkie dusze przywoływać doń będziesz donośnym głosem”.

,,O Panie, mówiąc do Samarytanki, powiedziałeś, że kto tej wody się napije, ten już nigdy pragnienia nie zazna. Pełne prawdy są te słowa, wypowiedziane przez Ciebie, który jesteś samą Prawdą! Dusza, która z tego źródła pije, nie pożąda już żadnych rzeczy ziemskich, lecz coraz więcej pragnie rzeczy przyszłego życia, i tak gorąco do nich wzdycha, że nie da się to porównać z żadnym ziemskim pragnieniem. A jak wielkie w niej pożądanie tego nadprzyrodzonego pragnienia! Towarzyszy mu tak niewysłowiona słodycz, że równocześnie przynosi ochłodę, a niszcząc przywiązanie do tego, co ziemskie, nasyca duszę szczęściem niebieskim. O Boże mój, jedną z największych Łask, jakimi obdarzasz duszę, gdy raczysz zaspokajać jej pragnienie, jest, że pozostawiasz jej to pragnienie nadal nieugaszone. Im więcej z tego zdroju wody żywej dusza pije, tym chciwiej czerpać i pić z niego pragnie”.

,,Taka jest moc tej wody, że coraz większy wznieca ogień Twej Miłości. O wielki mój Boże! jakież to cudakryją się w tym dziwnym zjawisku ognia wzmagającego się od zetknięcia z wodą, i wody, która w duszach wzmaga ogień Miłości!”

,,O Panie, daj mi napić się tej wody, a już nigdy więcej nie odczuję pragnienia! Dlaczego, Panie mój, nie jest mi danym w tej wodzie zanurzyć się i w niej życie swe utracić? O Boże, jak nam obiecujesz tę wodę, a jesteś Tym, który jest, tak daj nam Łaskę, abyśmy jej należycie szukali” (zob. T. J.: W. 9, 1; Dr. d. 20, 1-2; 2 i 15). Amen.