OKTAWA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Działalność Ducha Świętego. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

DZIAŁALNOŚĆ DUCHA ŚWIĘTEGO.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Duchu Święty! ukaż mi Twoje Działanie w duszy mojej, naucz mnie poznawać je i iść za nim.

Rozważanie.

1. Jak Duch Święty żył w Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, aby Ją prowadzić do Boga Ojca, tak również jest i w duszach naszych. Lecz podczas gdy w Panu Jezusie znajdował wolę całkowicie posłuszną, której mógł w pełni rozkazywać, w nas znajduje często wolę oporną i przeciwną. Zatrzymuje się więc, albowiem nie chce gwałcić naszej miłości. Duch Miłości czeka, abyśmy odpowiadali z miłością na Jego natchnienia, abyśmy z miłością i dobrowolnie otwierali duszę na Jego uświęcające Działanie. By stać się Świętymi, powinniśmy współpracować z Dziełem Ducha Świętego. Lecz ponieważ nie można współpracować skutecznie, jeśli się nie zna sposobu działania Sprawcy dzieła, koniecznym zatem jest poznać, jak Boski Pocieszyciel, Sprawca naszego uświęcenia działa w nas.

Trzeba pamiętać, że Duch Święty pracuje stale w naszych duszach, nawet już w początkach życia duchowego, chociaż wówczas działa w sposób bardziej ukryty i mniej wiadomy. Lecz działa, a to działanie polega przede wszystkim na przygotowaniu i wspieraniu naszych wysiłków w zdobywaniu doskonałości. Pierwszy działanie, jakiego w nas dokonuje, to podniesienie nas do stanu nadprzyrodzonego przez Łaskę, bez której nigdy byśmy nie doszli do świętości. Łaski udziela nam Pan Bóg, cała Trójca Przenajświętsza daje nam ją, lecz jak Ojcu przypisuje się szczególnie jej stworzenie, Synowi zaś wysłużenie nam jej przez Wcielenie, Mękę i Śmierć, tak Duchowi Świętemu przypisuje się rozlanie jej w naszych duszach. Jemu istotnie, Duchowi Miłości przypisuje się w szczególniejszy sposób Dzieło naszego uświęcenia. W chwili Chrztu Świętego zostaliśmy usprawiedliwieni „w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Pismo Święte przypisuje to Dzieło odrodzenia i dziecięctwa Bożego szczególnie Duchowi Świętemu. Pan Jezus Sam ukazał nam Chrzest Święty jako narodzenie się „z Ducha Świętego” (Jan 3, 5), a Św. Paweł twierdzi: „Wszyscy ochrzczeni byliśmy w jednym Duchu” i „Sam Duch daje świadectwo duchowi naszemu, żeśmy synami Bożymi” (zob. 1 Kor 12, 23; Rz 8, 16). Duch Święty przygotował dusze nasze do życia nadprzyrodzonego, rozlewając w nich Łaskę.

2. Ponadto, by uczynić nas zdolnymi wykonywać uczynki nadprzyrodzone, Duch Święty, przychodząc do naszej duszy, opanował jej władze — rozum i wolę —przez cnoty wlane. Przede wszystkim rozlał w nas miłość a przez miłość inne cnoty moralne. W ten sposób dzięki Jego Działaniu, stajemy się zdolnymi wykonywać uczynki nadprzyrodzone. Lecz Działanie Ducha Świętego nie ogranicza się do tego. Jako Dobry Mistrz — towarzyszy On nam w działaniu, pobudza do dobrego i podtrzymuje w wysiłkach. Do dobrego zachęca nas przede wszystkim przez wewnętrzne natchnienia, lecz takie przez zewnętrzne środki, szczególnie przez Pismo Święte i nauczanie Kościoła Świętego. Pismo Święte jest Słowem Bożym, napisanym przez ludzi pod natchnieniem Ducha Świętego. W Nim przemawia więc do nas Boski Pocieszyciel, oświecając umysł Swoim Światłem, dając pobudkę woli. Dlatego rozważać Pismo Święte znaczy tyle, co „iść do szkoły” Ducha Świętego. Duch Święty oprócz tego nie przestaje nas pouczać i pobudzać do dobrego żywym słowem Kościoła Świętego, albowiem ci wszyscy, którzy w Kościele Świętym mają misję nauczania, gdy wykładają wiernym Świętą Naukę, pozostają pod Jego wpływem. A potem, jeśli przyjmujemy Natchnienia Ducha Świętego i postanawiamy iść za Jego wezwaniem i działać, On nam towarzyszy przez Łaskę uczynkową, abyśmy doprowadzili do końca dzieło cnoty. Jest więc jasne, że nawet w początkach życia duchowego, kiedy głównie polega ono na poprawianiu błędów i nabywaniu cnót działalność duszy jest całkowicie objęta i podtrzymywana przez Ducha Świętego. Zbyt mało myślimy o tej Prawdzie i dlatego praktycznie mało zważamy na ustawiczne Działanie Boskiego Ducha w naszych duszach. Trzeba więc pamiętać o tym, aby nie pozwolić przeminąć daremnie Jego Natchnieniom i pobudkom. „Z Łaski Bożej jestem tym, czym jestem”, mawiał Św. Paweł, lecz mógł dodać: „Łaska Boża na próżno nie była mi dana” (1 Kor 15, 20).

Rozmowa.

„O Duchu Święty, Boski Gościu dusz naszych, Ty jesteś Gościem najzacniejszym i najgodniejszym ze wszystkich gości! W Swojej Dobroci i Miłości ku nam, udajesz się w jednej chwili do wszystkich dusz, przygotowanych na Twoje przyjęcie. A któż może wyrazić cudowne skutki Twego Działania tam, gdzie Cię przyjęto? Przemawiasz bez słów, a Twoje milczenie jest wszędzie rozumiane. Jesteś zawsze nieporuszony, a stale w ruchu i w swej ruchliwej nieruchomości udzielasz się wszystkim. Jesteś zawsze w spoczynku, a jednak stale działasz; a w tym spoczynku dokonujesz największych, najgodniejszych i najcudowniejszych dzieł. Jesteś zawsze w drodze, lecz nie zmieniasz miejsca i gdziekolwiek się znajdujesz, utwierdzasz, zachowujesz i równocześnie niszczysz wszystko. Twoja niezmierzona i przenikająca Wiedza zna wszystko, rozumie wszystko, napełnia wszystko. Nie słuchając niczego, słyszy najmniejsze słowo, w głębi serca wypowiedziane”.

„O Duchu Święty, wszędzie się zatrzymujesz, skąd Cię nie wyrzucają, albowiem wszystkim się udzielasz, z wyjątkiem grzeszników, którzy nie chcą wyjść z bagna grzechu. W nich tylko nie znajdujesz miejsca, gdzie byś mógł odpocząć i nie możesz znieść tego duszącego tchnienia, które pochodzi z serca trwającego uporczywie w złem. Zatrzymujesz się natomiast w stworzeniach, które przez swą czystość stają się zdolne do przyjęcia Twych Darów. I we mnie spocznij przez udzielanie mi się, przez Działanie, Mądrość i Potęgę, przez Szczodrobliwość i Łaskawość, przez Miłość i Czystość, jednym słowem przez Samą Swą Dobroć; a dając te Łaski Swemu stworzeniu, Ty Sam czynisz je zdolnym do przyjęcia Cię” (Św. Maria Magdalena de Pazzis).