OKTAWA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. SOBOTA. Rozmyślanie. Arcydzieło Ducha Świętego. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

UWAGA!

Rozmyślanie.

ARCYDZIEŁO DUCHA ŚWIĘTEGO.

Ostatnie rozmyślania pozwoliły nam zajrzeć do pracowni Ducha Świętego. Ileż wspaniałych dzieł z niej wyszło! Wszystkie piękne, wykończone dusze ludzkie, ta ,,wielka rzesza, której nikt zliczyć nie może, ze wszystkich narodów, plemion i języków” (Obj. 7, 9). Najwspanialszym jednak z tych Dzieł po Najświętszym Człowieczeństwie Chrystusa Pana jest Marya, Matka Pana Jezusa.

1. Powstawanie Arcydzieła.

Rozważania adwentowe mówiły, że Marya była nierozłącznie związana z Chrystusem Panem w wieczności i w czasie. Połączył Ich Ten, Który miał przeprowadzić największe Dzieło Miłości Bożej, Wcielenie Słowa Odwiecznego: Duch Święty.

Marya była, jak Chrystus Pan , w odwiecznych myślach i Planach Bożych, w przepowiedniach i figurach Starego Testamentu. Duch Święty otrzymał zadanie zbudowania w pewnej chwili odpowiedniego przybytku dla Syna Bożego. Z jakąż mądrością i miłością szkicował plan! Znalazły się w nim te wszystkie wspaniale przywileje natury i Łaski, jakie dziś podziwiamy w Matce Bożej. Duch Święty rysował później ten szkic – choć w niewyraźnych jeszcze zarysach w świętych księgach Bożego Objawienia Starego Przymierza i w cudownej historii narodu wybranego. Prorocy przez Niego oświeceni mówili zarówno o Zbawicielu, jak i o Jego Matce. Wymieńmy choćby pierwszą radosną nowinę po grzechu pierworodnym (Rdz 3, 15), albo wspaniałe słowa Proroka Izajasza o narodzeniu z Dziewicy (7, 14). Duch Święty nadał charakter symbolu Matki Mesjasza wielu rzeczom, a szczególnie wybitnym postaciom niewieścim Starego Testamentu. Tysiące lat zajmował się Duch Święty z miłością tym Arcydziełem, które miał kiedyś stworzyć.

Gdy zaś nadeszła pełnia czasów, z jakąż miłością przystąpił do wykonania planu. Ciału przyszłej Matki Bożej nadał przedziwny wdzięk i godność. Umysł Jej i Serce obdarzył tak wspaniałymi Darami i Przymiotami naturalnymi, że Syn Boży za zaszczyt sobie poczyta posiadać podobne do Niej rysy. A ponadto Duszę Maryi już w pierwszej chwili istnienia ozdobił najpiękniejszą szatą godową. Była zupełnie bezgrzeszna, nie znała podniet pożądliwości, była pełna Łaski i cnoty. To są przymioty, w których zajaśniała w pełni Miłość Ducha Świętego do Maryi.

Było to tylko przygotowanie do największej sprawy, jaką miał zdziałać w Maryi: Macierzyństwa Bożego. Cudowną Mocą Ducha Świętego stała się Marya narzędziem największego z Dzieł Bożych, Wcielenia Słowa Odwiecznego. Dlatego słusznie nazywa się Ją najczystszą Oblubienicą Ducha Świętego. Życie Jej od chwili tej na największe Łaski, to życie pokory, czystości, ofiarnej i rozmodlonej służby miłości, złączone w jedno z życiem Chrystusa Pana, było tylko dojrzewaniem i promieniowaniem owoców Ducha Świętego.

— Zastosowanie. Marya jest naprawdę Arcydziełem Potęgi i Miłości Ducha Świętego. Ale i sama z Nim współpracowała. Wspaniałe Dary Ducha Świętego stawiały przed Nią wielkie zadania. Musiała te Dary przechowywać, pielęgnować i doprowadzić do rozkwitu w ścisłej współpracy z Duchem Świętym, Zadanie to wypełniła jak najwierniej. Wspólnie z Duchem Świętym, najpotężniejsza Jego Uczennica, stworzyła Arcydzieło. I dlatego jest dla nas promiennym wzorem. Choćby Duch Święty dał nam tylko dwa lub jeden talent, w każdym razie domaga się od nas wiernej, gorliwej współpracy aż do tej chwili, kiedy dziełu zostanie nadana doskonałość, zamierzona przez tego Boskiego Mistrza.

— Postanowienie. Jak Marya, wiernie współpracować z Duchem Świętym.

2. Wykończenie Arcydzieła.

Na ziemi łączyła Maryę z Chrystusem Panem najdoskonalsza wspólnota życia i cierpienia. Dlatego w Niebie ma najdoskonalszy udział w Jego Chwale. Chwała ta jest również Dziełem Ducha Świętego.

Królestwo, w którym Duch Święty Maryę umieścił, to przede wszystkim Królestwo Potęgi. Współpracowała z Nim wiernie i ofiarnie przy powstawaniu skarbu Łaski. Pełne miłości Fiat w Nazarecie, pomogło Duchowi Świętemu utworzyć Dar Ofiarny, który miał być złożony jako zapłata za Łaskę. Wymawiając bolesne Fiat na Golgocie, Marya również składała dar ofiarny, uiszczała wspólnie zapłatę za łaskę. W nagrodę za to jest jako Pośredniczka wszystkich Łask narzędziem Ducha Świętego przy rozdawaniu skarbu Łaski. Jest Skarbniczką Ducha Świętego.

Królestwo Potęgi odpowiada Królestwu Chwały. Kto zmierzy Jego granice? Jest ono tak wielkie, jak Królestwo Jej Syna. Gdzie tylko ludzie znają i kochają Syna, tam spotyka się również Obraz Matki, tam wznoszą świątynie ku Jej czci, tam teologowie, artyści, kaznodzieje i lud wierny, prześcigają się w Jej wielbieniu i miłości. A kto stwarza Maryi tę chwałę, jeśli nie Duch Święty? Przez Jej Usta przepowiedział: ,,Błogosławioną zwać mnie będą wszystkie narody” (Łkn1, 48). Wypełnia przepowiednię. Chwała jednak, jaką Marya odbiera na ziemi, jest tylko słabym odblaskiem Jej Chwały Niebieskiej. Marya jest tym wspaniałym miastem, którego bramy Pan miłuje więcej niż wszystkie przybytki Jakuba. Fundamenty jego opierają się na górach świętych. Zakładał je i budował Duch Święty (Ps 87/86/, 1).

— Zastosowanie. Cieszmy się Chwałą Maryi jako Jej dzieci. To przecież chwała naszej Matki. Uwielbiajmy Ducha Świętego, Który jest Jej Twórcą. Sama Marya dała nam przykład, śpiewając w Magnificat: ,,Wielbij dusza moja Pana… Iż wejrzał na uniżenie służebnicy Swojej” (Łk 1, 46 i 48). Przez Ręce Maryi zanieśmy jeszcze raz do Ducha Świętego gorącą prośbę o Jego Dary. Jesteśmy jeszcze w Jego pracowni.

— Postanowienie. Dziecięca radość z Chwały Maryi, serdeczna prośba przez Jej przyczynę o Dary Ducha Świętego.

Modlitwa.

Tchnij we mnie, Duchu Święty, myśli święte. Bądź moją siłą do świętych czynów! Pociągnij mnie, abym świętość kochał! Wzmocnij mnie, abym świętości strzegł! Strzeż mnie Duchu Święty, abym świętości nigdy nie zgubił! Amen.