OKTAWA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. WTOREK. Rozmyślanie. Inicjatywa Ducha Świętego. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

UWAGA!

 Od jutra, tj. od środy 31 maja 2023r. rozpoczynają się Suche Dni Letnie, zgodnie z kan. 1252 § 2, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku jako nadal obowiązującym, w których obowiązuje POST ŚCISŁY.

Rozmyślanie.

INICJATYWA DUCHA ŚWIĘTEGO.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Duchu Święty, przyjdź pokierować moją duszę na drodze do świętości.

Rozważanie.

1. Choć dusza nasza została podniesiona do stanu nadprzyrodzonego przez Łaskę uświęcającą, a władze jej ożywione cnotami wlanymi, choć czynności nasze poprzedzane są i wspierane przez Łaskę uczynkową, jednak sposób naszego działania pozostaje zawsze ludzki, a zatem niezdolny połączyć nas doskonale z Panem Bogiem i prowadzić do świętości. Istotnie, rozum nasz, nawet oświecony cnotą wiary, pozostaje zawsze nierówny Bytowi Nieskończonemu i niezdolny do pojęcia go takim, jakim jest. Choć opieramy się na danych Objawienia, dzięki któremu wiemy, że Pan Bóg jest Jeden i Troisty, pojęcia nasze o Trójcy Świętej, o Trzech Osobach Boskich, o doskonałościach Pana Boga, pozostają zawsze poniżej rzeczywistości. Tak, dopóki jesteśmy na tej ziemi, poznajemy Pana Boga „niejasno, przez zwierciadło”, w Niebie dopiero „ujrzymy Go Twarzą w twarz” (1 Kor. 13, 12). Ale nie tylko nie mamy właściwego poznania Pana Boga, lecz nie mamy także świętości. Do pewnego tylko stopnia poznajemy Pana Boga i drogę do świętości, w rzeczy samej jednak nie zawsze potrafimy poznać to, co najdoskonalsze, a często, nie chcąc nawet tego, błądzimy, uważając za święte i dobre to, co w istocie nim nie jest.

Pełne zjednoczenie z Panem Bogiem, czyli świętość wymaga całkowitego skierowania do Pana Boga, według pierwszego i największego Przykazania Bożego: „Będziesz miłował Pana Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej” (Mt 22, 37). Lecz to doskonałe nastawienie na Pana Boga przekracza nasze siły, albowiem posiadamy zbyt słabe poznanie Pana Boga i drogi, która doń prowadzi. Czy mamy więc wyrzec się świętości? Nic podobnego! Pan Bóg, Który pragnie, abyśmy byli Świętymi, daje nam również sposób, abyśmy nimi zostali: Duch Święty jest nam dany właśnie w tym celu. „Otrzymacie Moc Ducha Świętego, zstępującego na was” (Dz. Ap. 1, 8), powiedział Pan Jezus.

2. Duch Święty, który „przenika… Głębokości Boże” (1 Kor. 2, 10), a więc zna doskonale Naturę i Tajemnice Boże, przenika wszystkie rzeczy, a zatem poznaje doskonale stopnie i tajemnice najwyższej cnoty, jak również potrzeby i braki dusz naszych. On to przychodzi prowadzić nas, jakby za rękę do Świętości. Dopóki kierujemy się naszą inicjatywą, nasze nastawienie na Pana Boga pozostaje zawsze niedoskonałe, niezupełne, albowiem działamy w sposób ludzki. Lecz kiedy Duch Święty wkracza, działa jak Pan Bóg, w sposób Boski i dlatego pociąga nas i nastawia całkowicie na Niego. Kiedy my działamy, musimy zawsze rozpoczynać od pracy rozumu i tylko w następstwie tego przechodzimy do działania woli. Lecz ponieważ rozum nasz jest bardzo ograniczony, dlatego w praktyce pozostajemy zawsze nieskończenie daleko od tego, co powinniśmy czynić dla Pana Boga. Kiedy natomiast wkracza Duch Święty, działa On bezpośrednio na naszą wolę i przyciąga ją do Siebie, rozpala serce,  a następnie oświeca rozum. W ten sposób rodzi się w nas ten „zmysł Boży”, którego nie potrafimy wyrazić, a który daje nam poznać, kosztować Pana Boga i skierowuje nas do Niego więcej niż jakiekolwiek rozumowanie i staranie nasze. Wówczas odczuwamy, że „Pan Bóg jest Jedyny”, że wszystkie stworzenia są nieskończenie dalekie od Niego, odczuwamy, że Jemu należy się cała nasza miłość, owszem, że ona w porównaniu z Nieskończoną Miłością Bożą jest niczym. Odczuwamy, że wszelka ofiara jest zawsze niewielka wobec Pana Boga tak wielkiego. W ten sposób Duch Święty stawia nas na drodze do świętości. A czyni to, pomagając nam również pokonywać trudności: często np. znajdujemy się w niewoli jakiegoś nałogu, którego nie możemy pokonać, lub nie możemy nabyć jakiejś cnoty, czy też rozwiązać sobie jakiejś wątpliwości. W pewnej chwili, nie wiedząc jak, rzeczy się zmieniają: widzimy jasno to, co było powodem wątpliwości, spełniamy z łatwością to, co poprzednio wydawało nam się niemożliwe. Również i to jest owocem działania Ducha Świętego w naszej duszy. Oto dlaczego Jego inicjatywa jest tak bardzo cenna dla nas; a zatem powinniśmy jej pragnąć i przyzywać z wielką ufnością.

Rozmowa.

„O Miłości Boga Wiecznego, o Święty Darze Ojca Wszechmocnego i Najświętszego Syna Jego, Wszechmocny Duchu Pocieszycielu, Najłaskawszy Pocieszycielu strapionych, przeniknij Twoją potężną Mocą wnętrze serca mego. Blaskiem Twego wspaniałego światła rozjaśnij wszystkie ciemne zakamarki zaniedbanego mieszkania duszy mojej, nawiedź ją i użyźnij obfitością Rosy Twojej wszystko co długa posucha wysuszyła i spaliła. Zrań wnętrze człowieka duchowego grotem Twojej Miłości, przeniknij aż do dna martwe serce i rozpal je tym zbawiennym płomieniem. Oświeć płomieniem Twego Świętego Żaru wnętrze umysłu i ciała, umocnij całego człowieka”.

„Wierzę, że ilekroć wstępujesz do duszy, przygotowujesz w niej mieszkanie Ojcu i Synowi. Błogosławiony ten, kto zasłużył na to, by Cię gościć! Przez Ciebie zakładają w nim Swoje mieszkanie Ojciec i Syn. Przyjdź, więc, przyjdź, Najłaskawszy Pocieszycielu skruszonej duszy, opiekunie w każdej okoliczności i podporo w ucisku. Przybądź, oczyść z grzechów i ulecz rany. Przybądź Mocy słabych, upadających. Przybądź, Nauczycielu maluczkich, Ty, Który poniżasz pysznych. Przybądź, o słodki Ojcze ubogich, łaskawy obrońco wdów. Przybądź Nadziejo biednych, Pokrzepienie słabych. Przybądź, Gwiazdo żeglujących, Porcie rozbitków. Przybądź, Ozdobo szczególna wszystkich żyjących, jedyne zbawienie umierających”.

„Przybądź, Duchu Przenajświętszy, przybądź i zmiłuj się nade mną. Okryj mnie Sobą i łaskawie wysłuchaj, aby według niezmierzonego Miłosierdzia Twego moja maleńkość spodobała się Twojej Wielkości, moja słabość Twojej Mocy, przez Jezusa Chrystusa Zbawiciela mego, Który z Ojcem żyje i króluje w Jedności z Tobą przez wszystkie wieki wieków. Amen” (Św. Augustyn).