Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

Rozmyślanie. 

DZIECI BOŻE.

W Prefacji wielkanocnej Kościół opiewa nasze odkupienie przez Chrystusa słowami: ,,On Śmiercią Swoją śmierć naszą zwyciężył i zmartwychwstaniem życie nam przywrócił”. To nowe życie polega na dziecięctwie Bożym.

1. Rzeczywistość uszczęśliwiająca.

Rozważajmy za rzecz zupełnie naturalną, że jesteśmy dziećmi Bożymi, że Pana Boga nazywamy naszym Ojcem. Prawie nie odczuwamy niepojętej wielkości tego faktu. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nazywanie Boga Ojcem znaczyło tylko, że od Niego wszystko mamy. Rozumieli to nawet poganie, mówiąc o ojcu zeusie. Głębiej odczuwali to bogobojni Izraelici Starego Przymierza. Prorok Izajasz mówi do Pana Boga: ,,A teraz, Panie, Tyś jest Ojciec nasz, a myśmy błoto; i Tyś twórca nasz, a dziełem rąk Twoich my wszyscy” (Iz 64, 7). Nowy Testament jednak nazywa ludzi odkupionych ,,dziećmi Bożymi” w znaczeniu o wiele głębszym.

Chrystus Pan i o tej sprawie mówi obrazowo. Najpiękniej może w przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15, 11-32), która jest historią naszego Odkupienia. Nieszczęsny, opuszcza dom ojca jako prawdziwy, mający prawo do dziedzictwa syn, nie jako sługa. Szuka szczęścia na obczyźnie. Spotyka go jednak gorzkie rozczarowanie. Pod wpływem żalu postanawia wrócić do domu. Czując jak bardzo zawinił, pragnie otrzymać tylko przebaczenie i miejsce sługi w domu ojca. Co czyni ojciec? Wybiega naprzeciwko wracającego syna, rzuca mu się na szyję i całuje: znak przebaczenia. Co więcej, daje mu pierścień, szaty i obuwie. Zwołuje służbę i każe przygotować wielką ucztę, aby wszyscy zobaczyli, że to odzyskane dziecię wraca do wszystkich praw synowskich. Już chyba nie mógł Pan Jezus jaśniej wyrazić prawdy, że odkupieni nie będą obcymi, ale współobywatelami świętych i domownikami Bożymi, prawdziwymi dziećmi Bożymi (Ef 2, 19). Dlatego nauczył nas modlić się: ,,Ojcze nasz, Któryś jest w Niebie” (Mt 6, 9).

Apostołowie cbjaśniają tę obrazową mowę Pana Jezusa w pouczeniach. To wszystko, co nam mówią o nowym Bożym życiu przyniesionym przez Odkupienie, wskazuje na prawdziwe dziecięctwo Boże. Jesteśmy ,,z Boga zrodzeni”, jesteśmy ,,uczestnikami Boskiej Natury”. Tak można mówić tylko o rzeczywistym dziecku Bożym. Otrzymaliśmy z ,,pełni Chrystusowej”, jesteśmy i żyjemy ,,w Chrystusie”. To może tylko oznaczać, że łączy nas nadprzyrodzona wspólnota istnienia i życia z Chrystusem Panem, Synem Bożym. W jakiś tajemniczy sposób jesteśmy włączeni w jego synowski stosunek do Ojca, jesteśmy dziećmi Bożymi. Wprawdzie nie przez naturę, jak On, równy Ojcu Syn, ale przez Łaskę, przez dobrowolne przyjęcie za dzieci (Gal 4, 5). Nasze synostwo nie opiera się jednak, jak u ludzi, na zewnętrznym tylko tytule prawnym, ale na rzeczywistym, wewnętrznym udziale w Naturze Ojca Niebieskiego.

Dlatego Apostołowie nie wahają się nazywać nas wyraźnie dziećmi Bożymi. Św. Jan, który tak często mówi o naszym ,,zrodzeniu z Boga”, pisze uroczyście we wstępie do swej Ewangelii o Synu Bożym: ,,Wszystkim, którzy Go przyjęli dał moc, aby stali się dziećmi Bożymi” (J 1, 12). A w pierwszym swym liście woła zdumiony: ,,Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec: oto nazwani jesteśmy synami Bożymi i jesteśmy” (1 J 3, 1). Apostoł Narodów, niezmordowanie zawsze mówiący o naszym życiu ,w Chrystusie”, wyciąga z tego wniosek: ,,Jesteście wszyscy dziećmi Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Gal 3, 26).

Nasze dziecięctwo Boże jest w planach Bożych od wieków złączone z Chrystusem Panem. W liście do Efezjan pisze Św. Paweł: ,,W Chrystusie wybrał nas Bóg przed założeniem świata, abyśmy stali się świętymi i niepokalanymi w miłości przed Jego obliczem. Przeznaczył nas też na synów przybranych przez Jezusa Chrystusa, z postanowienia woli swojej” (Ef 1, 4-5). Ta wzniosła Prawda wyrywa z serca Apostoła okrzyk radości na cześć Pana Boga, ,,Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Ef 1, 3). Ten okrzyk pochwalny dźwięczy dalej w Exultet, kiedy Kościół Święty śpiewa o ,,cudownej łaskawości, dobroci wobec nas”, o ,,niewypowiedzianie tkliwej miłości Boga”. Jest to rzeczywiście trudna do pojęcia, radosna rzeczywistość, żeśmy zostali przez Chrystusa Pana i w Chrystusie Panu przyjęci do grona rodziny Bożej. Czyż mógł Pan Bóg jeszcze więcej nas uczcić? Nas, z natury dzieci gniewu? ,,Rodzina dzieci Bożych jest najszlachetniejszym rodem na całym świecie” (A. Kolping).

— Zastosowanie. Jesteśmy dziećmi Bożymi. Dzieci powinny być podobne do Ojca. Chrystus Pan jest ,,obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1, 15), ,,odblaskiem Jego Chwały i wyobrażeniem Jego Istoty” (Hebr 1, 3). W miarę, jak naśladujemy Zbawiciela, odtwarzamy w sobie rysy Ojca naszego w Niebie. ,,Naśladujcie Boga, jako synowie najmilsi” – mówi Apostoł (Ef 5, 1). Znowu więc spotykamy się z prawdą: żyć po chrześcijańsku, to odtwarzać Życie Chrystusa Pana, to naśladować Chrystusa Pana. Żyć w stanie zakonnym lub kapłańskim, to naśladować Chrystusa Pana doskonale, do ostatka.

— Postanowienie. Święta duma, płynąca z przeświadczenia o godności Chrześcijanina.

2. Rzeczywistość zobowiązująca.

Znamienna rzecz, że wezwania do życia chrześcijańskiego opierają Apostołowie na istocie chrześcijanina: jedności z Chrystusem Panem, dziecięctwie Bożym. Starają się natchnąć wiernych mocnym, dumnym przeświadczeniem o godności Chrześcijanina. Św. Piotr upomina: ,,Usuńcie tedy wszelką złość, oraz wszelki podstęp, obłudę, zazdrość i wszystkie obmowy… Jesteście przecież rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście głosili Potęgę Tego, który z ciemności wezwał was do swego przedziwnego światła” (1 P 2, 1 i 9). Umiłowany uczeń mówi to samo w charakterystycznych dla niego słowach: ,,Wszystko, co się narodziło z Boga, zwycięża świat. Miłość Boga na tym polega, abyśmy Przykazania Jego zachowywali” (1 J 5, 4 i 3). Apostoł Narodów wzywa Filipian: ,,A czyńcie wszystko bez szemrania wahań, abyście byli bez zarzutu, szczerymi synami Bożymi, bez skazy wśród złego i przewrotnego narodu” (Fil 2, 14-15).

Również w pojęciu Kościoła godność Chrześcijanina jest najsilniejszym zobowiązaniem do życia chrześcijańskiego. Jeśli jesteśmy dziećmi Bożymi upomina Św. Cyprian czyńmy tylko to, co jest godne Boga Ojca i Chrystusa Pana” (De zelo, 14). Św. Jan Chryzostom pisze: ,,Kto zowie Pana Boga swym Ojcem, ma obowiązek tak się zachowywać, by nie okazać się niegodnym tego przywileju” (In Mt, 19, 4). W I kazaniu na Boże Narodzenie woła Św. Leon Wielki: ,,Chrześcijaninie, poznaj swą godność! Stawszy się uczestnikiem Bożej Natury, nie wracaj do dawnego poniżenia przez życie niegodne! Pomyśl, jakiej Głowy i Ciała jesteś członkiem! Pamiętaj, żeś wyrwany z mocy ciemności i przeniesiony do blasku Królestwa Bożego”.

W Komunii dzisiejszej Mszy Świętej dzieciom Bożym, które przed chwilą klęczały u Stołu Ojca, daje Kościół na drogę słowa Apostoła: ,,Ludu nabyty, opowiadaj wielkie sprawy Boże. On ciebie wezwał z ciemności ku swej przedziwnej światłości”.

— Zastosowanie. Pielęgnujmy w sobie przeświadczenie o naszej godności i szlachectwie dzieci Bożych. W Liście do wszystkich wiernych pisze Św. Franciszek: O, jaka to zacna, święta i wzniosła rzecz mieć Ojca w Niebie!” Córka króla francuskiego Ludwika XVI, Maria Ludwika, na zwróconą jej przez wychowawczynię uwagę odpowiada zdenerwowana: ,,Czy nie wiesz, że jestem córką twego króla?” A wychowawczyni na to z godnością: ,,A ty chyba nie wiesz, że jestem córką twego Boga?”

Zechciejmy w doskonałym naśladowaniu Chrystusa Pana dojrzeć wielki cel naszego życia. Cel wytknięty wyniesieniem do Łaski dziecięctwa Bożego i powołaniem. Nasz rodzaj życia określa sposoby naśladowania Chrystusa Pana. To droga doskonałości dzieci Bożych, które mają być podobne do Ojca w Niebie. Św. Franciszku, żywy obrazie Chrystusa!” (Brewiarz).

Modlitwa.

Spraw, bym swój ideał widział w wierności obowiązkom mego powołania, abym stawał się coraz podobniejszy do Chrystusa. Dopomóż mi wcielać w życie ten ideał ze świętą radością i dumą! Amen.