Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

PAMIĄTKA I ODNOWIENIE PROFESJI.

Wielkanocne myśli odnajdujemy w dzisiejszej Mszy Świętej: wspomnienie wielkiej Łaski z dnia Zmartwychwstania: Chrztu Świętego. Równocześnie niedziela jedenasta przypomina nam Łaskę i wielkość powołania.

1. Wołanie Bożej Łaski.

Introit jest wyjęty z Psalmu 67, który opowiada, jak naród wybrany pod dowództwem Pana Boga idzie z Egiptu do góry Syjon. Pan Bóg wyzwolił go z kraju niewoli. Dał mu przebyć suchą nogą Morze Czerwone, podczas gdy wrogów pochłonęły fale. U stóp góry Synaj dał Pan Bóg narodowi prawo, żywił cudownie manną na pustyni, pomógł pokonać wrogów, którzy zagradzali drogę do Ziemi Obiecanej. Wprowadził go szczęśliwie w posiadanie tej ziemi i mieszka pośród niego, w swojej świątyni.

Czy to wszystko nie powtórzyło się cudownie w naszym życiu? Pan Bóg powołał nas Swą Łaską z niewoli grzechu, ze świata, wprowadził najpierw do Ziemi Obiecanej Kościoła, a potem do grona wybranych sług Swoich. Ile Łask i szczególnej Opieki Bożej znaczy naszą drogę!

W Lekcji (1 Kor 15, 1-10) Św. Paweł wykazuje pewność wielkich faktów: Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa Pana, w które jesteśmy włączeni przez Chrzest Święty. On o nich świadczy. Poznał je z Objawienia Bożego. Z pokorą i wdzięcznością wyznanie Apostoła Kościół Święty kładzie dziś na to nacisk: „Z Łaski Boga jestem tym, czym jestem”.

Te słowa musimy za Apostołem powtarzać z pokorną wdzięcznością. Któż mniej niż Paweł jadący do Damaszku, myślał o przyłączeniu się do Chrystusa Pana? Miał zupełnie inne plany. Właśnie prześladowcę Łaska Boża powołała nie tylko na ucznia, ale na Apostoła. Może i z nami było podobnie? Może Łaska Boża w tej chwili właśnie przemówiła do nas, kiedyśmy najmniej o tym myśleli? W każdym razie „z Łaski Bożej jesteśmy tym, czym jesteśmy”.

— Zastosowanie. Kościół Święty ciągle nam przypomina, że powołanie do Chrztu Świętego, do Królestwa Bożego jest nie zasłużoną Łaską. Zdaje sobie Kościół Święty sprawę, że żywa, pokorna i wdzięczna świadomość tego powołania jest najsilniejszą pobudką do życia godnego Chrześcijanina. Tak też jest z naszym powołaniem do stanu zakonnego czy kapłańskiego. Im częściej pamiętamy, ile Miłości Bożej w nim się zamyka, tym bardziej czujemy się zobowiązani odpowiedzieć na ten zew Bożej Miłości życiem wiernym powołaniu. Obyśmy mogli powiedzieć z Apostołem: „Łaska Boża we mnie próżna nie była”. Ziarno zasiane przez Pana Boga przyniosło „owoc trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny, stokrotny” (Mt 13, 23).

— Postanowienie. Niech Msza Święta będzie dla nas pamiątką świętej profesji i jej odnowieniem.

2. Czyn Bożej Łaski.

Ewangelia dzisiejszej niedzieli opowiada o cudownym uzdrowieniu głuchoniemego (Mk 7, 31-37). Aż trzy cuda spełnia Pan Jezus na osobie tego biedaka: przywraca mu słuch, zdolność i sprawność mówienia. Nie czyni tego, jak zazwyczaj, Potęgą Swego Słowa czy prostym dotknięciem Ręki, ale przy pomocy znaków symbolicznych. „A wziąwszy go na stronę od rzeszy, wpuścił Palce Swoje w uszy jego, a splunąwszy dotknął języka jego. A wejrzawszy w Niebo, westchnął i rzekł mu: „Effetha! to znaczy: otwórz się”.

Według Kościoła Świętego Cud ten powtarza się w sposób duchowy w Sakramencie Chrztu Świętego. Symboliczne czynności Chrystusa Pana przyjął Kościół Święty do obrzędu Chrztu Świętego. Uszy ochrzczonego otwierają się na słuchanie z wiarą Słowa Bożego. Język jego rozwiązuje się, aby z wiarą mógł wielbić i dziękować Stwórcy, modlić się i służyć Królestwu Bożemu słowem.

Pan Bóg powtórzył Swą Łaskę w nas przez świętą profesję, wprowadzając nas do bliższego orszaku Pana Chrystusowego pod sztandarem Św. Franciszka. Uszy nasze otworzyły się na Ewangelię Świętą i całą Jej Niebiańską Mądrość. Oto jest Reguła i życie Braci Mniejszych: „Zachowywać Świętą Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Język nasz został rozwiązany, aby te ewangeliczną mądrość życia głosić światu. Ewangelia dzisiejsza przypomina nam, jak wielkie jest nasze powołanie: Żyć Ewangelią Pana naszego Jezusa Chrystusa i głosić Ją słowem i czynem.

— Zastosowanie. Nasza odpowiedź na Łaskę powołania, to wierność powołaniu. A wierność powołaniu polega zasadniczo na wierności ideałowi franciszkańskiemu, do którego zobowiązaliśmy się przez profesję świętą. Praktycznie polega ona na wierności Regule i Konstytucjom, które nam ten ideał określają. Człowiek ochrzczony powinien jak najczęściej odnawiać przyrzeczenia Chrztu Świętego i wierności wobec ideału chrześcijańskiego; zwłaszcza każdej niedzieli powinien w Ofierze Mszy Świętej składać na Ołtarzu te odnowione obietnice. Tak my mamy czynić z naszą profesją zakonną, której odnowienie ma być przysięgą na wierność ideałowi franciszkańskiemu. Dziś uczyńmy to z taką gorliwością i miłością, z jaką kiedyś składaliśmy świętą przysięgę wierności w chwili ślubów.

Postanowienie. Niech Msza Święta będzie dla nas pamiątką święceń kapłańskich i ich odnowieniem,

Modlitwa.

Wspominając z wdzięcznością Łaskę mego powołania, mówię wraz z kapłanem przy Ołtarzu: „Wysławiam Cię, Panie, żeś mnie ocalił i nie dałeś mym wrogom cieszyć się z mej zguby. Panie, wołam do Ciebie i zachowałeś mi życie” (Ofertorium). Odnawiając ochotnie me śluby i składając je w darze na Ołtarzu, pragnę odpowiedzieć Twemu wezwaniu: Czyń Panu ofiary z majętności twojej i z pierwocin plonów twoich! A wtedy napełnią się spichlerze Twoje zbożem i piwnice obfitować będą w wino” (Komunia). Amen.

Zachęcamy do uczczenia Niepokalanego Serca Maryi w miesiącu Sierpniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo sierpniowe poświęcone ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 13