Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM I.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

I zdjąwszy (ciało), owinął w prześcieradło. — Łuk. 23, 53.

PRZYGOTOWANIE. — Abyśmy zawsze przypominali sobie Jego Miłość, Pan Jezus pozostawił na Świętym Prześcieradle Swój Wizerunek. Nie zbywało Panu Jezusowi na pełnych chwały zdarze­niach, które mógł odtworzyć na owym płótnie; po­nieważ jednak czerwony kolor męki był odpowiedniejszy do wyrażenia Jego Miłości, Pan Jezus po­minął inne zdarzenia ze Swego Życia i zechciał po­zostawić nam Swój Obraz, jako Męża Boleści, abyś­my, widząc, jak został zeszpecony, tym więcej Go kochali. Kochajmy więc Pana Jezusa całym sercem i znośmy ochotnie cierpienia z miłości ku Niemu.

I. — Dwie rzecze, jak pisze Cycero, cechują, osobę, która miłuje; cechami tymi są: udzielanie dobrodziejstw osobie ukochanej i cierpienie dla niej. Ta ostatnia cecha jest największą oznaką prawdziwej miłości.

Pan Bóg już okazał Swą Miłość ku ludziom, przez udzielenie im tylu Dobrodziejstw, lecz to, jak mówi Św. Piotr Chryzolog, było czymś zbyt małym dla Miłości Pana Boga, toteż znalazł inny sposób okazania im Swej Miłości; przyjął ciało ludzkie, by cierpieć i umrzeć za nich. Toteż pisze Św. Paweł, iż skoro Pan Jezus umarł dla naszego zbawienia, okazało się, jak daleko posunął Swą Miłość Bożą ku nam, nędznym stworzeniom. Okazała się Dobrotliwość i ludzkość Zbawiciela, naszego Pana Boga.

Abyśmy zawsze pamiętali na ten Jego nadmiar Miłości, okazanej w Dziele ludzkiego Odku­pienia, Pan Jezus zostawił Swój Obraz na Świętym Prześcieradle, w które po Śmierci Go owinięto. W Życiu Pana Jezusa oczywiście nie brakło tysięcy najchwalebniejszych dla Niego zdarzeń, które mo­gły być wyobrażone na owym płótnie. Mógł więc odtworzyć pokłon Trzech Króli, przemienienie na Taborze, wskrzeszenie Łazarza, rozmnożenie chleba itd. — Lecz, jak pisze Św. Bernard, kolor czerwony jest najodpowiedniejszy, by wyrazić nie­zrównaną wielkość Miłości, toteż Pan Jezus pominął wszelkie chwalebne zdarzenia ze Swego Życia i pozo­stawił nam Swój Obraz w przepowiedzianym przez Proroka Izajasza tak nędznym stanie — jako Mąż Boleści, wzgardzony i ostatni z ludzi, ubity i upokorzony przez Pana Boga, podobny do trędowatego. Najnędzniej­szy z pomiędzy tych, którzy kiedykolwiek się na­rodzili, od Stóp do Głów okryty Ranami, tak sponie­wierany i wzgardzony, jakby już nie zasługiwał na miano człowieka.

Ach, mój Jezu ukochany! I któż po tylu obja­wach Twej Miłości może Cię jeszcze nie kochać? Słusznie, mój najukochańszy Panie Jezu, mawiała Św. Teresa, iż kto Cię nie kocha, okazuje, iż Cię nie zna.

II. — O. Segneri młodszy powiedział pewnej swej penitentce, aby u stóp krucyfiksu napisała: „Oto, jak się miłuje”. — Te słowa Sam Pan Jezus zdaje się mówić do nas wszystkich ze Świętego Prześcieradła, szczególniej zaś wtedy to mówi, gdy dla uniknięcia jakiegoś trudu, opuszczamy to, co Jemu się podoba, a może nawet wyrzekamy się Je­go Łaski. — „Oto jak się miłuje”. Słusznie więc mówił Św. Franciszek Salezy: Każda Rana Pana Jezu­sa to jakoby usta, które nas uczą, jak trzeba cier­pieć dla Niego; wiedza Świętych polega na cier­pieniu dla Pana Jezusa.

Kochajmy więc Zbawiciela, jak zachęca nas do tego rozmiłowany w Nim Św. Augustyn, ko­chajmy Go przynajmniej z wdzięczności; kochaj­my z całego serca naszego Niebiańskiego Oblubień­ca, Który, o ile bardziej okazuje się nam zeszpeconym Męką, o tyle droższym i słodszym winien być dla nas. Tę zaś miłość okazujmy przez ochotne znosze­nie cierpień dla Niego; przynajmniej z poddaniem przyjmujmy owe krzyże, które On Sam dla nasze­go dobra ześle na nas.

Modlitwa:

Mój słodki Jezu Zbawicielu! Widzę Cię okry­tego Ranami. Patrzę na Twarz Twoją, już nie jest piękna, lecz zeszpecona plwocinami i Krwią.

O ile jednak widzę Cię bardziej zeszpeconym, o tyle pię­kniejszym i milszym mi się wydajesz. Czymże bo­wiem owo zeszpecenie, jeśli nie objawem serdecz­nej Twej dla mnie Miłości? Dozwoliłeś się tak spo­niewierać, aby mą duszę piękną uczynić i obmyć ją ze zmaz grzechowych. Dziękuję Ci, Panie, za to; żałuję iż podobnie jak owi kaci niegodnie po­stępowałem z Tobą; przyjmuję w duchu pokuty wszystkie krzyże, jakie ześlesz na mnie i przyrze­kam zawsze Cię kochać całym sercem. Dopomóż mi Swą Łaską, abym wiernie spełnił, co przyrzekam.

„Mój Boże, Któryś Ślady Swej Męki pozosta­wił nam na tym Świętym Prześcieradle, którym Jó­zef owinął Najświętsze Twe Ciało zdjęte z krzyża, spraw, abym przez Zasługi Twej Męki i Pogrzebu Twego dostąpił Chwały zmartwychwstania”. Uczyń to dla Miłości Bolesnego Serca Maryi. Amen. (*I., 544)