Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM I.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Pan Bóg posyła Syna Swego na Śmierć, aby nam życie zapewnić.

Lecz Bóg, Który jest bogaty w Miłosierdzie, dla zbytniej miłości swojej, którą nas umiłował, gdyśmy byli umarłymi przez grzechy, ożywił nas społem w Chrystusie. — Ef. 2, 4.

PRZYGOTOWANIE. — My biedni grzesznicy z powodu win naszych byliśmy już wszyscy umarli, skazani na piekło. Pan Bóg, nieskończenie miłując dusze nasze, postanowił nam życie przywrócić i w tym celu posłał Swego Jednorodzonego Syna, by śmierć za nas poniósł. — Pan Bóg, Który spełnił tak wielki akt Litości, zasługuje na naszą miłość.

I. — Rozważ, iż grzech jest śmiercią duszy; ten bowiem wróg Pana Boga pozbawia nas Łaski Bożej, która duszy życie daje. My biedni grzesznicy, z po­wodu win naszych, byliśmy wszyscy umarli, ska­zani na piekło; lecz Pan Bóg w Swej niezmierzonej ku nam Miłości postanowił nam życie przywrócić. Cóż uczynił? Zesłał na ziemię Swego Jednorodzonego Syna, by umarł i przez Śmierć Swoją życie nam pozyskał. Słusznie więc Apostoł to dzieło miłości zowie „zbytnią miłością”, nigdy by bowiem czło­wiek nie mógł się spodziewać, że w ten sposób życie odzyska, gdyby Sam Pan Bóg tego sposobu nie wy­nalazł.

Wszyscy więc ludzie byli umarli i nie było dla nich lekarstwa, lecz Syn Boży, przejęty Litością, zstąpił z Nieba i życie nam darował. Słusznie więc Apostoł nazywa Pana Jezusa „życiem naszym”. Oto nasz Odkupiciel już przyodziany ciałem jako Dzie­cię mówi do nas: „Jam przyszedł, aby ży­cie mieli i mieli je w obfitości”. Przyszedł umrzeć, by życia nam udzielić.  Słuszne zatem, abyśmy żyli jedynie dla tego Pana Boga, Który raczył umrzeć za nas. Należy, by Pan Jezus stał się jedynym Panem naszego serca, oddał bowiem Krew i Życie, by je pozyskać. Któż się odważy, wierząc, że Pan Bóg umarł dla pozyskania Jego Miłości, tejże miłości Mu odmówić, wyrzec się Jego przyjaźni, stać się dobrowolnie niewolnikiem piekła?

II. — Pan Bóg, Który dopełnia litosnego dzieła na­szego Odkupienia; Pan Bóg, Który się zgadza, by Go na śmierć skazano, aby dla winowajców życie i wol­ność uzyskać, ma pełne prawo — stać się Panem naszego serca. A więc z sercem skruszonym i upokorzonym mówmy do Niego:

Jezu mój, gdybyś się na Śmierć nie zgodził i za mnie jej nie poniósł, umarłbym w grzechu, bez nadziei zbawienia i ko­chania Ciebie. Jednakże, pomimo, iż przez Śmierć swoją życie mi dałeś, tylokrotnie dobrowolnie je traciłem, powracając do swych grzechów. Umarłeś dla pozyskania mego serca, a ja, buntując się prze­ciw Tobie, stałem się niewolnikiem szatana. Gar­dziłem Tobą i mówiłem, że za Pana uznać Cię nie chcę.

Wszystko to prawda, lecz i to jest prawdą, że nie chcesz śmierci grzesznika, lecz aby się nawró­cił i żył, i dlatego umarłeś, by życie mi darować. Żałuję, Drogi mój Odkupicielu, za wyrządzone Ci zniewagi; przebacz mi dla Zasług Męki Twojej i udziel mi Swej Łaski; daj mi to życie, jakieś dla mnie pozyskał przez Śmierć Swoją, i króluj od dzi­siaj niepodzielnie w mym sercu. Najświętsza Panno Maryo, Ucieczko i Pociecho moja, poleć mnie Swemu Sy­nowi; w Jego Męce i Twym Orędownictwie pokła­dam całą nadzieję. Amen. (*II., 332)