Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

I. Wyobrażę sobie, że słyszę Chrystusa Pana mówią­cego te słowa: Strzeżcie się, abyście sprawiedliwości wa­szej nie czynili przed ludźmi dlatego, abyście byli widziani od nich.

II. Będę prosił o Łaskę, abym zrozumiał różnicę między działaniem dla podobania się ludziom, dla podo­bania się Panu Bogu, dla podobania się Panu Bogu Samemu.

I. Punkt.

Działanie dla podobania się ludziom.

pycha

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Pan Jezus, umocniwszy nas przeciw prześladowaniom nieprzyjaciół, chce nas także zabezpieczyć przeciw niebezpieczeństwu i pod­stępom próżnej chwały. „Strzeżcie się, mówi, aby­ście sprawiedliwości waszej nie czynili przed ludźmi, abyście byli widziani od nich: bo inaczej zapłaty mieć nie będziecie u Ojca waszego, Który jest w Niebiesiech” (Mat. VI). Z tych słów Nieomylnej Prawdy wynika, że intencja, która towarzyszy naszym uczynkom, stanowi o ich wartości w Oczach Pana Boga. Jeżeli je wykonujemy, aby się podobać Panu Bogu, wówczas mają one wartość, jeżeli zaś tylko dla próżnej chwały, dlatego, aby się podobać ludziom, są bez wartości i mogą ściągnąć karę Bożą.

ZASTOSOWANIE. W skutek grzechu pierworodnego pycha, czyli przesadne, nieporządne pra­gnienie własnej chwały stało się jakby drugą na­turą naszą. Stąd to pochodzi owo tajemne i ustawiczne szukanie samego siebie i pochwał ludzi w tym zwłaszcza, co w ich oczach wykonywamy. Pycha, czyli próżna chwała, to pokusa bardzo subtelna, porównać ją można do owadu skrycie toczącego piękny owoc. Najwięksi Święci pomimo nadzwy­czajnej czujności nad sobą obawiali się bardzo jej podejścia O, jakże powinieneś się lękać, abyś nie utracił zasługi swoich dobrych uczynków, ty, który tak mało uważasz na siebie, na swoje my­śli, na swoją intencję, na usposobienie serca swojego! Weź to dobrze pod rozwagę, jako rzecz bardzo ważną.

UCZUCIA [**]. Błagaj ze ślepym z Jerycha: Spraw Mistrzu, abym przejrzał, abym zobaczył, jak dalece uwiodły mnie ponęty próżnej chwały, i co mam czynić, abym je zwyciężył.

POSTANOWIENIE [***]. Unikaj tych pokus. Odnawiaj często dobrą intencję.

II. Punkt.

Działanie dla podobania się Panu Bogu.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. „Jeśliby oko twoje, mówi Pan Jezus, było szczere, wszystko ciało twoje światłe będzie” (Ibid.). Znaczenie tych Słów Zbawiciela nie jest trudne do zrozumienia. Oko w znaczeniu moralnym, to wedle Św. Hieronima rozum, który nigdy nie działa bez oznaczonego celu. Jeżeli to oko jest szczere, niezaćmione fałszywymi zasadami, wtedy będzie ci wskazywało zawsze Pana Boga, jako twój cel ostateczny i twoje czyny zwrócone będą szczerze, bezpośrednio ku Panu Bogu, spełniać je bę­dziesz w intencji podobania się Jemu jako Najwyższemu Zwierzchnikowi, jako przyszłemu Sę­dziemu.

ZASTOSOWANIE. Zaiste, wielkim jest Chrześci­janin, u którego Pan Bóg jest celem wszystkich jego czynów, bo jest najściślej połączony z Panem Bogiem, a nawet staje się jedno z Nim, nie znając innej woli, tylko Wolę Bożą. Nazwać go należy szczę­śliwym, ponieważ Pan Bóg, Który widzi skrytości serca, nagrodzi wszystkie jego najmniejsze uczyn­ki, wszystkie nawet najobojętniejsze z natury. Chrystus Pan zapewnia o tym: „Ojciec twój, Który widzi w skrytości serca, odda tobie”. Jakie czynisz usiłowania, aby dojść do tej doskonałości, do tej szczęśliwości? Nikt jej nie osiągnie bez wielkiej czystości serca, bez ustawicznego czuwania nad sobą. Jakże dopełniasz tych dwóch warunków?

UCZUCIA. Zawołaj z pobożnym ascetą: Niechże umrę sobie, a żyję Tobie, o Boże mój i wszystko moje! 

POSTANOWIENIE. Będę często powtarzał to po­bożne westchnienie.

III. Punkt.

Działanie dla podobania się Panu Bogu Samemu.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Jeżeli jest wielkim w Oczach Pana Boga, jeżeli jest szczęśliwym człowiek, który ma zwyczajnie w czynach swoich Pana Boga na celu, jeszcze większym, jeszcze szczęśliwszym jest ten, który ma zawsze Pana Boga samego za cel bezpośredni, który będąc zupełnie obumarłym samemu sobie i nieczułym na miłość własną, służy Panu Bogu dla Pana Boga, bez względu na obiecaną nagrodę. Oto jest ideał najwyższej doskonałości. Do tego ideału powinniśmy zdążać. Niepodobna nam, jak długo jesteśmy na tej ziemi, dosięgnąć go w całej pełni.

ZASTOSOWANIE. Nie ubolewaj jednakże nad tym stanem nieudolności naszej, uwolni nas od niej Niebo. Tymczasem czyńmy, na co nas teraz stać. Odnawiajmy często dobrą intencję, a skoro świat przyklaskiwać będzie naszym dobrym czynom, a duch pychy kusić nas będzie próżno­ścią, powiedzmy ze Św. Bernardem: Nie dla cie­bie zacząłem, nie dla ciebie będę kończył.

ROZMOWA DUSZY [****] z Najświętszą Panną Maryą, u Której ów ideał był rzeczywistością.

Zachęcamy do:

1. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa w miesiącu Lipcu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lipcowe do Najdroższej Krwi Pana Jezusa – dzień 13
2. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa poprzez nabożeństwo: Nabożeństwo ku czci Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.
Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

© salveregina.pl 2022