Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

czyli

NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA

na każdy dzień roku

O Życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa ku użytkowi wiernych,

którzy żyjąc wśród świata, dążą do doskonałości.

TOM II

(od 1 lipca do 31 grudnia)

Gdy książka pod tytułem: ,,Przewodnik prawdzi­wej pobożności czyli Nowe, praktyczne rozmyślania na każdy dzień roku Życia Pana naszego Jezusa Chrystusa zgodną jest we wszystkim z przepisami Wiary Świętej Katolickiej i moralności i bardzo pożyteczną tak dla osób duchownych jako też świeckich, przeto daje jej Ordynariat Metropolitalny najchętniej aprobatę i zaleca ją wiernym do czytania.

OD OBDYNABTATD METBOPOL. O. Ł.

Lwów, dnia 11 sierpnia 1885.

+ Seweryn

Arcybiskup.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć, błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.

O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

1) Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.

2) Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…

3) Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

4) Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

5) Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

28 GRUDNIA

Pasterze udają się do Betlejem.

I. Wyobraź sobie pasterzy, zdążających spiesznie do Betlejem.

II. Proś o Łaskę, abyś do głębi przejął się uczu­ciami, jakie przepełniały pasterzy na widok Dzieciątka Jezus.

I. Punkt.

Wzajemne zachęcanie się pasterzy. 

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Gdy odeszli od nich Anio­łowie do Nieba, pasterze mówili jeden do drugiego: Pójdźmy aż do Betlejem (Łuk. II.). Z opowiada­nia Ewangelii wynika, że po zniknięciu Anio­łów powstawać zaczęły wątpliwości w umysłach pasterzy. Zdarzenie, które im Aniołowie zwia­stowali, było tak nadzwyczajne… Narodzenie Mesjasza w warunkach tak nieświetnych… tak sprzecznych z ich pojęciem o doczesnej Jego Wielkości! Wielu tedy zawahało się pójść na miejsce wskazane. Należało zresztą pilnować trzody i półmilowa droga w ciemnościach nocy wydała się niebezpieczną. Lecz słowa i stanow­czość gorliwszych wywarła wpływ na drugich; zapał stal się ogólnym, jedni drugich zachęcali, aby iść niezwłocznie i wszyscy udali się w drogę.

ZASTOSOWANIE. Szczęśliwa rodzina, w której wszystkie usiłowania dążą do jednego celu: do zbawienia wiecznego a nawet do doskonałości chrześcijańskiej, w której wzajem się zachęcają i zagrzewają do dobrego dobrym przykładem; w której nie ma innych ambicji i innego współ­zawodnictwa jak tylko, aby się przewyższyć w łagodności, względności i miłości! Powiedz sam, czy nie od ciebie to zależy, aby w twej rodzinie tak było?

UCZUCIA [**]. Dziękuj Panu Bogu, że pomimo zepsucia światowego masz tyle pięknych przed oczyma przykładów; proś o Łaskę, abyś się stał gor­liwszym.

POSTANOWIENIE [***]. Zapytam samego siebie, czy też jestem przedmiotem zbudowania dla osób, z którymi mam najwięcej styczności… Chcę od­tąd być takim zawsze i wszędzie.

II. Punkt.

Pośpiech pasterzy do Betlejem.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Skoro raz postanowili pasterze, już więcej nie rozumują, ale wszyscy razem udają się w drogę z wielkim pośpiechem po mi­mo ciemności i znużenia po nocnym czuwaniu. Ewangelia mówi wyraźnie: że udali się też z pośpiechem. Venerunt festinantes (Łuk. II.). Skądże ta gorącość woli, ten pośpiech w działaniu? 1) z wia­ry żywej w słowa Anioła; 2) z pożądania gorą­cego, by zobaczyć i uczcić Mesjasza Zbawi­ciela swego; 3) z nadziei radosnej, że otrzymają Jego Łaskę i Błogosławieństwa.

ZASTOSOWANIE. Dlaczego pośpiech twój do Domu Bożego, do Pana Jezusa, Zbawiciela twego, miał­by być mniejszym jak pośpiech pasterzy? Ten, Który cię woła, to już nie Anioł, ale Sam Pan nasz Jezus Chrystus; to już nie nadzieja Błogosła­wieństwa, ale pewność. Pójdźcie do Mnie wszy­scy, którzy obciążeni jesteście, mówi, a Ja was ochłodzę. Proście, a będzie wam dane; wszystko o co byście prosili w modlitwie, wierząc, weźmie­cie. (Mat. XI i XXI). Ileż to Łaski, ileż pocie­chy, ileż Błogosławieństwa obiecywać sobie mo­żesz z odwiedzin Najświętszego Sakramentu! Jakże w nich gorliwym jesteś?

UCZUCIA. Proś o przebaczenie za dawne niedbałości.

POSTANOWIENIE. Z większą ochotą dać po­słuch wołaniu Pana Jezusa.

III. Punkt.

Pasterze znajdują i oddają Chwałę Zbawicielowi.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Przybywszy na miejsce wska­zane przez Anioła, znaleźli pasterze Maryę i Jó­zefa, i Niemowlę położone w żłobie. (Łuk. II). Oczyma ciała widzieli zwyczajne niemowlątko, ale patrząc oczyma Wiary, która ich ożywiała, odkryli pod tą ofiarą słabości Majestat i Dobroć niewymowną Boga Zbawiciela. O, jakim słodkim uczuciem przejęła ich Obecność Boskiego Dzie­ciątka, jak nadzwyczajne Łaski z niej odnieść musieli!

ZASTOSOWANIE. Na Ołtarzach naszych mamy Tego Samego Boga Zbawiciela pod osłoną jeszcze większej słabości. Odwiedzajmy Go często, oży­wieni takimi samymi uczuciami, a osobliwie wiarą żywą przejęci. Tutaj doprawdy rzec można, że wszystko od Wiary zależy. Więc, aby wzmo­cnić w sobie tę Wiarę, udając się do świątyni przedstawmy sobie Pana Jezusa w postaci widzialnej, wyobrażajmy sobie, że idziemy Go odwiedzić to w stajence betlejemskiej, to w skromnym domku nazareńskim, to w świątyni jerozolimskiej, to w domu Marty i Marii, lub w Wieczerniku przy Ostatniej Wieczerzy lub na Kalwarii, zawieszo­nego na krzyżu, modlącego się za nas, umiera­jącego za nas; tym sposobem odwiedzenie Naj­świętszego Sakramentu będzie dla nas pełne powabu, pobożności i korzyści.

ROZMOWA DUSZY [****]. Uwielbiaj i wychwalaj Pana Je­zusa wraz z pasterzami albo ze Świętymi Niewi­niątkami, którym dziś Kościół cześć oddaje jako Męczennikom, albowiem pomordowane zostały z nienawiści Herodowej do Zbawiciela.

Zachęcamy do uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego w okresie Bożego Narodzenia: Nabożeństwo na okres Bożego Narodzenia

Zachęcamy także do uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP.

Uczcijmy Świętych Młodzianków: Nabożeństwo ku czci Świętych Młodzianków.

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa Chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Panu Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

© salveregina.pl 2022