PIĄTEK III TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Serce Pana Jezusa naszym Wzorem. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

SERCE PANA JEZUSA NASZYM WZOREM.

OBECNOŚĆ BOŻA. — Najświętsze Serce Jezusa, naucz mnie kształtować poruszenia serca mego według poruszeń Twego Serca.

Rozważanie.

1. Dusza poświęcona Najświętszemu Sercu i wynagradzająca Mu, powinna odczuwać potrzebę kształtowania swego życia na Życiu Pana Jezusa. Jak będziesz mógł prawdziwie nazwać się poświęconym Najświętszemu Sercu i Jego Duszą wynagradzającą, jeśli zachowujesz w swoim sercu uczucia, pragnienia, upodobania Mu przeciwne?

Jasne jest, że aby kształtować swoje serce według Serca Chrystusa Pana, nie możesz ograniczyć się do pozbycia się tego lub owego błędu, do nabycia tej czy innej cnoty, ale powinieneś się starać poprawić całe swoje życie.

A jednak Boski Mistrz, ukazawszy nam Swoje Serce, wymienił szczególnie dwie cnoty: cichość i pokorę: „Uczcie się ode Mnie, żem jest cichy i pokornego Serca” (Mt 11, 29). I nie bez powodu; istotnie, kiedy wyrzucisz ze serca swego wszystkie poruszenia, wybiegi miłości własnej i pychy, pozbędziesz się tym samym wszystkich innych błędów. Gdy zaś zdobędziesz głęboką pokorę, posiądziesz jednocześnie wszystkie inne cnoty. Rozważ więc tę wielką Naukę Serca Pana Jezusa.

Przede wszystkim Pan Jezus mówi o cichości. Cichość jest cnotą, która uzdalnia człowieka do panowania nad tym, co ogólnie nazywa się gniewem, złością. Cnota ta daje nam możność poskromienia i opanowania wszystkich zbyt gwałtownych poruszeń, wskutek których niekiedy wychodzisz z właściwych granic i tracisz głowę… A ponieważ busolę duszy, która chce oddać się służbie Bożej, stanowi Sam Pan Bóg i Serce Pana Jezusa, ulegniesz w końcu miłości własnej i swoim namiętnościom, jeśli choćby tylko na chwilę tracisz z oczu Pana i oddalasz się od Niego. Cichość natomiast czyni cię panem samego siebie, zdolnym do opanowania wszelkiego rodzaju rozdrażnienia. Jeżeli się zbadasz uważnie, przyznasz, że podrażnienie pochodzi prawie zawsze z obrażonej miłości własnej, z gniewliwej władzy pożądawczej, poruszonej przez coś, co ci zraniło twoje ja. Widzisz więc, że cichość jest cnotą ściśle związaną z pokorą.

2. Pan nasz łączy naukę cichości z nauką pokory, dlatego, że bezpośrednio podstawą cichości jest właśnie pokora.

Wystarczy, że masz w sobie odrobinę pychy, miłości własnej, przywiązania do swego sposobu widzenia i czynienia, a nie będziesz umiał znieść sprzeciwu i wówczas, wobec nieuniknionych trudności zdarzających się w pożyciu z innymi, utracisz, mniej lub więcej, równowagę, pokój wewnętrzny i zewnętrzny. A jeśli stracisz pokój, stracisz także jasność sądu i nie będziesz mógł dobrze widzieć Bożego światła, które ci wskazuje drogę, jaką masz iść i to, czego Pan żąda od ciebie. Wówczas dusza twoja waha się, traci siłę i pozwala się uwieść namiętności. Dopóki będziesz miał w sobie odrobinę pychy, miłości własnej, będą ci się zdarzać zawsze okazje, w których utracisz kontrolę i panowanie nad sobą, a skutkiem tego wykroczysz przeciwko cichości. Byś mógł skorzystać z Nauki Serca Pana Jezusa i kształtować serce swoje na wzór Jego Serca, musisz ustawicznie pracować nad wykorzenieniem wszystkich zarodków pychy i miłości własnej. To jest praca, której musisz się oddawać dzień po dniu, zaczynając zawsze od nowa, nie zniechęcając się ciągłym nawrotem uczuć i poruszeń swojego ja. To jest walka, w której zwyciężysz nie przestając nigdy walczyć.

By zachęcić się do takiej walki, pamiętaj, że ona przynosi pożytek nie tylko duszy twojej, lecz także duszom bliźnich, albowiem jak naucza Pius XI „im więcej ofiarujemy miłość własną i nasze namiętności…, tym obfitsze owoce wynagrodzenia i przebłagania odbierzemy dla siebie i dla innych” (Miserent Red.). Walka z miłością własną i praktyka pokory należą więc w pełni do programu duszy poświęconej Najświętszemu Sercu, duszy, która Mu się oddała jako ofiara wynagradzająca.

Rozmowa.

„O Najświętsze Serce Jezusa, Które tak bardzo pragniesz obsypywać Dobrodziejstwami nędznych i pouczać tych, którzy chcą uczyć się w szkole Twojej miłości. Ty wzywasz mnie ustawicznie, abym była na Twój Wzór cichą i pokornego Serca. Dlatego jestem przekonana, że, aby zdobyć Twoją Przyjaźń i stać się Twoją prawdziwą uczennicą, nie mogę uczynić nic lepszego jak starać się być naprawdę cichą i pokorną. Udziel mi więc tej szczerej pokory, która mię poddaje wszystkim i dopomaga znosić w milczeniu małe upokorzenia oraz przyjmować je chętnie, ze spokojem, bez wymówek, bez narzekania gdyż zasługuje na liczniejsze i większe”.

„O Jezu, dozwól mi wejść do Swego Serca jak do szkoły. W tej szkole naucz mnie umiejętności Świętych, w tej Szkole będę słuchała uważnie Twych Słodkich Słów: Uczcie się ode Mnie, żem jest cichy i pokornego Serca, a znajdziecie odpoczynek duszom waszym’. Rozumiem, że burze, których mogę się lękać, pochodzą jedynie od miłości własnej, próżności, przywiązania do swej woli. Broń mnie, o Panie, strzeż, Ty pokoju duszy mojej!… Twoje Serce jest przepaścią, w której znajduję wszystko, a przede wszystkim jest przepaścią Miłości, w której powinnam pogrążyć wszelką inną miłość, szczególnie miłość własną oraz jej skutki, tj. wzgląd ludzki, próżne upodobania w sobie, egoizm, Rzucając te skłonności w przepaść Twojej Miłości, znajdę w niej wszystkie bogactwa potrzebne dla mojej duszy. O Jezu, jeśli odczuwam w sobie przepaść pychy i próżnej chwały, pragnę ją natychmiast zanurzyć w głębię upokorzeń Twego Serca, które jest przepaścią pokory. Jeśli znajduję w sobie przepaść niepokoju, niecierpliwości, gniewu, uciekam do Twego Serca, które jest przepaścią słodyczy. W każdej okoliczności, w każdym zdarzeniu pragnę zdać się na Twoje Serce” (zob. Św. Małgorzata Maria Alacoque). Amen.

Zachęcamy do: