Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie.

Serce Pana Jezusa

I. jest godne nieskończonej Chwały

II. i pełne bezgranicznej Miłości.

„Patrzaj, a czyń wedle wzoru, któryć na górze został ukazany” — (Ks. Wyjścia 25, 40).

I. — Spojrzyjmy okiem Wiary na to Serce, które Duch Święty utworzył w Łonie Maryi dla Odwiecznego Syna Bożego w chwili Wcielenia, a które Wcielony Syn Boży ukazując umiłowanej oblubienicy Swego Serca Św. Małgorzacie Marii Alacoque rzekł: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do ogołocenia się i wyniszczenia, by im dać dowody Swej Miłości, a w zamian od większości ludzi doznaje tylko niewdzięczności”. Święta Małgorzata Maria widziała to Serce w następującej postaci: nad nim widniał płomieniami otoczony krzyż, wokoło niego wiła się korona cierniowa, a z Jego otwartej Rany wydobywały się niezliczone promienie oślepiającego blasku, które nieporównanie jaśniej świeciły i błyszczały niż samo słońce. To Serce było otoczone ową niezmierzoną Chwałą, jaka Mu się należała od początku. Już przy pierwszym uderzeniu było ono połączone najściślej i tak nierozłącznie z Drugą Osobą Boską, że nawet w grobie pozostało zjednoczone z Bóstwem Wcielonego Słowa. Od pierwszej chwili jego cudownego tworzenia było ono „Słowem Bożym” i dlatego miało pełne prawo do udziału w Chwale Bożej. Ale to Boskie Serce chciało Sobie wpierw zasłużyć na to, co Mu się z Prawa należało. Mówią nam o tym cierniowa korona, krzyż i głęboka Rana. „Czyż nie było potrzeba, aby to cierpiał Chrystus i tak wszedł do Chwały Swojej” (Łk 24, 26), którą chciał Sobie i nam wysłużyć? Dlatego Boski Zbawiciel przed Swoim odejściem na gorzką Mękę i Śmierć, po ustanowieniu Najświętszego Sakramentu, tego najcenniejszego Zastawu naszej przyszłej Chwały, modlił się do Ojca Swego Niebieskiego: „Ojcze, wykonałem sprawę, którąś Mi zlecił, a teraz wsław Mnie Ty, Ojcze, u Siebie Sławą, którą miałem u Ciebie pierwej niźli świat był… Ja Chwałę, którą Mi dałeś, dałem im, chcę, aby gdzie Ja jestem i oni byli ze Mną, których Mi dałeś” (Jan 17, 4-5, 22 i 24).

II. — Rozważmy teraz, co skłoniło Pana Jezusa, Syna Bożego, by stał się Człowiekiem, przez trzydzieści trzy lata pracował i cierpiał dla nas niewdzięcznych grzeszników. Była to Miłość i Miłosierdzie Jego bezgranicznie kochającego Serca! Wskazuje na to Sam Zbawiciel, gdy właśnie w dzień tego Św. Apostoła, który przy Ostatniej Wieczerzy spoczął na Jego Boskiej Piersi, ukazał się Świętej Malgorzacie Marii i rzekł: „Moje Boskie Serce gorzeje tak wielką Miłością ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, że nie może już powstrzymać w Sobie płomieni tej gorejącej Miłości. Musi je rozlać za twoim pośrednictwem i ukazać się ludziom, by ich ubogacić drogocennymi skarbami, które ci odsłaniam, a które zawierają łaski uświęcające i zbawienne, konieczne, by ich wydobyć z przepaści zatracenia”. Jak Boskie Serce płonęło Nieskończoną Miłością, gdy konało, tak też płonie jeszcze dziś Miłością ku nam i w dzień i w nocy bije z Miłości ku nam w Przenajświętszym Sakramencie. Tam przecież żyje Boskie Serce Odkupiciela rzeczywiście i istotnie, tam założyło Swój Tron, tam pracuje dzień i noc dla nas. ,,Wybrałem to miejsce i poświęciłem, że tam zawsze przebywa Serce Moje”. Stąd staje się zrozumiałe, dlaczego Kościół Święty ustanowił święto Boskiego Serca Pana Jezusowego w piątek po oktawie Bożego Ciała.

Modlitwa.

O Ukrzyżowane, nieskończenie miłościwe i Miłości godne Serce Jezusa, jak mało dotychczas Cię miłowałem, jak niewypowiedzianie Cię zasmucałem i obrażałem! Żałując upadam przed Tobą na kolana i wołam: Najlitościwsze Serce Jezusowe, przebacz mi, zranione Serce Jezusowe, uzdrów mnie, Miłością gorejące Serce Jezusowe, zapal mnie, cierniem ukoronowane Serce Jezusowe, zabierz mnie do Twojej Chwały i ukoronuj mnie koroną wiecznej szczęśliwości. Amen.

Zachęcamy do:

© salveregina.pl 2023