Pan Jezus ponownie przed Kajfaszem i przedniejszymi kapłanami.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie XIX o Męce Chrystusowej.

PAN JEZUS PONOWNIE PRZED KAJFASZEM I PRZEDNIEJSZYMI KAPŁANAMI.

I. Ostatni dzień jest dla Chrystusa Pana najradośniejszy,

II. ale także najboleśniejszy.

„A gdy nadszedł ranek, zeszli się wszyscy na naradę przedniejsi kapłani i starsi ludu przeciwko Jezusowi, aby Go na śmierć skazać. I związawszy zaprowadzili Go namiestnikowi Piłatowi Poncjuszowi” — (Mat. 27, 1-2).

I. — Już wczesnym rankiem ostatniego dnia Życia Pana Jezusowego, nim jeszcze dzień zaświtał, zebrali się po raz drugi członkowie Wysokiej Rady w sali sądowej pałacu Kajfasza, aby zadać ostateczny cios znienawidzonemu Cudotwórcy. Złożyli nawet ofiarę ze snu, tak spieszyli się z dokonaniem zbrodni. Zaledwie Chrystusa Pana wprowadzono, posypały się gwałtowne pytania, czy utrzymuje nadal, że jest Synem Bożym? Zbawiciel znał następstwa Swej twierdzącej odpowiedzi jednak nie cofnął się. Dziki okrzyk rozebrzmiał na sali. Teraz mają wystarczającą podstawę, aby Go ogłosić winnym kary śmierci. Już mogą Go postawić przed Piłatem jako winnego bluźnierstwa, jako uwodziciela ludu, który podaje się za króla. Kazali go związać powrozami i prowadzić przed Piłata, jako rzymskiego namiestnika. Było to postępowanie najokrutniejsze i wyrok najniesprawiedliwszy, jaki kiedykolwiek wydano w historii świata. Pan Jezus z tęsknotą wyglądał tego dnia, jako dnia Swoich zaślubin i Swego wesela. Cieszył się nadejściem jego. Nie było dla Niego nic pożądańszego jak dzień i godzina, w której mógł pokazać światu, że miłuje Ojca i czyni, co On rozkazał.

Obraz nocnego zebrania sądu przynośmy ze sobą na nocne godziny modlitw z intencją: Panie Jezu, daj nam złożyć zadośćuczynienie za wszystko, coś wycierpiał w domu Kajfasza. Wyznanie Chrystusa Pana, że jest Synem Boga Żywego, winno podniecać w modlitwie radość z chwalenia Pana Boga.

II. — Mimo wewnętrznego uniesienia, które przepełniało Duszę Chrystusa Pana, dla Jego Człowieczeństwa miał to być dzień najboleśniejszy. Wszystkie zmysły i członki Jego Najświętszego Ciała ponieść miały niewypowiedziane cierpienia. Miał patrzeć na najpotworniejszą zbrodnię Bogobójstwa, słyszeć najwstrętniejsze bluźnierstwa. Całe Ciało miało być tego dnia poszarpane biczami, Głowa ukoronowana cierniem, Ręce i Nogi przybite do krzyża, nawet martwe Ciało miała jeszcze rozedrzeć włócznia, żeby otworzyć Jego pełne Miłości Serce. Tego dnia dopełnić się miało to, co prorok król Dawid przepowiedział: „Tonę w bagnie głębokim (nieopisanych cierpień), a nie ma dna; wpadam w głąb morza, a nawalność zatapia mnie” (Ps 69/68/, 3).

O niewdzięczna synagogo, tak haniebnie odpychasz swego Zbawcę! Czyż niesłusznie zostałaś sama odepchnięta, a Królestwo Boże będzie odjęte i dane innym narodom? W życiu ludzkim przeplatają się dni radosne ze smutnymi i bolesnymi. Przychodzą godziny, kiedy się cieszymy życiem. Cieszy nas wszystko, praca idzie dobrze, Błogosławieństwo Boże otacza nas widomie, a wewnątrz nosimy całe Niebo radości. Nadchodzą jednak dni i godziny naznaczone cierpieniem i doświadczeniami. Pamiętajmy wtedy o ostatnim dniu Żywota Zbawiciela i uczmy się od Niego wielkoduszności i umiłowania cierpienia, aby mimo bólu w duszy wiernie Go naśladować i nie cofnąć ofiary.

Ratuj dusze konające

Ratuj dusze czyśćcowe

Modlitwa.

Jezu, pogrążony w najgłębszych cierpieniach, z wielkim smutkiem wyznaję, że prawie nie znajduję dnia, ani godziny w życiu, w którym nie obraziłbym Ciebie. Jak bardzo przyczyniłem się przez to, że Twoje ostatnie godziny były aż tak bolesne. Zasłużyłem przez to, żebyś mnie odtrącił i wiekuistego z Tobą obcowania pozbawił. Ale mój Jezu, pragnę wsparty Twoją Łaską, jako zadośćuczynienie przyjmować wszystkie przeciwności, jakie mi ześlesz i postanawiam unikać wszystkiego, co się Tobie nie podoba. Amen.

Zachęcamy do: