Rozmyślanie XXI o Męce Chrystusowej.

BEZPŁODNY ŻAL JUDASZA.

I. Żal za grzechy musi być nie tylko naturalny,

II. ale też nadnaturalny i winien prowadzić do nawrócenia.

,,Wtedy Judasz, który Go wydał, widząc, że był skazany, żalem zdjęty, odniósł trzydzieści srebrników przedniejszym kapłanom” — (Mt 27, 3).

I. — Każdy popełniony grzech sam oskarża człowieka przed jego sumieniem. Nieprzyjaciel stara się przed przekroczeniem przykazania Bożego przedstawić grzech jako coś małego, niepozornego, nic nie znaczącego. Po popełnieniu czynu, zaostrza się sumienie i powiększając grzech często w nieskończoność, wtrąca grzesznika w rozpacz. Judasza z początku nic nie mogło odwieść od powziętego zamiaru. Nie poruszyła go ani obawa przed potępieniem wiecznym ani najzbawienniejsze napomnienie, ani pełne Miłości Słowa Zbawiciela. Spodziewał się, że mszcząc swe zawiedzione nadzieje zaspokoi serce. Kusiła go też żądza posiadania majątku. Jakże dręczą go teraz srebrniki, jak boli niewierność, jak świadomość zdrady popycha do rozpaczy. Szatan otwiera mu zasłonięte oczy i ukazuje przepaść, w którą wpadł. Słyszy Głos Zbawcy: ,,Przyjacielu coś uczynił?” Ci, którzy go skusili do zbrodni śmieją się i szydzą z niego. ,,Ty się patrz, co nas to obchodzi”. Takie są normalne następstwa grzechu.

Ten wstrząsający obraz powinien nam przypomnieć nasze własne grzechy. Jak powstały? Jak mogły tak wybujać w duszy oddanej przecież Panu Bogu? Jak słabe było to oddanie! Jaka wielka nędza i miłość siebie! Nie naśladujmy Judasza w rozpaczy, lecz ze skruszonym sercem rzućmy się w Objęcia Zbawiciela, mówiąc: Zmiłuj się nade mną, Jezu, i nie odrzucaj mnie! Jezu, wzmocnij słabość moją i ulecz nędzę. Jezu, ratuj mnie!

II. — Judasz wprawdzie miał żal za grzech, widział go dobrze i wyznał: ,,Zgrzeszyłem wydając krew sprawiedliwego” — oddał trzydzieści srebrników w świątyni, porzucił je przed kapłanami; wszystko to jednak nie miało wartości prawdziwego żalu, gładzącego grzechy. Wyznał swój grzech, ale nie Temu, kto go mógł ratować. Nie przyszedł ani do Pana Jezusa ani do Maryi. Brakło mu ufności w Nieskończoną Dobroć Jezusa Boga, i to było największym i nowym grzechem, ciosem, obrazą, wyrządzoną Zbawcy. Nie było też postanowienia poprawy życia, pokuty, woli zadośćuczynienia. ,,Popełniłeś zbrodnię, nikt takiego grzechu darować nie może, nic go nim zgładzi, rzuć się w przepaść, bo tej rozpaczy, tego bólu i tak nie wytrzymasz, i oszalejesz” — tak mówi szatan, tak złe sumienie, tak mówił sobie Judasz. Żal jego był raczej rozpaczą powodującą zamęt w duszy, aniżeli nadprzyrodzoną boleścią, dlatego szybko zbliżał się ku ostatecznej zatracie, ku samobójstwu.

Choćbyśmy już uszli kawał drogi z Judaszem, nie idźmy z nim do przepaści. Zwróćmy się do Pana Jezusa wierząc w ogrom Jego Miłości, pokornie wyznajmy winy choćby trzeba było podjąć największy wysiłek. Jest to jedyny ratunek. Miejsce Magdaleny u Stóp Mistrza i łzy Piotra to zapewnienie sobie miejsca w Sercu Boga Ojca.

Modlitwa.

Miłosierny Jezu! Daj mi, błagam, Łaskę, aby mój żal, gdy przystępuje do Sakramentu Pokuty, był zawsze nadprzyrodzony i zbawienny. Pomnóż we mnie wiarę, ufność i miłość, abym w mej nędzy grzechowej zawsze ufał w Twoją największą Dobroć, wierzył w Twe Nieskończone Zasługi i kochał Cię tak, by można było do mnie powiedzieć: odpuszczają ci się grzechy twoje, boś wielce umiłował; bym liczył na potężne Pośrednictwo Twojej Najświętszej Matki i mógł powiedzieć z Dawidem: ,,W Tobiem Panie zaufał, nie będę zawstydzony na wieki” (Ps 30, 2). Amen.

Zachęcamy do uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Matki Boskiej Bolesnej w miesiącu lutym ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lutowe ku czci Matki Boskiej Bolesnej.

© salveregina.pl 2023