Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

czyli
NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA
na każdy dzień roku

O Życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa ku użytkowi wiernych,
którzy żyjąc wśród świata, dążą do doskonałości.

TOM II
(od 1 lipca do 31 grudnia)

Gdy książka pod tytułem: ,,Przewodnik prawdzi­wej pobożności czyli Nowe, praktyczne rozmyślania na każdy dzień roku życia Pana naszego Jezusa Chrystusa zgodną jest we wszystkim z przepisami Wiary Świętej Katolickiej i moralności i bardzo pożyteczną tak dla osób duchownych jako też świeckich, przeto daje jej Ordynariat Metropolitalny najchętniej aprobatę i zaleca ją wiernym do czytania.

OD OBDYNABTATD METBOPOL. O. Ł.

Lwów, dnia 11 sierpnia 1885.

+ Seweryn
Arcybiskup.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć,  błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.
O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

• Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.
• Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…
• Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

1. SIERPNIA.

Podobieństwo o nasieniu i wielorakiej roli.

I. Wyobraź sobie Pana Jezusa siedzącego w łodzi i na­uczającego zgromadzoną rzeszę u brzegów morza.

II. Proś o Łaskę, byś zrozumiał, czego nas Pan Jezus naucza w tej przypowieści.

I. Punkt.

Nasienie rzucone na drogę.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Zbliżamy się w rozmyślaniach naszych do tego okresu Ewangelicznych Nauk [1]), w którym Zbawiciel świata podawał ludowi wiel­kie prawdy w prostej, lecz ujmującej formie po­dobieństwa — czyli przypowieści. Jedną z najbar­dziej uwagi godnych jest przypowieść o nasieniu i roli: “Wyszedł, który sieje, mówi Zbawiciel, siać nasienie swoje. A gdy siał, jedno upadło podle drogi, i podeptane jest, a ptacy niebiescy pozobali je. A drugie upadło na opokę, a wszedłszy uschło, iż nie miało wilgotności” (Łuk. VIII, 5, 6).

[1] Około połowy drugiego roku życia publicznego.

ZASTOSOWANIE. Zatrzymajmy się chwilę nad tą pierwszą częścią przypowieści i chciejmy zro­zumieć jej praktyczne znaczenie. Jakież jest to znaczenie? Zbawiciel świata Sam je tłumaczy: “Nasieniem, jest Słowo Boże. A którzy podle drogi, ci są, którzy słuchają, potem przychodzi diabeł i wybiera słowo z serca ich, aby uwierzywszy nie byli zbawieni” (Ibid). Widzimy stąd, że dwojaka jest przeszkoda, dla której rozmyślanie Słowa Bo­żego nie wydaje w nas pożądanego owocu, jest to najpierw rozproszenie umysłu, z którego zły duch korzysta, by wydrzeć z serca naszego wszel­kie natchnienia i dobre myśli; a potem jest to niepłodność i oschłość serca, tak iż żadne dobre postanowienia ostać się w nim i zakorzenić nie mogą. Ścisłe badanie przekona cię o tym.

UCZUCIA [**]. Użal się i upokórz głęboko przed Panem Bogiem, żeś zazwyczaj tak roztargniony i roz­proszony, tak oschły i nieczuły.

POSTANOWIENIE [***]. Usiłuj za pomocą szczegóło­wego rachunku sumienia utrzymywać się w pa­mięci na Obecność Bożą i w żalu za grzechy.

II. Punkt.

Nasienie rzucone między ciernie.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. “A drugie padło, mówi dalej Je­zus, między ciernie, a społem wszedłszy, ciernie zadusiło je”. Boski Zbawiciel na prośbę Apostołów Swoich, Sam raczył wyłożyć i tę drugą część przypowieści. “A który jest między ciernie wsiany, ten jest, który słucha Słowa, a pieczołowanie świata tego i omamienie bogactw i chciwości innych rze­czy, wszedłszy zaduszają Słowo, i stawa się bez pożytku” (Ibid. — Mat. XIII, Mar. IV).

ZASTOSOWANIE. Czyż nie jesteś na nieszczęście zbyt częstym świadkiem prawdy, którą Pan nasz Jezus Chrystus ogłasza w tej przypowieści? Czyż nie znasz wielu Chrześcijan, którzy chociaż od dzie­cięctwa swego bogato obdarzeni w uświęcające Łaski i środki do zbawienia, mimo to są oboję­tnymi na wszystko, co się Pana Boga i duszy ich tyczy? A nawet, gdy spełniają praktyki Wiary, jak słuchanie Mszy Świętej lub kazania, to łatwo można poznać po ich zachowaniu, że serce nie bierze w tym żadnego udziału. Troski świata, tysiące projektów i starań o rzeczy doczesne, przytłumiły wszelkie ziarno pobożności, wszelką nawet myśl o rzeczach Wiary. Dusza ich stała się niezdolną prawie, by się wznieść do Pana Boga, do Ojczyzny Niebieskiej i do uciech wiecznych, dla których przecie stworzeni zostali. Czyż nie są godni pożałowania? Uwikłani przez całe życie w kłopoty, zabiegi i sprawy doczesne, niechybnie narażają się na wieczne zatracenie! Lękaj się podobnego losu; nie daj się nigdy wplątać w spra­wy świata do tego stopnia, byś miał zapomnieć o wielkiej i jedynie ważnej sprawie zbawienia swego, swej wieczności!

UCZUCIA. Proś o Łaskę poznania i unikania sideł złego ducha.

POSTANOWIENIE. Według rady Autora o „Na­śladowaniu Chrystusa”, zajmuj się sprawami i zatrudnieniami, lecz nie oddawaj się im bez rozwagi.

III. Punkt.

Nasienie rzucone na dobrą ziemią.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. “A drugie padło na ziemię do­brą, a wszedłszy, wydało owoc stokrotny” (Ibid.). Według dalszego dosłownego wykładu Chrystusa Pana, ci są, “którzy na dobrą ziemię są posiani, którzy dobrem, a wybornym sercem usłyszawszy słowo, zatrzymywają i przynoszą owoc: jedno trzy­dzieści, jedno sześćdziesiąt i jedno sto” (Łuk. VIII Mar. IV).

ZASTOSOWANIE. Chcesz być z liczby tych osta­tnich? Czyń, co ci mówi Pan Jezus: masz słuchać lub rozmyślać Słowo Boże sercem nieskażonym ziemskimi uczuciami, z gorącym pragnieniem pozna­nia Prawdy Bożej i nakłonienia ku niej swej woli. Jakże zwyczajnie czynisz? Zobacz, jak mo­żesz i powinieneś lepiej czynić.

ROZMOWA DUSZY [****] z Boskim Mistrzem.