Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie

POKÓJ, KTÓREGO CHRYSTUS PAN ŻYCZY UCZNIOM SWOIM

I. trzeba wielce cenić,

II. przez zaparcie siebie zdobywać.

„Pokój wam!” — (Łk 24, 36).

I. — Pierwsze słowa, które Chrystus Pan po Zmartwychwsta­niu skierował do zgromadzonych Uczniów, brzmiały: „Pokój wam”. Już przy zstąpieniu Jego na świat głosili Aniołowie pokój ludziom dobrej woli. Swoją ostatnią przemowę po ustanowieniu Najświętszego Sakramentu kończył Chrystus Pan słowami: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam; nie jako świat daje, Ja wam go daję” (Jan 14, 27). Musi więc być ten pokój czymś bardzo cennym, skoro Pan Jezus przed Swoją Śmiercią tak dobitnie go podkreśla, wskazuje, a po Swoim Zmartwychwstaniu z pozdrowieniem pokoju ukazuje się Uczniom Swoim. 

Pokój ten polega na świętym milczeniu duszy, na zupełnym oddaniu się Woli Bożej jak również i na zgodzie z bliźnim we wszystkim, co nie jest przeciwne Panu Bogu.

O tym pokoju powiada Św. Paweł Apostoł, że „przewyższa wszelkie pojęcie” (Fil. 4, 7); przez niego dochodzi dusza do tego, że nawet w okolicznościach najsmutniejszych i najtrudniejszych cieszy się największym bezpieczeń­stwem, jakby stała na skale. Przy rozmyślaniu o tym najcenniejszym pokoju woła Św. Teresa: „Jakież to wielkie będzie szczęście osiągnąć takie bezpieczeństwo i zadowolenie! jest to takie zjednoczenie duszy z Wolą Bożą, że między Panem Bogiem a nią nie ma żadnego rozdzielenia, że Wola Boża z jej wolą tworzą odtąd jedność i to nie tylko w słowach i pragnieniach, ale także w czy­nach” (Podniety Miłości Bożej, r. 3).

O Jezu rzeknij także do mojej duszy: Pokój tobie.

II. — Zapewnienie tego pokoju kosztowało Pana Jezusa nie­zmiernie wiele bo nawet Życie Swe poświęcił; a tego pokoju użycza chętnie tym wszystkim, którzy przez opanowanie złych skłonności przygotowują w sercu grunt do tego.

Jedna nie umartwiona skłonność do czego­kolwiek jest w stanie zburzyć cały pokój serca.

Nawet jeżeli Pan Bóg przez szczególną Łaskę chce duszę doskonałą uczynić, i udzielić jej tego pokoju duszy, to jednak musi ona ciągle trzymać na wodzy skłonności serca swego, jeśli chce otrzymać dar pokoju. Św. Jan od Krzyża napisał o tym pełne znaczenia słowa: „Pożądliwości miotają duszą tu i tam i nie pozwalają jej nigdzie i w ni­czym dojść do spokoju. One nią igrają, miotają, chłoszczą jak burza wodą” (Dropa na Górę K. ks. I, r. 6, 6).

Tajem­nica duchowego pokoju polega nie tyle na zdobywaniu ale raczej na wyzbywaniu się.

Zdaje ci się często, że mógłbyś żyć w pokoju, gdyby cię nie spotykała ta lub owa przeciwność, ale popatrz tylko na istotną przyczynę niepokoju, a wnet znajdziesz, że jedyną przyczyną twego niezadowolenia nie jest ta lub owa rzecz, ale twoja nie umartwiona i nieujarzmiona skłonność. Pan Bóg właśnie posyła ci tę nieprzyjemność, abyś przez zwyciężenie siebie mógł osiągnąć ten bardzo pożądania godny pokój. Odrywaj się więc od wszystkich rzeczy, i szukaj zado­wolenia twego tylko w Panu Bogu! Gdyż w ogołoceniu znaj­duje człowiek uduchowiony spokój odpocznienia swojego. Nie ubiegając się bowiem za niczym, nic go nie będzie męczyło w drodze wzwyż i nic go nie będzie pociągało w dół. Będzie bowiem w samym środku pokory” (Droga na Górę K. ks. I, r. 13, 13)

Modlitwa:

Mój Jezu, dziękuję Ci, że tyle poniosłeś ofiar, żeby nam wyjednać ten wielce uszczęśliwiający pokój. Ponieważ jed­nak tego pokoju tylko wtedy nam chcesz użyczyć, jeśli my będziemy zwalczali i zwyciężali naszą zmysłowość, więc pro­szę Cię o Łaskę, abym mieczem umartwienia obcinał swoje nieporządne skłonności, iżbym mógł znaleźć prawdziwy pokój duszy, który ukrywa się w pożądaniu Ciebie Samego we wszystkim i ponad wszystko. Amen.