Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960 r.

Rozmyślanie.

UBÓSTWO EWANGELICZNE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, Który z Miłości ku mnie raczyłeś obrać najuboższe życie, daj, abym zrozumiał prawdziwą cenę ubóstwa.

Rozważanie

1. — Pewnego razu przystąpił do Pana Jezusa uczony żydowski i rzekł Mu: ,,Nauczycielu! pójdę za Tobą, gdzie jeno pójdziesz”. A Pan Jezus mu odpowiedział: ,,Lisy mają jamy, ptaki niebieskie gniazda, a Syn człowieczy nie ma, gdzie by głowę skłonił” (Mt 8, 19-20). Przed tym, kto chce Pana Jezusa naśladować, roztoczył On Sam obraz Swego Życia w największym ubóstwie, pozbawionego nawet najmniejszej wygody. Kto bowiem nie czuje się na siłach dzielić z Nim, przynajmniej w pewnym stopniu ubóstwo ziemskie, nie będzie miał cząstki w Jego bogactwie wiecznym. Nikt istotnie nie może służyć równocześnie dwom panom, Panu Bogu i bogactwu: ,,Nie możecie Bogu służyć i mamonie” (Mt 6, 24). Jeśli jesteś przywiązany do bogactw, wygód, dostatku materialnego, na próżno będziesz starał się oddać Panu Bogu całe swoje serce: pozostanie ono zawsze niewolnikiem dóbr ziemskich. Właśnie dlatego bogaty młodzieniec zapytawszy Pana Jezusa, co ma czynić, aby otrzymać żywot wieczny, gdy posłyszał: ,,Idź sprzedaj, cokolwiek masz i daj ubogim”, odszedł zasmucony ,,albowiem miał majętności wiele”. Był to dobry młodzieniec: od wczesnej młodości przestrzegał Przykazań Bożych i pragnął szczerze zdobyć żywot wieczny, tak że ,,Jezus wejrzawszy nań, umiłował go” (Mr 10, 21-22), jednak przywiązanie do własnych bogactw przeszkodziło mu iść za Panem Jezusem. Oto historia wielu dusz, które przebywszy wielką drogę w Służbie Bożej, zatrzymują się i zawracają, bo nie mają odwagi oderwać się od dóbr ziemskich. A Pan Jezus, komentując powyższe zajście, zwrócił się do Apostołów i powiedział: ,,Jak trudno tym, co w pieniądzach ufają, wejść do Królestwa Bożego! Łatwiej jest wielbłądowi przez ucho igielne przejść, aniżeli bogaczowi wejść do królestwa Bożego” (tamże 24-25). Rozważ, że Pan Jezus w tych słowach nie mówił tylko o takim, który jest ,,bogaczem”, bo posiada wiele, ale przede wszystkim o tym, który jest ,,bogaczem”, bo jest ,,przywiązany” do tego, co posiada.

2. Bogactwa same przez się nie są przeszkodą do zbawienia wiecznego i do świętości, lecz stają się nią, kiedy człowiek poczuje się ich niewolnikiem. By stać się zaś niewolnikiem dóbr ziemskich, niekoniecznie trzeba posiadać wiele, wystarczy posiadać coś nawet niewielkiego i bez znaczenia, ale z ,,przywiązaniem”. Apostołowie byli ubodzy i posiadali niewiele, a jednak kiedy Pan Jezus wezwał ich, by szli za Nim, zażądał, aby opuścili również to niewiele. Od niewoli dóbr ziemskich nie tyle uwalnia ubóstwo materialne, ile raczej ,,ubóstwo ducha”, czyli ubóstwo uczuć, przywiązań nawet najmniejszych.

Św. Jan od Krzyża naucza, że tylko takie ubóstwo stanowi ,,noc dla duszy”, czyli pomaga jej wejść w noc zmysłów. ,,Sam bowiem brak rzeczy nie ogołaca duszy, jeśli ona w dalszym ciągu ich pożąda. Dopiero wyzbycie się upodobań i pożądania rzeczy, czyni duszę swobodną i ogołoconą, choćby wiele posiadała” (Droga na górę Karmel, tom I, 3, 4). Dlatego Święty mówi: ,,Nie szukaj lepszych rzeczy stworzonych, lecz gorszych”. Jest to ubóstwo materialne, chwalebne, a w pewnych granicach nawet konieczne, lecz nie wystarczające. Więc zaraz po tych słowach dodaje: ,,Pragnij z miłości dla Chrystusa dojść do zupełnego ogołocenia, ubóstwa i oderwania się od wszystkiego, co jest na świecie” (tamże 13, 6); to stanowi ubóstwo duchowe, które uwalnia duszę od wszelkiego pragnienia i uczucia dla dóbr ziemskich, udoskonala i nadaje wartość ubóstwu materialnemu. Same rzeczy tego świata nie zajmują duszy i szkody jej nie wyrządzają, gdyż one same w nią nie wchodzą, lecz pragnienie ich i pożądanie, które w niej żyje” (tamże 3, 4).

Rozmowa.

O Najłaskawszy Panie Jezu Chryste, najbogatszy w Miłość, przekonałem się z doświadczenia, że nie ma na świecie nie uciążliwszego nad pożądania ziemskie, albowiem pragnienie bogactw wywołuje głód niezaspokojony, który bardziej dręczy duszę żądzą, niż osiągnięcie upragnionej rzeczy przynosi jej ukojenia.

,,Zdobywanie bogactw jest powodem wielkiego trudu, posiadanie ich przedmiotem obaw, a utrata przyczyną ogromnego bólu. Kto je kocha, nie może Ciebie miłować, o Panie, lecz zadając się z rzeczami zgubnymi, sam idzie na zatracenie. Kto w nich pokłada swą ufność, ginie z nimi w rozpaczy. Kto je znajdzie, traci pokój; bo gdy czuwa, myśli nad tym, jak by je pomnożyć; kiedy spoczywa, śni o złodziejach; w ciągu dnia żyje w niepewności i udręczeniu; w nocy lęka się i trwa zawsze w utrapieniu” (Czcig. R. Jordan).

O Panie, jakże byłbym nieszczęśliwy, gdyby miłość do rzeczy ziemskich przeszkodziła mi naśladować Cię. O jak niepodobne życie moje do Twego: jaka różnica upodobań, pragnień! Tyś Królem Nieba i ziemi, mogłeś się otoczyć przepychem, bo wszelkie bogactwa sam stworzyłeś, mogłeś mieć na Swe Rozkazy zastępy sług, a nie chciałeś niczego i obrałeś stajnię na Swe pierwsze mieszkanie, a twardy krzyż na ostatnie. A ja, com jest proch i popiół i nie mam żadnego prawa do posiadania, gdyż nic nie mam od samego siebie, ale wszystko otrzymuję ze Szczodrobliwości Twojej, czyż będę wysuwał tyle pretensji do wygodnego życia, tyle pragnień dostatku?

O Panie, nie dozwól, aby umiłowanie dóbr doczesnych stanęło pomiędzy Tobą, a mną jako przeszkoda, jako mur odgradzający. Zjednoczenie przez miłość wymaga podobieństwa; miłość zaś szuka lub czyni podobnych. Kocham Cię, o Panie, lecz jakże słaba jest moja miłość, wzmocnij ją, abym stał się zdolnym pozrywać wszelkie przywiązania, które mi przeszkadzają naśladować Cię z bliska i upodobnić się do Ciebie. Amen.

Zachęcamy do uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Matki Boskiej Bolesnej w miesiącu lutym ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lutowe ku czci Matki Boskiej Bolesnej.

© salveregina.pl 2023