PONIEDZIAŁEK VII TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Opatrzność Boża. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

OPATRZNOŚĆ BOŻA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Boże mój, Który wszystkim rządzisz i wszystkim kierujesz do najwyższych celów, naucz mnie zawierzać całkowicie Boskiej Opatrzności.

Rozważanie.

1. „Mądrość Boża – mówi Pismo Święte – dosięga od końca aż do końca świata i urządza wszystko z Dobrocią” (Ks. Mdr. 8, 1). Mądrość Boża utożsamia się w ten sposób z Opatrznością Bożą, która wszystkim rządzi, kieruje i prowadzi do osiągnięcia ściśle określonego celu. Celem ostatecznym i najwyższym jest Chwała Boża; celem bliższym i drugorzędnym jest dobro i szczęście stworzeń. Nic nie istnieje bez powodu, nie nie dzieje się z przypadku na świecie, lecz wszystko, bezwzględnie wszystko, wchodzi w olbrzymi plan Opatrzności Bożej, w którym każde stworzenie, nawet najmniejsze, ma swoje miejsce, swój cel i wartość; a każde zdarzenie, nawet najmniej znaczące, od wieków było przewidziane i postanowione w najdrobniejszych szczegółach. W tym wspaniałym i nieogarnionym planie wszystkie stworzenia, od najwznioślejszych jak Aniołowie – do najmniejszych jak krople rosy na trawie są przeznaczone wnosić swoją część do harmonii i dobra całości.

Jeśli niektóre fakty wydają się nam niezrozumiałe, jeśli nie możemy pojąć słuszności pewnych zdarzeń i stworzeń, które sprawiają nam cierpienia, to dlatego, że nie umiemy odkryć miejsca, jakie zajmują w planach Opatrzności Bożej, w których wszystko jest podporządkowane naszemu ostatecznemu dobru. W ten sposób cierpienie jest przeznaczone dla naszego dobra, a Pan Bóg, Dobroć Nieskończona, chce go i dozwala na nie jedynie w tym celu. Wierzymy w to w teorii, lecz łatwo w praktyce o tym zapominamy; kiedy znajdziemy się w przykrym i ciężkim położeniu, które niszczy i przekreśla nasze zamiary i pragnienia, niepokoimy się, a na usta ciśnie się nam pełne troski pytanie: „Dlaczego Pan Bóg to dopuszcza?” A jednak odpowiedzi nigdy nie brak i jest ona powszechna i nieomylna, jak powszechną i nieomylną jest Opatrzność Boska: Pan Bóg to dopuszcza jedynie dla naszego dobra. To jest to wielkie przekonanie, jakiego potrzebujemy, abyśmy się nie gorszyli wobec doświadczeń życia. „Wszystkie drogi Pańskie Miłosierdzie i Prawda dla szukających Testamentu Jego i świadectw Jego” (Ps 25/24/, 10); możemy wątpić o sobie, możemy powątpiewać o naszej dobroci i wierności, lecz nigdy o Panu Bogu, Który jest Dobrocią i wiernością nieskończoną.

2. Pan Bóg, stworzywszy nas, nie zostawił nas samym sobie, lecz jak czuła matka, towarzyszy nam i zaopatruje wszystkie potrzeby: „Czyż może zapomnieć niewiasta niemowlęcia swego?… a choćby ona zapomniała – mówi Pan wszakże ja nie zapomnę o tobie” (Ks. Iz. 49, 15). Każdy człowiek może z całą prawdą utrzymywać, że te słowa są zwrócone szczególnie do niego, bo istotnie, Opatrzność Boża jest tak Niezmierzona i Potężna, że choć obejmuje cały wszechświat, równocześnie opiekuje się w szczególniejszy sposób każdym ze swoich stworzeń, nawet najmniejszym. Pan Jezus właśnie ukazał nam taką Opatrzność Ojca Niebieskiego: „Ani jeden wróbel nie spadnie na ziemię bez Woli Ojca waszego… nie lękajcie się zatem: Jesteście dużo więcej warci niż cała gromada wróbli” (Mt 10, 29 i 31). Pan Bóg nie stworzył nas seriami, lecz stwarza z osobna duszę każdego człowieka, który przychodzi na świat. W ten sposób Jego Boska Opatrzność nie ogranicza się do ogólnej opieki, lecz opiekuje się każdym z nas z osobna, znając wszystkie nasze potrzeby, trudności a nawet pragnienia, dobrze wiedząc, co bardziej jest potrzebne dla naszego prawdziwego dobra. Nawet najtroskliwsza matka może nie wiedzieć o jakiejś potrzebie dziecka swego, może zapomnieć o niej, może zbłądzić w zaopatrywaniu jej lub nie może jej zaradzić. Lecz to wszystko nie dotyczy Pana Boga, Jego Opatrzność bowiem wie o wszystkim, widzi wszystko i może wszystko. Nie zapomina nawet o najmniejszym wróblu ani o najzwyklejszym kwiatku polnym. „Spójrzcie – mówi Pan Jezus – na lilie polne, jak rosną, choć nie pracują ani przędą. A nawet Salomon… nie był tak przyodziany jako jedna z nich. Jeżeli więc Bóg trawę polną, która dziś jest a jutro do pieca wrzucona będzie, tak przyodziewa, o ileż więcej was, ludzi małej wiary?” (Mt 6, 28-30). Opatrzność Boża otacza nas zewsząd. Z niej żyjemy, przez nią poruszamy się i jesteśmy, a jednak tak słabi jesteśmy w Wierze, tak nieufni! Jak bardzo trzeba nam poszerzyć serce ufnością, ufnością wielką, owszem, bezgraniczną, albowiem Opatrzność Boża jest bezgraniczna!

Rozmowa.

„O Boże, stworzywszy świat, kierujesz nim i rządzisz cudownie. Ty dajesz życie roślinom i każesz im kiełkować, a w swoim czasie zakwitać i wydawać owoce. Ty rządzisz słońcem, księżycem i planetami, stworzyłeś wszystko w cudownym porządku i wszystko uczyniłeś dla człowieka. Człowieka zaś stworzyłeś tylko dla siebie i pragniesz odpoczywać w nim, a nie chcesz, aby on odpoczywał gdzie indziej jak w Tobie. Ty nie potrzebujesz swojego stworzenia, a jednak raczysz szukać w nim Swego odpocznienia, aby ono mogło się kiedyś radować na wieki, cieszyć się i oglądać Cię twarzą w twarz razem z całym Niebem.

Twoja Opatrzność Boska, o Panie, jest taka, że opiekujesz się wszystkimi ludźmi jakby jednostką, a każdym poszczególnym, jakby w nim mieścili się wszyscy. O, gdyby zrozumiano Twoją Opatrzność, wszelkie stworzenie porzuciłoby wówczas rzeczy tego świata, a poszłoby za Tobą, aby zjednoczyć się z Twoją Opatrznością!” (Św. Maria Magdalena de Pazzis).

„Szczodrobliwy jesteś, Panie, dla wszystkich, a litość masz dla wszystkich stworzeń swoich. Niech Cię chwalą, Panie, wszystkie Dzieła Twoje, a Święci Twoi niech Cię błogosławią. Oczy wszystkich nadzieję mają w Tobie, a Ty dajesz im pokarm czasu słusznego. Otwierasz rękę swoją i napełniasz wszystko, co żyje, Błogosławieństwem. Ty czynisz sprawiedliwość pokrzywdzonym, dajesz pokarm łaknącym, uwalniasz uwięzionych, oświecasz ślepych, podnosisz upadłych, miłujesz sprawiedliwych. Uzdrawiasz skruszonych na sercu i zawiązujesz ich rany. Ty okrywasz Niebo obłokami i ziemi deszcz gotujesz. Ty czynisz, że rośnie trawa po górach; dajesz bydłu żywność jego i kurczętom wzywającym Cię. O Panie, wszystkie stworzenia niech rozpływają się na wspomnienie Twojej Niezmierzonej Dobroci i niech błogosławią Twoją Szczodrobliwość!” (zob. Ps 145, 146; 147). Amen.

Zachęcamy do: