Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

TAJEMNICA NADZIEI.

OBECNOŚĆ BOŻA. — Spraw, abym łaknął Ciebie, Chlebie Anielski, Zadatku przyszłej Chwały.

Rozważanie.

1. Pan Jezus powiedział: „Jam jest Chleb Żywy, Który z Nieba zstąpił; jeśliby kto pożywał tego Chleba, żyć
będzie na wieki, a Chlebem, Który Ja mu dam, jest Ciało Moje na życie świata”. Ta mowa nie podobała się żydom, którzy zaczęli się sprzeczać, rozbierając Słowa Mistrza. Lecz On z większą Mocą odpowiedział: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: jeślibyście nie pożywali Ciała Syna Człowieczego i nie pili Krwi Jego, nie będziecie mieć życia w sobie” (Jan 6, 51-54). Słowa są wyraźne, nie dopuszczają żadnej wątpliwości, kto chce żyć, musi pożywać Chleb Żywota. Pan Jezus przyniósł światu życie, nadprzyrodzone życie Łaski, które zostało dane duszom naszym przez Chrzest Święty, bo właśnie ten Sakrament wszczepił nas w Chrystusa Pana, a więc od Niego, z Jego pełności otrzymaliśmy to życie. Lecz życie to musi być podtrzymywane, a nasze wszczepienie w Chrystusa Pana powinno stawać się coraz głębszym. Właśnie w tym celu Sam Pan Jezus pragnął przychodzić do nas z całą Swoją Istotą Boga-Człowieka i stać się Pokarmem naszego życia nadprzyrodzonego, Pokarmem naszego z Nim zjednoczenia. Wiele matek, powiada Św. Jan Chryzostom, oddaje innym karmicielkom dziatki, które porodziły, Pan Jezus jednak nie tak postąpił, karmi nas bowiem Sam Swoją Krwią i wciela nas całkowicie w Siebie”. Jak Chrzest Święty jest Sakramentem wszczepienia w Chrystusa Pana, tak Eucharystia jest Sakramentem podtrzymującym w nas życie Chrystusa Pana. Czyni ona ściślejszym i mocniejszym nasze zjednoczenie z Nim, a nawet przemienia nas w Niego. „Jak wosk roztopiony, zmieszany z drugim woskiem, całkowicie go przenika, tak samo gdy ktoś przyjmuje Ciało i Krew Pańską, jednoczy się tak z Chrystusem Panem, że Chrystus Pan go przenika, a on Chrystusa Pana” (Św. Cyryl Jerozolimski).

2. Eucharystia, zasilając w nas życie Chrystusa Pana, podtrzymuje życie, które nie ma kresu; jednocząc nas z Tym, który jest życiem, uwalnia nas od śmierci. Pan Jezus bowiem powiedział: „Kto pożywa Ciało Moje i pije Krew Moją, ma żywot wieczny, a Ja w Dzień Ostateczny wskrzeszę go” (Jan 6, 55). Zauważmy, że powiedział: ma żywot wieczny, a nie będzie miał, albowiem Eucharystia, pomnażając w nas Łaskę, która jest nasieniem Chwały staje się dla nas prawdziwym zadatkiem życia wiecznego. A to nie tylko dla duszy, ale także dla ciała: „Hostia Święta daje mu zadatek przyszłego zmartwychwstania. Nieśmiertelne Ciało Chrystusa Pana wlewa (w nasze ciała) zarodek nieśmiertelności, który kiedyś rozwinie się i wyda swoje owoce” (Leon XIII: Enc. Mirae charitatis). Z tego punktu widzenia, Sakrament Eucharystii jest prawdziwie Sakramentem nadziei. Nadziei Chwały Niebieskiej, widzenia uszczęśliwiającego, kiedy nasza ,,komunia” z Chrystusem Panem nie będzie miała nigdy końca. Wiekuista „Komunia” zaczyna się właśnie tutaj na ziemi przez Komunię Eucharystyczną, której jest jakby preludium, zadatkiem, a nawet poprzedzeniem. Lecz również tutaj na ziemi, szczególnie co do naszego postępu duchowego, Eucharystia jest wielkim dowodem nadziei i ufności. Albowiem pomnażając w nas Łaskę, pomnaża także miłość, a z jej wzrostem umniejszają się namiętności: „Wzrost miłości – twierdzi Św. Augustyn – osłabia namiętności, a jej doskonałość wskazuje na brak namiętności”. Jeśli niekiedy walka z jakąś złą skłonnością lub pokusą staje się gwałtowną i trudną, jeśli mimo naszych wysiłków nie możemy pokonać całkowicie natury, zaufajmy Eucharystii. Pan Jezus, przychodząc do nas, może uciszyć wszelką burzę i dać nam siłę do odniesienia zwycięstwa w każdej walce. „Najczystsze Ciało Pana Jezusa, poucza Św. Cyryl Aleksandryjski, poskramia zuchwałość naszego ciała; Chrystus Pan bowiem, będąc w nas, uśmierza wymagania ciała, które srożą się w członkach naszych”. Eucharystia jest więc naszą nadzieją w życiu doczesnym i w życiu przyszłym. Podtrzymuje nas w przeciwnościach, umacnia w walce o cnotę, strzeże na żywot wieczny i prowadzi doń, podając nam pokarm potrzebny w czasie drogi.

Rozmowa.

„O Ojcze Niebieski, dałeś nam Syna Swego i przysłałeś Go na świat z Woli Swojej. A Ty, Jezu mój, też z Woli Swojej nie chcesz nas porzucić, szczęśliwy, że możesz być z nami ku większej radości swoich przyjaciół. To jest powód, dla którego Ty, Ojcze, dałeś nam ten Boski Chleb, dałeś nam na Pokarm na wieki Mannę Najświętszego Człowieczeństwa Jezusa. A więc możemy Go znaleźć, kiedy tylko chcemy, jeśli zaś umrzemy z głodu, to wyłącznie z własnej winy”.

„Duszo moja, możesz zawsze znaleźć w Najświętszym Sakramencie wielkie pociechy i rozkosze; zakosztowawszy raz Zbawiciela nie będzie takiego niedostatku ani ucisku, ani prześladowania, którego byś z łatwością nie zniosła”.

„O chleb ziemski niech prosi kto chce. Ja, o Ojcze Przedwieczny, proszę, abyś mi dozwolił przyjmować ten Chleb Niebieski, w takim usposobieniu, abym choć nie mam szczęścia cieszyć się oglądaniem Jezusa oczyma ciała w tym głębokim ukryciu, oglądała Go przynajmniej oczyma duszy. Ten chleb jest pokarmem pełnym słodyczy i pociechy i utrzymuje życie” (T. J.: Dr. d. 34, 2 i 5).

„W Tobie, o Jezu, ukryty w tym Sakramencie, Pokarmie Niebieski, są ukryte wszystkie dobra! I czegóż innego może pragnąć dusza, kiedy ma w sobie Tego, w którym się kryją wszystkie dobra? Jeśli pragnę miłości, mając w sobie Tego, który jest doskonałą Miłością, mam miłość doskonałą, a również wiarę, nadzieję, czystość, cierpliwość, pokorę, cichość, albowiem Ty, o Chryste, przez ten Pokarm sprawiasz w duszy wszystkie cnoty. I czegóż mogę chcieć i pragnąć więcej, jeśli wszystkie cnoty i Dary Łaski, jakich pożądam, są w Tobie, o Panie, który ukrywasz się rzeczywiście pod postaciami sakramentalnymi tak, jak jesteś prawdziwie w Niebie na Prawicy Ojca? Mając więc i posiadając tak wielkie dobra, innego nie chcę, innego nie pragnę, innego nie żądam!” (Św. Maria Magdalena de Pazzis). Amen.

© salveregina.pl 2023