Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

czyli
NOWE PRAKTYCZNE ROZMYŚLANIA
na każdy dzień roku

O Życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa ku użytkowi wiernych,
którzy żyjąc wśród świata, dążą do doskonałości.

TOM II
(od 1 lipca do 31 grudnia)

Gdy książka pod tytułem: ,,Przewodnik prawdzi­wej pobożności czyli Nowe, praktyczne rozmyślania na każdy dzień roku życia Pana naszego Jezusa Chrystusa zgodną jest we wszystkim z przepisami Wiary Świętej Katolickiej i moralności i bardzo pożyteczną tak dla osób duchownych jako też świeckich, przeto daje jej Ordynariat Metropolitalny najchętniej aprobatę i zaleca ją wiernym do czytania.

OD OBDYNABTATD METBOPOL. O. Ł.

Lwów, dnia 11 sierpnia 1885.

+ Seweryn
Arcybiskup.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć,  błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.
O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

• Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.
• Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…
• Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

8. SIERPNIA.

Posłannictwo Dwunastu Apostołów.

I. Wyobrażę sobie Pana Jezusa w chwili, gdy otoczony Dwunastu Apostołami, rozsyła ich dla opowiadania Ewan­gelii w różne strony Galilei.

II. Prosić będę Pana Jezusa, aby mi udzielił ducha gorliwości i Miłosierdzia Swego.

I. Punkt.

Posłannictwo Apostołów.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Jezus, wyszedłszy z Nazaretu zniknął cudownie z oczu tych, którzy Go chcieli strącić w przepaść i poszedł ogłaszać Ewangelię sąsiednim narodom. A widząc rzesze, zlitował się nad nimi, mówi Ewangelista, iż byli strudzeni i będący jako owce nie mające pasterza. Tedy rzekł uczniom Swoim: Żniwo iście wielkie, ale robotni­ków mało; proścież tedy Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje. Pobudziwszy ich w ten sposób do apostolskiej gorliwości, chciał ich wypróbować i rozesłał je po dwu w różne strony, mówiąc: a szedłszy przepowiadajcie, iż się przy­bliżyło Królestwo Niebieskie (Mat. IX. Łuk. X).

ZASTOSOWANIE. Zastanowiwszy się pilnie nad tymi Słowy Boskiego Zbawiciela, a raczej nad tym rzewnym wyrazem serca, pałającego gorli­wością i zlitowaniem na widok nędzy duchowej opuszczonego ludu, zapytaj siebie, jakie są uczu­cia serca twojego na widok tylu dusz zbłąkanych, które nie słuchają już głosu pasterza swego? Na myśl o tylu innych duszach, które z braku ro­botników ewangelicznych nie usłyszały jeszcze Słowa Zbawienia, które są jeszcze wedle tych słów bolejącego Psalmisty: Siedzące w ciemno­ściach i w cieniu śmierci. (Ps. 106). Niestety! Ty może patrzysz na to zupełnie obojętnie i za­chowujesz się wobec tego biernie i bezczynnie? Ale cóż mam czynić, pytasz? Pan Jezus cię naucza: Proścież tedy, mówi, Pana żniwa, aby wysłał ro­botników na żniwo swoje.

UCZUCIA [**]. Módl się z całego serca do Boskiego Pasterza, by wysłać raczył na żniwo swoje ludzi potężnych w uczynku i w mowie (Łuk. XXIV, 19).

POSTANOWIENIE [***]. Będę odnawiał tę prośbę każ­dego razu przy słuchaniu Mszy Świętej w chwili Podniesienia.

II. Punkt.

Władza i przestrogi dane Apostołom.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Zanim Apostołowie udali się w drogę, Pan Jezus dał im moc i władzę nad duchami nieczystymi, aby je wyganiali i uzdrawiali wsze­laką chorobę, wszelaką niemoc. Potem udzielił im następujących wskazówek: Nie bierzcież nic w drodze, ani laski ani sandałów, ani chleba, ani pieniędzy, ani po dwie sukien miejcie. Albowiem godzien jest robotnik strawy swojej. Darmoście wzięli, darmo dawajcie. A do któregokolwiek mia­sta albo miasteczka wejdziecie, a którzybykolwiek was nie przyjęli, wyszedłszy z miasta i proch z nóg waszych otrząsajcie na świadectwo przeciwko im (św. Mar., Mat., Łuk. VI. X. IX)

ZASTOSOWANIE. Uważ wszystkie te ostrzeżenia, które Zbawiciel świata daje Apostołom, pierwszym misjonarzom swoim i przypomnij sobie przy tej sposobności te godne uwagi słowa Ducha Świętego: O, jako piękne nogi, rozsławiającego pokój, opo­wiadającego dobre! (Izajasz LII), któremu jest dano prowadzić dalej Dzieło Pana Jezusa i Apostołów opowiadaniem niewiernym narodom Ewangelii, która Sama jedna może dać prawdziwy pokój serca, prawdziwe, trwałe i wieczne Dobro Ojczy­zny Niebieskiej. Przyznaj sam, że jest to posłan­nictwo najpiękniejsze, najwznioślejsze i najbar­dziej zasługujące na nagrodę.

UCZUCIA. Dziękuj Panu Bogu, że bez względu na wiek, położenie i płeć twoją, możesz wziąć udział w tym wielkim posłannictwie, zajmując się w sposób czynny i skuteczny Dziełem rozkrzewiania Wiary, jako też uczynkami apostolskiej gorliwości, którym się oddają osoby Służbie Bo­żej wyłącznie poświęcone.

POSTANOWIENIE. Zobacz, coś pod tym wzglę­dem uczynił, czegoś nie dopełnił; co możesz i co chcesz na przyszłość uczynić.

III. Punkt.

Powodzenie i powrót Apostołów.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. A wyszedłszy chodzili, mówi Łukasz Święty, po miasteczkach, opowiadając Ewan­gelię i wyrzucali wiele czartów, i wiele chorych olejem namazali i uzdrawiali. A wróciwszy się i zszedłszy się do Jezusa, opowiadali mu wszystko, co czynili i czego uczyli. I rzekł im: pójdźcie oso­bno na miejsce puste, a odpocznijcie maluczko (Łuk. IX.—Mar. VI).

ZASTOSOWANIE. Postępując w ten sposób z Uczniami Swoimi, Boski Nauczyciel daje bardzo ważną radę tym, którzy pracując nad zbawieniem bliźnich, gorąco też pragną zbawić i uświęcić własną duszę: radzi im, aby się usuwali na jakiś czas od świata i w samotności, i skupieniu odna­wiali w sobie ducha gorliwości. Tej to rozumnej rady słucha bardzo wiele pobożnych osób, odbywających każdego roku albo przynajmniej co dwa lata, kilkodniowe ćwiczenia duchowne, czyli rekolekcje.

Niestety Dzieło to rozkrzewienia Wiary  jest mało znane w ziemiach polskich. Zastąpić je mogą takie instytucje jak: towarzystwo dam dobroczyn­ności, konferencje Św. Wincentego a Paulo, nauczanie ka­techizmu opuszczonych dzieci po wsiach i miastach, od­wiedzanie szpitali, pomoc konającym, aby bez Sakramen­tów Świętych nie umierali itp.

ROZMOWA DUSZY [****] z Panem naszym Jezusem Chrystusem. Proś Go o Łaskę, abyś był zawsze posłusznym Jego radom, Naukom itd.