PIĄTEK V TYGODNIA POZOSTAŁEGO PO OBJAWIENIU PAŃSKIM. Rozmyślanie. Powołanie. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

POWOŁANIE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Boże mój, spraw, abym Łasce Twojego wezwania odpowiedział z sercem prawdziwie pokornym i wspaniałomyślnym.

Rozważanie.

1. W znaczeniu ogólnym, można nazwać „powołaniem” wszelkie Wezwanie Boże, skierowane do dusz i właśnie w tym znaczeniu mówimy o „powołaniu do życia chrześcijańskiego”.

„Błogosławiony Bóg, Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa… — woła Św. Paweł Apostoł — Który nas wybrał w Nim przed założeniem świata, abyśmy byli Świętymi i niepokalanymi przed Oczyma Jego. On nas przeznaczył do przybrania za synów Swoich” (Ef 1, 3-5). Oto najwyższe powołanie, za które nigdy nie podziękujemy Panu Bogu należycie i na które nigdy w pełni nie odpowiemy. Jednak oprócz tego powszechnego powołania wszystkich Chrześcijan, są inne bardziej szczególne, które oznaczają Wezwanie Boże do stanu życia innego niż to zwykle, właściwe małżonkom lub tym, którzy przygotowują się do małżeństwa. W tym bardziej ścisłym znaczeniu używa się w sposób szczególny wyrazu „powołanie”. Mówi się, że jakaś osoba ma „powołanie”, kiedy Pan Bóg wzywa ją do stanu życia wyższego niż zwyczajny, do stanu, który wprowadza bliższą łączność między nią a Panem Bogiem, czyni z niej osobę „poświęconą”, czyli oddaną Samemu Panu Bogu. Pan Bóg żąda dlatego właśnie od dusz powołanych wyrzeczenia się życia światowego, w którym jednostki zadzierzgają węzły stwarzające pomiędzy nimi ścisłe zjednoczenie oraz wzajemną przynależność. Natomiast dusza poświęcona Panu Bogu zamiast wiązać swoje życie z życiem drugiego stworzenia, wiąże się z Panem Bogiem przez nieskalane węzły doskonałej czystości. W ten sposób nie należy już ona ani do siebie, ani do stworzeń, lecz jedynie do Pana Boga. Ta całkowita „przynależność” do Pana Boga jest właśnie cechą charakterystyczną duszy poświęconej, a jej poświęcenie się Panu Bogu jest sakramentalne i charyzmatyczne — właściwe kapłaństwu, albo też wynika z profesji zakonnej lub prywatnego ślubu czystości doskonałej. A zatem powołanie jest nie tylko cechą wyróżniającą duszę, jest również jej chwałą i źródłem jej godności. O ile Pan Bóg przewyższa stworzenie, o tyle zaszczyt należenia do Niego jest większy od zaszczytu należenia do jakiegoś stworzenia.

2. Powołanie, czyli wezwanie do poświęcenia się Panu Bogu, to przywilej: przywilej należny nie zasługom powołanego, lecz wynikający jedynie z Łaski Bożej. Pan Bóg wybiera kogo chce, kiedy chce i jak chce. „Nie wszyscy pojmują to słowo — powiedział Pan Jezus, mówiąc o czystości doskonałej — ale ci, którym jest dane” (Mt 19, 11), a dane zostało jedynie dlatego, że tak spodobało się Panu Bogu, że tak On chciał. „Nie wyście Mnie obrali, alem Ja was wybrał” (Jan 15, 16). U podstaw każdego powołania jest wybór ze strony Pana Boga, całkiem nie zasłużony, którego pobudką jest jedynie Miłość Boża. Każdy wezwany powinien słusznie uważać się za uprzywilejowanego przez Pana Boga, i to nie dzięki własnej zasłudze, ale jedynie dlatego, że tak postanowił Najwyższy w niebadanych Wyrokach Swojej Woli. Każdy wezwany może i powinien myśleć, że Pan Bóg mógł powołać innych godniejszych, cnotliwszych, bardziej obdarzonych od niego, a wobec tej tajemnicy wyboru Bożego, który padł na jego nędzę, może tylko zagłębiać się we wdzięczności i uniżeniu się. Razem z Maryą, najbardziej przez Pana Boga umiłowaną, każda dusza poświęcona może śpiewać swoje Magnificat: „Wielbi, Dusza Moja, Pana i rozradował się Duch Mój w Bogu, Zbawicielu Moim. Iż wejrzał na niskość Służebnicy Swojej” (Łuk. 1, 16-48). Oko Boże spoczęło ze szczególną miłością na stworzeniu, oto historia każdego powołania. Nic nie przeszkadza, że to stworzenie jest biedne, słabe i nędzne. Pan Bóg wie dobrze, z czego je utworzył, na jego nędzę zwrócił swe spojrzenie i pociągnął je do Siebie: „Miłością wieczną umiłowałem cię, dlatego przyciągnąłem cię, litując się” (Ks. Jer. 31, 3).

Wybór Boży jest całkowicie wolny, nie został spowodowany ani zasługami, ani cnotami stworzeń. Mądrość i Wszechmoc Nieskończona nie potrzebuje zalet swych stworzeń i nie szuka ich, owszem, często wybór pada na najsłabszych i wzgardzonych przez świat. Pan Bóg szuka tylko serc, które byłyby zdolne odpowiedzieć na Jego Miłość i oddać się Mu wielkodusznie i bez zastrzeżeń.

Rozmowa.

„O Dobroci Nieskończona, wybrałaś nas za Swoje stworzenia, zanim nam dałaś byt, słusznie więc mogłaś powiedzieć: ,Nie wyście Mnie obrali, alem Ja was wybrał’. Wybrałeś nas, Boże, powodowany Miłością. Uczyniłeś nas Swoimi stworzeniami na Obraz i Podobieństwo Swoje. Wybrałeś nas ponownie przez Chrzest Święty, czyniąc nas dziećmi Swymi, chociaż zrodzeni w grzechu nie mogliśmy marzyć nawet o tym, gdybyś Ty nas nie podniósł do tego stanu”.

„Tylko dzięki Dobroci Swojej, o Boże mój, wybrałeś mnie i tyle innych stworzeń, abyśmy Ci się całkowicie poświecili. Wybrałeś nas, dając wewnętrzne natchnienia w rozmaity sposób i na rozmaitych drogach. Szczególnie wybrałeś nas, abyśmy się stali zdolnymi posiąść Cię i poznać oraz stać się uczestnikami Twojej Natury”.

„O jak wielkie jest stworzenie wybrane przez Ciebie. Do jak wzniosłego i wysokiego stanu jest powołane. Jak wielką jest jego podłość, gdy grzeszy, zamiast odpowiedzieć na Twoje wezwanie!”

„O Słodki Oblubieńcze, pragnę Cię prosić nieustannie o tę Łaskę, aby wszystkie dusze wybrane przez Ciebie miały światło i doskonale poznanie swego stanu i aby całym sercem wyrzekły się siebie, a oddały Twej Służbie”.

„O, jakże konieczna jest ta prośba, mój Panie! Jak bardzo potrzeba nam tej Łaski, by wszyscy Twoi wybrani służyli Ci w doskonałości” (Św. Maria Magdalena de Pazzis).

„Biegnę, przychodzę do Ciebie, o Jezu Najmilszy, Którego ukochałam, poszukiwałam i zawsze pragnęłam. Przychodzę pociągnięta Twoją Słodyczą, Łaskawością i Miłością. Przychodzę, niosąc Ci całe serce, całą duszę i wszystkie swe siły. Idę za Tobą, boś mnie wezwał. Nie odrzucaj mnie, ale postępuj ze mną według Łaskawości i wielkiego Miłosierdzia Swego” (Św. Gertruda). Amen.

Zachęcamy do: