Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

POWRÓT DO DOMU.

Msza Święta dwudziestej trzeciej niedzieli zaczyna się od słów: „Ja żywię myśl pokoju, a nie udręczenia. Wzywać mnie będziecie, a ja was wysłucham i sprowadzę do domu ze wszystkich krajów waszego wygnania (Ks. Jer. 29, 11 i 14). Łaskę swą okazałeś, Panie, ziemi swojej: przywróciłeś z niewoli potomków Jakuba” (Ps 84, 2). Cała Liturgia niedzielna jest przepojona myślą o powrocie do domu, o powrocie do Nieba. Na tę drogę powrotną do domu daje nam Kościół Święty w Lekcji upomnienie, a w Ewangelii pociechę.

1. „Co do nas, to my przebywamy w Niebie”.

W Lekcji (zob. Flp 3, 17-4, 3) Św. Paweł Apostoł mówi o dwóch rodzajach chrześcijan. O jednych Apostoł nie umie myśleć bez łez. To ci, którzy nie odpowiadają wcale ideałowi chrześcijańskiemu, którzy wcale nie starają się o niego. Tęsknoty ich nie wybiegają poza ten świat. Służą tylko ciału, są zadowoleni i jeszcze się tym chełpią. Czeka ich kiedyś gorzkie rozczarowanie. „Bracia! Wielu, o których często wam mówiłem (a i teraz ze łzami mówię) postępuje tak, jak nieprzyjaciele Krzyża Chrystusowego: zguba jest ich końcem, a bogiem ich jest brzuch, a chwałą — ubieganie się o rzeczy ziemskie w sromocie”.

Apostoł zna i innych Chrześcijan. Z radością widzi, jak Łaska Boża w nich działa i przynosi owoc. Właściwą Ojczyzną ich jest nie ziemia, ale Niebo, gdzie Chrystus Pan ich czeka. Żywa Wiara w Niebo nadaje kierunek ich życiu doczesnemu, ich pracy, myślom i czynom. Żywią niezłomną nadzieję, że tam dopiero, w Niebie, ich życie znajdzie swoje dopełnienie i wykończenie. „Naśladowcami moimi bądźcie, bracia, i zapatrujcie się na tych, którzy tak postępują, jak tego wzór w nas macie… Co do nas, to my przebywamy w Niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który przemieni ciało naszego uniżenia i upodobni je do Ciała Jasności Swojej”. Gorącym pragnieniem Apostoła jest, by cała jego ukochana gmina w Filipach odznaczała się nadprzyrodzonym nastawieniem na Niebo. „Przeto, bracia moi najdrożsi i ukochani, wesele moje i korono moja, w ten sposób trwajcie w Panu!” Imiona wszystkich powinny się znaleźć w księdze życia.

— Zastosowanie. „Jak pielgrzymi ziemi, a obywatele Nieba powinni Bracia w duchu żarliwości kroczyć drogą Bożą” — mówią Konstytucje kapucyńskie. Przekonani mocno, że nie na ziemi, lecz w Niebie jest nasza ojcowizna i cel, mamy wspaniałomyślnie iść za Chrystusem Panem Ubogim, Pokornym, Ukrzyżowanym. To prawdziwie chrześcijański i franciszkański kierunek w życiu. Niech nic w świecie nie odciąga nas od naszego ideału. Trwajmy mocno w Panu!

— Postanowienie. Przez wierność stylowi naszego życia nadawać mu kierunek na Niebo.

2. „Jam jest Zmartwychwstanie i Żywot”.

Przez śmierć i grób prowadzi droga z wygnania do Ojczyzny Wiecznej. To przejmuje lękiem. Ktoś jednak poda nam rękę i poprowadzi do domu. To Chrystus Pan, nasz Zbawiciel. Już w Lekcji Św. Paweł Apostoł mówi, że Pan Jezus „tą Mocą, którą wszystko może poddać Sobie, przemieni ciało naszego uniżenia i upodobni je do Ciała Jasności Swojej”. Ewangelia (zob. Mat. 9, 18-26) pokazuje jak Chrystus Pan włada nad śmiercią. Kierownik synagogi pada na kolana przed Panem Jezusem i prosi: „Panie, córka moja chwilę temu skonała, ale pójdź, włóż na nią Rękę Twoją, a żyć będzie”. Pan Jezus przychodzi do domu żałoby. Każe wyjść gościom i płaczkom. „Odstąpcie, nie umarła bowiem dzieweczka, ale śpi”. Śmierć i sen to dla Niego prawie to samo. Panu Bogu jednakowo łatwo obudzić ze snu, jak i ze śmierci. Ujął zmarłą dzieweczkę za rękę, i wstała.

Ten cud jest symbolem i gwarancją wskrzeszenia zmarłych w Dzień Sądu. W Kafarnaum wrócił Pan Jezus życie zmarłej dziewczynce. Kiedyś wszystkim każe wyjść z grobu i poprowadzi do życia wiecznego. „Przemieni ciało naszego uniżenia i upodobni je do Ciała Jasności Swojej”. Według myśli Kościoła Świętego, przyszła przemiana ciał już się przygotowuje we Mszy Świętej i Komunii Świętej. Dotykamy tu przecież nie rąbka szaty Pana Jezusowej, jak niewiasta chora z Ewangelii, ale pożywamy Jego Ciało i Krew. Jeśli owa niewiasta poczuła, jak na nią spłynęła Moc i zdrowie, to i nasza chora dusza znajdzie w Komunii Świętej zdrowie i siłę do życia wiecznego. Każda Komunia Święta jest gwarancją przyszłego zmartwychwstania i uwielbienia, uprzedza ona niejako ten błogosławiony powrót do Ojczyzny.

— Zastosowanie. Eucharystia jest naszą pomocą i siłą w drodze do domu. W poczuciu wdzięczności za tę Łaskę śpiewa Kościół Święty w Graduale: „Ty nas, Panie, wybawisz od ciemiężców naszych, a nienawidzących nas okrywasz wstydem. Bogiem się chlubić będą po wsze czasy, a Imię Jego wysławiać przez wieki”.

— Postanowienie. W Eucharystii szukać siły do pokonania trudności.

Modlitwa.

W ostatniej modlitwie prosimy, byśmy mogli wszystkie niebezpieczeństwa drogi przezwyciężyć: „Prosimy Cię, Panie Boże nasz, nie dopuszczaj, aby Ci, którym dozwalasz weselić się uczestnictwem w Boskich Tajemnicach, podlegali ludzkim niebezpieczeństwom”. Amen.

Zachęcamy do:

1. podjęcia ratunku Dusz Czyśćcowych w miesiącu Listopadzie im poświęconym: Listopad – miesiąc dusz czyśćcowych dzień 5
2. Myśli i nauki o Sądzie Ostatecznym. Dzień 5. Miejsce Sądu Ostatecznego

© salveregina.pl 2023