Przedtem nie znali ludzie drogi życia i zbawienia, dlatego Chrystus swoim życiem stał się drogą życia, a swoją śmiercią drogą zbawienia, jak sam powiedział: Ja jestem drogą (J 14, 6). Aby zaś ludzie mogli poznać tę drogę, Pan Jezus sam jest lampą świecącą, której naczyniem jest Jego człowieczeństwo, oliwą zaś Bóstwo2, a ta lampa świeci ciągle w Jego Kościele. Aby ludzie mogli iść tą drogą, Pan Jezus sam jest przewodnikiem i podporą. Aby wreszcie przyszli do domu Ojca, Pan Jezus jest bramą(J10,9),aJegokrzyż„kluczem”3.Słowem, On źródłem łask wszelkich i jedynym wzorem świętości.

Kto zatem chce żyć po Bożemu, powinien najpierw poznać Jezusa Chry­stusa. Wszakże On sam powiedział: To jest życie wieczne: aby poznali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17, 3). Kto Go zna, ten chodzi w światłości. Kto Go nie zna, pogrążony jest w ciemnościach i jak ów ślepy z Jerycha, siedzi obok drogi wiodącej do Boga, a Bóg, świat, życie, wieczność są dla niego nierozwiązaną zagadką. Dzisiaj nie brak takich ślepych, bo dzisiaj dla wielkiej części chrześcijan Chrystus Pan jest Bogiem nieznanym Ateńczyków. Jedni mało o Nim słyszeli, bo słyszeć wcale nie chcieli. Inni poznali Go kiedyś w młodości z opowiadań kapłana lub pobożnej matki, lecz potem wir życia usunął Go z myśli i serca, tak że prawie zapomnieli o swoim Mistrzu i Zbawcy. Nawet wielu spomiędzy wybranych uczniów i sług Chrystusowych zasługuje na ów zarzut uczyniony Apostołom: Tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznaliście? (J 14, 9), bo nie wnikają w usposobienia Serca Jezusowego i nie przejmują się nimi.

Niestety, ludzie gorączkowo szukają światła, ale na światło Boże zamykają oczy. Filozofowie greccy opuszczali dom, rodzinę i ojczyznę, odbywali przykre i dalekie podróże, aby nabyć mądrości. Inni ponosili wielkie ofiary dla nauki. Tak np. Arystornach pięćdziesiąt osiem lat badał przymioty pszczół, a Philicus prawie całe życie przepędził w lesie dla poznania jednego rodzaju owadów. Opowiadają również, że Tycho Brahe, młodzieniec wielkiego i bogatego rodu, tak był zamiłowany w nauce o gwiazdach, że niezmiernym kosztem kazał wznieść wysoki zamek ze szklaną wieżą na szczycie, w której przemieszkał blisko pięćdziesiąt lat. Opuścił on rodzinę i towarzystwo ludzi, wyrzekł się snu i wygód, za nic miał mrozy i wichry, taką siłę miała nad nim miłość nauki. Jeżeli ci ludzie dla poznania owadów lub gwiazd tyle czasu i trudu poświęcili, czy słuszne jest być obojętnym lub żałować pracy, gdy idzie o nabycie najwyższej i najdoskonalszej nauki, bo znajomości Jezusa Chrystusa?