Rozmyślanie LIV o Męce Chrystusowej. Rozmyślanie. Śmierć Pana Jezusa. CHLEB POWSZEDNI.

UWAGA!

W piątki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 2, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ŚCISŁY. Również jutro, tj. w sobotę obowiązuje POST ŚCISŁY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

Rozmyślanie LIV o Męce Chrystusowej.

ŚMIERĆ PANA JEZUSA

I. Śmierć Nieśmiertelnego Boga-Człowieka.

II. Znaczenie skłonienia Głowy.

„I skłoniwszy Głowę oddał ducha” — (Jana 19, 30).

I. — Stoimy dziś w czasie rozmyślania wobec największego zdarzenia w historii Męki Pana Jezusa, wobec Śmierci Nieśmiertelnego Boga-Człowieka. Zakończył Mękę Swoją, wypełnił wszystko co miał rozkazane, więc żegna świat. Poddaje się Woli Ojca, poddaje prawom natury, którą stworzył i pozwala, że Jego siły ludzkie ulegają cierpieniu. Gasną oczy, usta bledną, wydaje ostatnie tchnienie. Dobry Pasterz oddał życie za owce Swoje. Baranek Boży zgładził grzechy świata. Chrystus Pan nie żyje, ale umierając skłonił Głowę ku nam z Miłością. Gdy nawet przyroda objawiła swą grozę nad Śmiercią Pana Jezusa, jakże musiało Ją odczuć Serce Jego Matki! Nie byłoby dziwnym, gdyby z bólu Jej serce również bić przestało.

Ale widzę Cię, o Matko Boża, dalej stojącą pod krzyżem. Poznaję, że jak mówi Święty Ambroży, raczej nie Rany i Śmierć Syna miałaś wtedy przed oczami, lecz zbawienie świata. Dla Niego ofiarowałaś Ojcu Niebieskiemu Cierpienia i Śmierć Pana Jezusa, a także własne Życie i własny najboleśniejszy w Niej udział. O Matko Jezusa! Łączę się z Tobą i opłakuję śmierć Twego Syna, a mego najukochańszego Odkupiciela. Jeszcze bardziej opłakuję moje grzechy, które tej Śmierci były przyczyną. Z Tobą dziękuję Mu za Nieskończoną Dobroć, z Tobą ofiaruję Bogu Ojcu Jego Mękę i Śmierć za moje grzechy i z Tobą proszę, by śmierć Jego wyszła mnie i wszystkim ludziom na wieczne zbawienie.

II. — Rozważmy jeszcze skłonienie Najświętszej Głowy przy Śmierci. Mieści ono w sobie szczególne znaczenie. Zbawiciel mówi przez to, że umiera dobrowolnie i poucza nas po raz ostatni, jak trzeba umierać. Chrystus Pan skłania Głowę, bo nie ma na czym Jej oprzeć. Uczmy się z tego ubóstwa i oderwania od wszelkiej doczesności, wyzucia się i wyrzeczenia wszystkiego, przynajmniej ze względu na śmierć. Wtedy ostatnie rozłączenie ze wszystkim, co miłe i drogie, nie przyjdzie nam tak ciężko. Z miłości do Pana Boga już przecież opuściliśmy to wszystko, przynajmniej zewnętrznym czynem. Uczyńmy to także sercem.

Zbawiciel skłania Głowę także i dlatego, bo ją przytłacza wielki ciężar grzechów, jakie przyjął na siebie. Spuszcza Głowę, a z nią Oczy, by na nas spojrzeć łaskawie, nachyla Uszy, by lepiej słyszeć nasze prośby, Boskie Swe Usta, by nam dać pocałunek pokoju, a w świat tchnąć nowe życie Łaski, utracone przez grzechy. Słuchajmy uważnie i szczerze tych Nauk umierającego Pana Jezusa. Naśladujmy Go w pokorze, w wyrzeczeniu się siebie, w ufności w Panu Bogu. Uczmy się od Niego, jak przy śmierci trzeba się upokarzać, w ciemnościach i w potrzebie oglądać się na Ojca, jak poddawać się Woli Bożej i z ufnością modlić się do Niego: Ojcze, w Ręce Twoje oddaję ducha mojego; niech się dzieje Wola Twoja. We wszystkich okolicznościach życia, a w szczególności w godzinie śmierci, czerpmy z Pana Jezusa radosną nadzieję, że nas łaskawie przyjmie i na wieki uszczęśliwi.

Modlitwa.

Mój Zbawicielu, mój Odkupicielu! Przy Śmierci oddałeś ducha, by nam przywrócić tchnienie, jakie niegdyś wlałeś w pierwszego człowieka. Daj mi tego ducha, abym już nie ja żył, ale Ty we mnie. Wypędź z serca mego światowego ducha pychy i samolubstwa, abym żył tylko dla Twojej Miłości. Amen.

© salveregina.pl 2024