Rozpacz potępionych w piekle.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM II.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci nieskończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kiedy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Gdy umrze człowiek niezbożny, ustanie wszelka nadzieja. — Przyp. 11, 7.

PRZYGOTOWANIE. — Póki grzesznik żyje, zawsze można mieć nadzieję, iż się jeszcze nawróci; skoro jednak umrze w grzechu, nie ma już dlań żadnej nadziei i zawsze mieć będzie przed oczyma wyrok swego wiecznego potępienia. W piekle jest bowiem tylko brama, przez którą się doń wchodzi, nikt zaś przez nią wyjść nie może; to, co potępiony cierpi w pierwszym dniu dostania się do piekła, będzie cierpiał ustawicznie. Jakaż więc ogarnie nas rozpacz, jeśli na nieszczęście zostaniemy potępieni!

Ojcze Przedwieczny, proszę Cię przez Miłość ku Jezusowi, karz mnie, jak chcesz w czasie, byleś oszczędził mnie w wieczności.

I. — Kto raz dostanie się do piekła, nigdy go nie opuści. Ta myśl napełniała Dawida przerażeniem; pod jej wpływem powiedział: „Niech nie zatapia mnie nawałność wody i niech studnia nie otwiera na mnie swej paszczy”. Skoro potępieniec wpadnie do tej przepaści katuszy, zamknie się ona i już się nigdy dlań nie otworzy. W piekle, jak mówi Euzebiusz z Emessy, jest tylko brama, przez którą się wchodzi do niego, wyjść zaś przez nią nie można. Tłumacząc słowa Psalmisty: „Niech studnia nie otwiera na mnie swej paszczy”, Euzebiusz powiada: Póki grzesznik żyje, zawsze można się spodziewać, że się jeszcze nawróci, jeśli jednak umrze w grzechu, nie ma już dlań żadnej nadziei. „Gdy umrze człowiek niezbożny, ustanie wszelka nadzieja”.

Gdyby przynajmniej potępieni mogli się łudzić jaką fałszywą nadzieją i w tym znaleźć ulgę w swej rozpaczy. Ów biedak okryty ranami, przykuty do łóżka, o którego uzdrowieniu lekarze zwątpili, jeszcze się łudzi i pociesza się, mówiąc: Kto wie, może się jeszcze znajdzie dla mnie jaki lekarz lub jakie lekarstwo, i zdrowie odzyskam? Nieszczęsny skazaniec na dożywotnie więzienie również pociesza się, mówiąc: Kto wie, co się jeszcze stanie; może z tych kajdan się wyzwolę? Gdyby potępiony mógł powiedzieć podobnie: Kto wie, może kiedyś opuszczę to więzienie? i mógł łudzić się fałszywą nadzieją. Lecz nie, w piekle nie ma żadnej nadziei, ani prawdziwej, ani fałszywej, nie ma tam owego: „kto wie”?

„Stawię przed oczy”, mówi Psalmista. Nieszczęsny potępieniec zawsze mieć będzie przed oczyma Wyrok, skazujący go na wieczny pobyt i płacz w tej przepaści katuszy. Toteż potępieniec nie tylko cierpi to, co w danej chwili go dręczy, lecz w każdym momencie ponosi cierpienia całej wieczności. — To, co teraz cierpię, mówi, będę musiał cierpieć na wieki wieczne. Tertulian mówi o potępionych, że niosą na swych barkach ciężar całej wieczności.

II. — Prośmy Pana Boga, jak prosił Go Św. Augustyn: „Tu pal, tu siecz, tu nie przebaczaj, byleś mi przebaczył w wieczności”. Kary tego życia przemijają. „Strzały twoje przechodzą”, lecz kary w życiu przyszłym nie przemijają nigdy. Ich się lękajmy, obawiajmy się gromu Gniewu Bożego, owego gromu wiecznego potępienia, który w Dzień Sądu z Ust Bożych uderzy w potępionych: „Idźcie ode Mnie przeklęci w ogień wieczny”. Kara piekła będzie wielka, lecz to najwięcej winno nas przerażać, że ta kara będzie nieodwołalna.

Modlitwa.

A więc, mój Odkupicielu, gdybym był teraz potępiony, jak na to tylokrotnie zasłużyłem, nie miałbym już nadziei przebaczenia. Dziękuję Ci, Panie, za czas i światło, jakich mi teraz użyczasz, i chcę zmienić życie. Jak to? Czyż będę czekał, aż mnie wtrącisz do piekła? Oto rzucam się do Nóg Twoich; przyjmij mnie do Swej Łaski. W przeszłości uciekałem od Ciebie, lecz teraz bardziej sobie cenię Twą Przyjaźń, niż wszystkie królestwa ziemskie. Nie chcę się już opierać Twym Wezwaniom. Chcesz, abym całkowicie należał do Ciebie; cały Ci się oddaję bez zastrzeżeń. Ty na Krzyżu cały mi się oddałeś i ja całkowicie Tobie się oddaję.

Powiedziałeś: „Jeśli Mnie o co prosić będziecie w Imię Moje, to uczynię”. Mój Jezu, ufny w tę wielką Obietnicę, w Imię Twoje i przez Twe Zasługi proszę Cię o Twą Łaskę, Miłość Twoją. Spraw, aby Twa Łaska i Twoja Święta Miłość panowały w mej duszy, która pozbyła się grzechu. Dziękuję Ci za to, iż mogę się zwrócić do Ciebie z tą modlitwą; to, iż mnie do niej pobudziłeś, oznacza, że chcesz mnie wysłuchać. Wysłuchaj mnie, mój Jezu, spraw, bym bardzo Cię miłował, użycz mi wielkiego pragnienia, abym Tobie się podobał, udziel mi i siły, żebym w czyn je wprowadził. O wielka moja Orędowniczko, Maryo, i Ty mnie wysłuchaj; proś Jezusa za mną. Amen.

Zachęcamy do: