XX TYDZIEŃ PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. WTOREK. Rozmyślanie. Sąd. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

SĄD.

Chwila śmierci jest jednocześnie chwilą, w której stajemy przed Wszystkowiedzącym Sędzią, chwilą Sądu. Co się wtedy dzieje?

1. Człowiek sądzi siebie.

Dusza opuszczająca ciało czuje się chyba jak podróżny odjeżdżający na pełne morze. Ten świat oddała się coraz bardziej, a w końcu tonie jakby w morzu. Dusza wraz ze światem zanurza się w ciemności. Nagle — jest to chwila śmierci — rozbłyska w niej olśniewające światło, jak błyskawica. Jest to światło wieczności, coś ze Światła Bożego, bo pozwala zajrzeć do księgi Wszystkowiedzącego Sędziego.

Dusza, której nie wiąże już i nie mami doczesność, zalana Światłem Bożym staje naprzeciw swego wnętrza. Widzi siebie w tym świetle aż do ostatnich włókien swego jestestwa, widzi najskrytsze ścieżki swego życia. Jak film błyskawiczny przesuwa się przed nią w jednej chwili cale życie: dzieciństwo, młodość, lata spędzone w Służbie Bożej i ostatnie chwile; wszystko dobre i wszystko złe; Łaski wykorzystane i Łaski zmarnowane. Dusza widzi, że to wszystko jest z nią zrośnięte, że stanowi jej własność, że nie ma takiej siły, która by mogła to zgładzić lub wymazać, że musi się do tego przyznać. Widzi również — co jest najważniejsze —jaki jest jej stosunek do Pana Boga: czy jest z Nim, czy przeciw Niemu. Stając przed Nieskończoną Świętością i Sprawiedliwością, widząc jasno co jest warta, musi sama wydać wyrok: Jestem godna wiecznej miłości, lub: Należy mi się wieczne odrzucenie. Tak dusza w Świetle Bożym sądzi siebie.

— Zastosowanie. W jednej chwili zapada decyzja o tak doniosłym znaczeniu. Decyzja ta jest echem wszystkich decyzji, jakie podejmujemy każdej chwili. Czy zawsze wybieramy Chrystusa Pana? Uczyńmy sobie z Niego przyjaciela przez wierne naśladowanie, przez sumienną pracę i cierpienie dla Niego, przez staranne wykorzystywanie wszystkich Łask, zwłaszcza przez miłość serdeczną do Przenajświętszego Sakramentu. Staniemy kiedyś przed Nim oko w oko, ale z pokorną ufnością będziemy czekać na Sąd. Św. Teresa konając mówiła: „Nie boję się Sądu Bożego, bo przecież Sędzią będzie mi Ten, którego jedynie w życiu ukochałam”.

— Postanowienie. Starajmy śle jak Św. Franciszek, naśladować Chrystusa Pana, by w ten sposób zjednać sobie przyjaźń przyszłego naszego Sędziego.

2. Bóg sądzi człowieka.

Pismo Święte mówi wyraźnie, że na Sądzie staniemy osobiście wobec Pana Boga, Który nas będzie sądził. „Wszyscy staniemy przed Trybunałem Chrystusa. Każdy z nas z samego siebie zda sprawę Panu” (Rz. 14, 10 i 12).

Chrystus Pan jako Człowiek będzie nas sądził. Sam Pan Jezus mówi: „Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszystek Sąd zdał na Syna… I dał Mu Władzę czynić Sąd, bo Synem Człowieczym jest” (J 5, 22-27; por. 2 Kor 5, 10).

Słuszna to rzecz, aby ostatnie słowo o naszym życiu wypowiedział Ten, Który nas odkupił Swą Krwią, podtrzymywał Swą Łaską i wobec Którego musieliśmy zajmować stanowisko każdej chwili naszego ziemskiego pielgrzymowania.

Nie sposób wyobrazić sobie spojrzenia Chrystusa Pana, gdy staniemy przed Nim po raz pierwszy oko w oko, już nie jako przed Zbawicielem, lecz przed Sędzią, by z Jego Ust usłyszeć Wyrok rozstrzygający o całej naszej wieczności. Niewypowiedziany Majestat Pana Boga bić będzie z postaci Pana Jezusa. Św. Jan w zachwyceniu widział Go na wyspie Patmos i jak martwy padł u Jego Stóp (zob. Ks. Ap. 1, 13-17).

Szczęśliwi będziemy, jeśli jak Jan Dosłyszymy z Ust Chrystusa Słowo: „Nie lękaj się!”, jeśli Pan Jezus ogarnie nas spojrzeniem Nieskończonej Miłości i powie: „Pójdź, błogosławiony Ojca Mego, posiądź Królestwo przygotowane dla ciebie od założenia świata” (Mt 25, 34). Jakaż radość opanuje wtedy duszę! Oto prysł niepokój, który wisiał nad całym ziemskim życiem. Bolesne zagadnienie, które nigdy nie dawało nam zupełnego spokoju, zostało na zawsze rozwiązane. Jesteśmy zbawieni!

Ale biada nam, jeśli w tym Bożym Świetle ujrzymy siebie w grzechu ciężkim. Nie trzeba by nawet Wyroku Bożego. My sami wydalibyśmy na siebie ten Wyrok. Z Ust Chrystusa-Sędziego usłyszelibyśmy tylko Jego potwierdzenie. Zmierzyłby nas Chrystus Pan spojrzeniem miażdżącym i głosem, który słyszelibyśmy przez całą wieczność, powiedziałby nam: „Idź precz, przeklęty, w ogień wieczny, zgotowany diabłu i aniołom jego!” (Mt 25, 41). Straszne przerażenie i rozpacz owładnęłyby duszą. Przekonalibyśmy się wówczas, co znaczą słowa Apostoła: „Straszna to rzecz wpaść w Ręce Boga Żywego!” (Żyd. 10, 31). Oto jest Sąd: dusza wydaje na siebie Wyrok, a Pan Bóg go zatwierdza, odbywa się w oka mgnieniu, jak mówi Św. Jan Złotousty: „Z szybkością błyskawicy, z jasnością błyskawicy i z siłą błyskawicy”.

Ale w tym jednym oka mgnieniu zapada Wyrok na wieczność szczęśliwą lub nieszczęśliwą, na Niebo lub piekło.

— Zastosowanie. W jednej chwil zapada decyzja o tak doniosłym znaczeniu. Decyzja ta jest echem wszystkich decyzji, jakie podejmujemy każdej chwili. Czy zawsze wybieramy Chrystusa Pana? Uczyńmy sobie z Niego przyjaciela przez wierne naśladowanie, przez sumienną pracę i cierpienie dla Niego, przez staranne wykorzystywanie wszystkich Łask, zwłaszcza przez miłość serdeczną do Przenajświętszego Sakramentu. Staniemy kiedyś przed Nim oko w oko, ale z pokorną ufnością będziemy czekać na Sąd. Św. Teresa konając mówiła: „Nie boję się Sądu Bożego, bo przecież Sędzią będzie mi Ten, Którego jedynie w życiu ukochałam”.

— Postanowienie. Starać się, jak Św. Franciszek, kochać Chrystusa Pana w Najświętszym Sakramencie, by w ten sposób zjednać sobie przyjaźń przyszłego naszego Sędziego.

Modlitwa.

Św. Franciszek radował się przed śmiercią w ostatniej zwrotce swego Hymnu do Słońca:

„Błogosławieni, którzy kierują się Twoją Świętą Wolą. Śmierć wtóra szkodzić im nie będzie…”.

„Najmiłościwszy Jezu, nie bądź mi Sędzią, ale Zbawicielem!” Amen.

Zachęcamy do: