Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

O Panie mój i Boże! Wierzę mocno, że jesteś tutaj obecny i że Oczy Twoje ku mnie są zwrócone; upadam przed Tobą na kolana, czując się niego­dnym stanąć przed Obliczem Twoim, pełen jednak ufności w Twą nieskończoną Dobroć, błagam Cię pokornie o Łaskę, bym to rozmyślanie odprawił na Twoją większą Chwałę i mój duchowny pożytek. Oświeć mój rozum, wzrusz serce moje, wzmocnij mą wolę, abym Cię lepiej poznał, bardziej ukochał i wierniej Tobie służył.

O tę Łaskę proszę za wstawieniem się Najświętszej Panny Maryi, moich Świętych Patronów i Patronek, i mego Anioła Stróża. Amen.

 

 

Modlitwie tej towarzyszyć musi nasza własna wewnę­trzna praca, — niemniej sumiennie zachować należy pobożne praktyki i przepisy, podane przez mistrzów życia duchownego, od których zachowanie prawie cała wartość rozmyślania zależy.

Przepisy te są:

Pokaż przepisy

1) Wieczorem zastanowić się dobrze nad punktami rozmy­ślania i to tak, jak gdybyśmy je mieli nazajutrz innym powtórzyć — zajmować należy nimi myśli nasze, kładąc się do snu i ze snu się budząc — w modlitwie też porannej prosić o Łaskę dobrego rozmyślania.

2) Przed modlitwą przygotowawczą spytać się samego siebie: W czyjejże obecności mam stanąć za chwilę?…. i dlaczego?…

3) Przy końcu rozmyślania zmówić : „Ojcze nasz” lub „Zdro­waś Marya“ i zrobić krótki jakby egzamin, jak też to roz­myślanie odprawiłem? Jeżeli dobrze, podziękuję Panu Bogu za to, jeżeli źle, zastanowię się, z jakiej to przyczyny, aby je na przyszły raz usunąć.

4) Jeżeli dla wielkiego osłabienia ciała lub znużenia umysłu czujemy się niezdolnymi do odprawienia rozmyślania, to przejdźmy przynajmniej w myśli wszystkie czynności, które w tym dniu nas czekają. Pomyślmy nad tym, jak dobrze je wypełnić — dobrze wobec Pana Boga i wobec ludzi — postanówmy silnie tak je wykonać i prośmy Pana Boga, by raczył każdą czynność nasze pobłogosławić.

5) Możemy także oskarżać się przed Panem Bogiem z dziecięcą prostotą i ufnością, tak jak się oskarżamy przy Świętej Spo­wiedzi…. z naszej nieudolności w rozmyślaniu, z naszej nędzy duchowej, z naszych błędów i braków, wyliczając je szczegółowo.

 

Uniżmy, upokórzmy się w ten sposób przed Panem Bogiem i po tej modlitwie bądźmy cierpliwszymi, zgodniejszymi z Wolą Bożą i gorliwymi w wypełnianiu dobrych uczynków — oto co nazywamy także rozmyślaniem bardzo dobrze odprawionym. „Z owocu drzewo bywa poznane”, powiedział Pan Jezus. “Ex fructu arbor agnoscitur” (Mat. XII, 33).

I. Wyobraź sobie, że widzisz miłosiernego Sama­rytanina, zajętego pielęgnowaniem człowieka,
któremu zbójcy srogie zadali rany.

II. Proś o serce współczujące i wielkoduszne.

I. Punkt.

Podróżny, którego zbójcy poranili, jest obrazem grzesznika.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Wielu Ojców Kościoła przypi­suje temu podobieństwu inne jeszcze znaczenie, które Pan Jezus miał bez wątpienia na myśli. Jest tu, wedle ich zdania, przedstawiona cała ludzkość upadła, zraniona grzechem pierwszego ojca Ada­ma, a podniesiona i uzdrowiona przez Słowo, które stało się ciałem, przez Odkupiciela świata.

Czyli innymi słowy: zraniony człowiek to obraz grzesznika. Samarytanin to obraz jego Zbawcy, Pana Jezusa. Zważ, jak to wszystkie szczegóły, po­wiedziane o nieszczęsnym stanie człowieka, który wpadł w ręce zbójców, dadzą się zastosować do stanu duszy, wpadłej przez grzech śmiertelny w moc szatana. Którzy go też złupili, i rany zadawszy odeszli, na poły umarłego zostawiwszy; dusza w stanie grzechu, złupiona jest z szaty godowej Łaski uświęcającej, z piękności nadprzy­rodzonej, która ją czyniła podobną do Aniołów; złupiona z prawa do Dziedzictwa Bożego, z wszel­kiej nagrody zasług swoich! Okryta jest szka­radnymi ranami, które jej zadał grzech śmier­telny. Na koniec, mając tylko wiarę bez miłości, żyje jak gdyby na pół umarła.

ZASTOSOWANIE. Więc gdybym popełnił w moim życiu grzech śmiertelny, chociażby jeden tylko, powinienem zawołać sam na siebie: Nie­szczęsny; oto mój stan, w którym przepędziłem tygodnie i miesiące; i nieszczęsny o tyle bar­dziej, żem ukrywał przed samym sobą niebez­pieczeństwo moje, żem sobie w nim upodobał. Gdyby w onym stanie śmierć mnie zaskoczyła, gdzie byłbym teraz?… Lecz skądże te wszystkie nieszczęścia? Oto żem zstąpił z Jeruzalem do Jerycha, czyli żem myślą i uczuciem odszedł od Pana Boga, od Nieba, od ostatecznego końca, w krainę zmysłowości i grzechu.

UCZUCIA [**]. Proś o uczucia synowskiej, zbawien­nej Bojaźni Bożej i nieufności we własne siły.

POSTANOWIENIE [***]. Lękaj się braku skupienia ducha i umartwienia, gdyż dusza roztargniona oddala się od Pana Boga, a nietrzymanie zmysłów na wodzy rozumu, czyni nas cielesnymi i wiedzie do wszelkich zboczeń. Strzeż się tego.

II. Punkt.

Miłosierny Samarytanin jest obrazem Boskiego Zbawiciela.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. W miłosiernym Samarytaninie poznaj Pana Jezusa, twego Boskiego Zbawiciela. Toż­samość osoby zbyt jest uderzająca, by można się omylić. Żyd, ów opuszczony, na wpół umarły, był dla Samarytanina człowiekiem obcym, cudzoziemcem, nieprzyjacielem, a nadto jeszcze nę­dzarzem, wzbudzającym wstręt i odrazę; jednakże, gdy go ujrzał, ulitował się nad nim, zsiadł z konia, zbliżył się do umierającego i przynosi mu ratunek. My także, w skutek grzechu, stali­śmy się obcymi, obrzydłymi i nieprzyjaciółmi Syna Bożego, a jednak na widok nędzy naszej, Miłosierdziem wzruszony, zstępuje z Nieba, przy­bliża się do nas, i stając się bliźnim naszym przez Tajemnicę Wcielenia, spieszy z pomocą. Zastanów się, co Samarytanin uczynił dla onego człowieka, by go uzdrowić, a zobaczysz, że Pan nasz Jezus Chrystus uczynił to samo w wyższym jeszcze stopniu dla ciebie.

• Nalał wina żalu za grzechy i oliwy przebaczenia, i Łaski uświęcającej na rany duszy twojej,
• zagoił je w Sakramencie Pokuty Balsamem Swej Krwi Przenajdroższej;
• przywrócił jej utracone siły, żywiąc ją własnym Ciałem w Komunii Świętej

ZASTOSOWANIE. Jeśli rozważając miłosierdzie Samarytanina ewangelicznego, serce twoje nie mogło się oprzeć żywym uczuciom miłości i uwiel­bienia, jakżeż daleko słuszniej powinieneś doznawać tych samych uczuć względem prawdziwego Samarytanina, Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który się oka­zywał i okazuje zawsze tak dobrym, tak wspa­niałomyślnym względem ciebie?… Lecz jakże możesz Mu dowieść tej miłości i wdzięczności twojej?

• Gorliwością w Świętej Jego Służbie,
• ochotnym przynoszeniem ulgi i pomocy chorym, ubo­gim, nędzarzom, w których on żyje, cierpi i ła­knie, wedle tego, co sam powiedział: Byłem cho­rym, a nawiedziliście Mnie; łaknąłem, a daliście Mi jeść… Coście uczynili jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnieście uczynili.

ROZMOWA DUSZY [****] z naszym Boskim i tak Miłosiernym Zbawicielem.

Zachęcamy do:

1. uczczenia Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 26
2. uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Wrześniu ku Ich czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Świętych Aniołów Stróżów – dzień 26
3. uczczenia Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 26