XV TYDZIEŃ PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. NIEDZIELA. Rozmyślanie. Siew i żniwa. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

SIEW I ŻNIWA.

„Co człowiek posieje, to i żąć będzie. Kto bowiem sieje w ciele swoim, w ciele też żąć będzie skażenie, a kto sieje w duchu, z ducha żąć będzie żywot wieczny” — powiada Św. Paweł Apostoł w dzisiejszej Lekcji (Gal 5, 25-6, 10).

1. Zasiew w ciele — żniwo w ciele.

„Ciało” tzn. naturę niższą i jej nieuporządkowane skłonności uważa Św. Paweł Apostoł za rolę. Kto słucha swych złych skłonności, ten „sieje w ciele”. Wyjaśnia to Apostoł przy pomocy przykładów. Kto w postępowaniu swoim szuka tylko czci i uznania u ludzi — ten sieje w ciele. Kto przez swą zuchwałość, nieuzasadnionymi pretensjami wywołuje sprzeciwy i sprzeczki — sieje w ciele. Kto zazdrości drugiemu zalet i powodzenia — sieje w ciele. Kto niecierpliwi się na bliźniego upadającego tylko ze słabości i zwraca mu ostre uwagi — sieje w ciele. Kto dla potrzeb drugiego nie okazuje zrozumienia ni współczucia — sieje w ciele. I ten na koniec, kto sobie wyobraża, że jest czymś, kto lubi o sobie wiele mówić — sieje też w ciele.

Ci wszyscy ludzie sieją w ciele. Rolnik spodziewa się po siewie plonu. Ci ludzie również liczą, że namiętności, którym ulegają, przyniosą im szczęście. Co na to Apostoł? „Nie łudźcie się: Bóg nie dozwoli naigrawać się z Siebie. Kto sieje w ciele, w ciele też żąć będzie skażenie”. Oszukuje się człowiek sromotnie sądząc, że znajdzie szczęście i zadowolenie, jeśli zadowoli swe skłonności, choćby wbrew Przykazaniu Bożemu. Pan Bóg nie pozwala przekraczać bezkarnie Swych Przykazań. Namiętności, którym ulegamy, same będą naszymi katami. Będą mącić pokój duszy naszej, a w pewnych okolicznościach zrabują go i zniszczą: pozbawią nas Łaski Bożej, życia Bożego i oddadzą nas śmierci wiecznej. „Kto w ciele sieje, w ciele też żąć będzie skażenie”.

— Zastosowanie. Czy to nie główna namiętność wmawia w nas, że życie nasze znajdzie pełną treść dopiero wtedy, gdy ją zaspokoimy, w przeciwnym razie zubożeje i skarleje? Instynkt znaczenia przekonuje nas, że nie będziemy nic znaczyć, jeśli sami z siebie czegoś wielkiego nie uczynimy. Zmysłowość łudzi, że nie mamy nic z życia, skorośmy jej wszystkiego odmówili. Do głównej namiętności odnosi się przede wszystkim ostrzeżenie Apostoła: „Nie łudźcie się! Kto sieje w ciele, w ciele żąć będzie skażenie”. Już niejeden dał się oszukać, utracił Łaskę Bożą, a może nawet powołanie i duszę! Wiecznie prawdziwe są słowa Ducha Świętego: „Ci, którzy czynią grzech i nieprawość, są nieprzyjaciółmi duszy swojej” (Tob 12, 10). Człowiek „niszczeje przez zwodnicze żądze” (Ef 4, 22).

— Postanowienie. Zabrać się od nowa do walki z wadą główną.

2. Zasiew w duchu — żniwo w duchu.

Według Św. Pawła Apostoła „duch”, tzn. dusza w Łasce jest również ziemią urodzajną. Człowiek spełniający choćby najmniejszy uczynek w Łasce i z miłości ku Panu Bogu, rzuca ziarno na tę rolę. Ludzie, którzy w swej pracy mają na celu jedynie Pana Boga i Jego Chwalę, którzy miłują pokój i radują się szczerze szczęściem drugiego, którzy pomni swej własnej słabości są wyrozumiali na winy innych i pomagają im dźwigać ich brzemiona, skromni we własnym mniemaniu i w obejściu z innymi — ci wszyscy „sieją w duchu”.

Szczęśliwi, którzy sieją w taką rolę! „Kto w duchu sieje, z ducha żąć będzie żywot wieczny”. Przez każdy, choćby i najskromniejszy dobry uczynek, wzrasta człowiek w Łasce i Miłości Bożej, pomnaża swe zasługi i prawo do większego szczęścia w Niebie. Dlatego upomina Apostoł: „Czyniąc przeto dobrze, nie ustawajmy, bo czasu swego żąć będziemy bez wytchnienia”.

— Zastosowanie. Uprawić i obsiać pole — to ciężka praca. Ale rolnik nie zniechęca się. Myśli o bogatym plonie, o żniwach. Nie zniechęcajmy się i my do „siania w duchu!” Każda dobrze odmówiona modlitwa, każdy obowiązek dobrze wypełniony, każde cierpienie cicho i z poddaniem się Woli Bożej zniesione, każda ofiara, każdy akt zaparcia, jakich zażąda ubóstwo, posłuszeństwo i czystość, każda chwila, kiedy jesteśmy cierpliwi i usłużni dla współbraci: to ziarna, z których wyrośnie kiedyś nasze wieczne szczęście. Jakże będziemy się wówczas radować trudami zasiewu!

Spełnią się wtedy słowa Psalmu:
„A którzy sieją ze łzami,
Plon zbierać będą z radością.
Idąc idą i płaczą
Dźwigając ziarno na zasiew:
Wracając powracać będą z weselem Niosąc swe snopy” (Ps 126/125/, 6).

— Postanowienie. Nawet najmniejszy dobry uczynek uważać za nasienie Chwały Niebieskiej.

Modlitwa.

Spraw ,Panie, bym całym sercem zrozumiał słowa Św. Franciszka: Rozkosze krótkie, kara wieczna. Cierpienie niewielkie, Chwała nieskończona. Wszystko otrzyma swą zapłatę” (Bonmann). Daj, by to Boskie Ziarno, jakie co dzień składasz w mej duszy, Twoje Ciało i Krew, przyniosło w niej owoc na żywot wieczny! Wraz z Kościołem Świętym błagam: „Prosimy Cię, Panie, niechaj zawładnie duszą i ciałem naszym działanie Twego Daru z Nieba i niechaj nie zmysły nasze, ale Jego skuteczna Moc w nas przeważa” (Pokomunia). Amen.

Zachęcamy do uczczenia: