Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

SKROMNOŚĆ.

Święty Piotr wzywa nas, byśmy „okazywali pokorę jedni drugim” (1 P 5, 5). Nie znaczy to oczywiście, byśmy poprzestawali na zewnętrznych pozorach pokory. Apostoł mówi, że pokora serca powinna się przejawiać w obcowaniu z ludźmi. Pierwszym przejawem społecznym pokory serca jest usłużność wobec innych. Łączy się z nim drugi przejaw: skromność, która jest odbiciem skromnego o sobie mniemania.

1. Skromny Chrystus Pan.

Pan Jezus praktykował skromność w każdej postaci, potępiając w ten sposób u nas brak skromności, który różnie się przejawia.

My pchamy się w życie, mimo niedostatecznego przygotowania, chcemy, by nas znano, szanowano, o nas mówiono. Syn Boży dał nam przez lat 30 przykład umiłowania życia ukrytego.

Cicho i bez zwracania uwagi przychodzi na świat. Od tysięcy lat oczy wszystkich były skierowane ku Niemu. On miał odkupić ludzkość z winy i błędu. Był przedmiotem wiary, nadziei, tęsknoty i modlitw najlepszych z ludzi. Oświeceni przez Pana Boga mężowie rysowali Jego portret w najpromienniejszych barwach. A oto przychodzi jak zwykłe, małe, nieporadne dziecię! Pierwszym Jego domem rodzinnym będzie grota w skale, służąca zwierzętom na schronisko. Nikt o Nim nie wie nic prócz kilku prostych ludzi, których Pan Bóg oświecił o Tajemnicy.

Nad dalszą drogą Jego Życia unosi się również ciemność i cisza. Najpierw na wygnaniu, na które idzie, by ujść morderczym planom króla, a potem w chacie rzemieślniczej, w której żyje i wzrasta jako dziecię biednych ludzi. Od Jego Bóstwa nie pada żaden promień. Nawet przed rodzicami ukrywa niebiańską Mądrość i Moc cudotwórczą. Jeden raz tylko uchyla rąbka zasłony, przy pierwszym nawiedzeniu świątyni. Ale zaraz jeszcze większa ciemność i cisza ogarnia to życie aż do 30 roku.

Wola Ojca wyprowadza Go z ukrycia i ciszy między ludzi. Gdy nas postawią na świeczniku, tak lubimy udawać wielkich, staramy się zabłysnąć talentami, albo przynajmniej zewnętrznym szychem. Pan Jezus kocha we wszystkim prostotę. Jest ona widoczna przede wszystkim w Jego Życiu zewnętrznym. W Nazarecie miał przynajmniej choć skromny, lecz własny dom. Teraz może o sobie powiedzieć: „Lisy mają jamy i ptaki niebieskie gniazda, a Syn Człowieczy nie ma, gdzie by głowę skłonił” (Mt 8, 20). Przedtem zarabiał pracą rąk na skromne utrzymanie, teraz jako kaznodzieja wędrowny żyje z dobroczynności innych.

Sposób nauczania Jezusa jest bardzo prosty. Daleko Mu do poetycznego polotu czy potęgi obrazu, jakie podziwiamy w psalmach i u Proroków oraz do tego wartkiego potoku słów, jakim się odznaczali uczeni w Piśmie. Najwznioślejsze myśli o Królestwie Bożym ubiera w szatę mowy prostego ludu i rozwija je w obrazach z życia potocznego. Jego mowy i przypowieści mają dla życia głębię znaczenia i wartości, której nigdy nie wyczerpie umysł ludzki. Ale zrozumieć je potrafi człowiek bardzo prosty. Pełne prostoty są Cuda Zbawiciela. Dokonuje ich bez żadnych dekoracji, nie służą one sensacji, tylko Chwale Ojca i Jego Mesjańskiemu powołaniu. Kiedy kusiciel na puszczy, faryzeusze czy Herod będą chcieli zobaczyć cud jako widowisko, Pan Jezus zdecydowanie odmówi. Te Dzieła Ojciec Mu zlecił, wypełnia je jedynie Mocą Ojca (J 5, 36; 8, 28).

Pełen prostoty jest wreszcie Pan Jezus i w obcowaniu. Bez lęku mogą się do Niego zbliżyć wszyscy: najbiedniejsi, chorzy, przygnieceni cierpieniami, grzesznicy, nawet dzieci. Stosunek Pana Jezusa do uczniów charakteryzują dobrze Jego Słowa: „Jestem pośrodku was jako ten, który służy”.

Przy tym wszystkim Pan Jezus nie traci nic ze swej godności, nie staje się pospolitym, nie gubi swego Majestatu. Owszem, ten Majestat podbija wszystkich, nie wyłączając wrogów. Jest to majestat pełen naturalności, skromności i dlatego stanowi dla nas wzór idealny.

— Zastosowanie. Czy jest w nas wiele ewangelicznej i franciszkańskiej skromności? To nie tylko nasza chwała przed Panem Bogiem, ale i wobec ludzi.

— Postanowienie. Kochać ukryte życie i pracę.

2. Skromny uczeń.

Nasza skromność również powinna się przejawiać w tym, by nie pchać się ku przodowi, lecz kochać życie i prace ukryte i ciche. Bądźmy zadowoleni, jeśli posłuszeństwo wyznaczy nam stanowisko czy zajęcie przynoszące wiele trudu i przykrości, ale mało uznania u ludzi. Im mniej niebezpieczeństw grozi czystej intencji, tym więcej możemy liczyć na uznanie i nagrodę Tego, który widzi w ukryciu (Mt 6, 4). Nie obawiajmy się, że nasze zdolności zostaną zmarnowane. Prawdziwy talent na ogół nie zmarnuje się, choć jego właściciel nie będzie go zachwalał. Pan Bóg go wykorzysta, kiedy będzie Mu się podobało. Przypomnijmy sobie los Św. Antoniego, gdy przyszedł do Zakonu franciszkańskiego. W jakimś odległym klasztorze górskim spełniał najniższe posługi. Przełożeni nie domyślali się nawet zdolności, jakie on posiadał. Wydawało się, że ludzie się na nim nie poznali i zapomnieli o nim. Ale Pan Bóg o nim pamiętał i miał gotowe dla niego odpowiedzialne prace.

— Zastosowanie. Za przykładem skromnego Syna Bożego bądźmy prości we wszystkim. Niech wielka prostota, jedna z istotnych cech Rodziny Franciszkańskiej, cechuje nasze życie. Pełne prostoty niech będzie obcowanie nasze z bliźnimi. Nasza postawa, chód, spojrzenie, słowa, zachowanie, wszystko niech będzie nacechowane niewymuszoną skromnością. Niech obcą będzie nam głośna gadatliwość. która musi być wszędzie pierwsza i nikomu nie pozwala dojść do głosu. Nie bądźmy z liczby tych, którzy lubią się chwalić swoją wiedzą i zdolnościami, którzy z mniejszą lub większą zręcznością umieją pokazywać swe prace, osiągnięcia, zasługi, a wobec ludzi świeckich może i swoje pochodzenie i stanowisko. Gdyby nawet to, co się tak reklamuje, było prawdziwe, miałoby więcej wartości, gdyby właściciel umiał skromnie milczeć! Jeszcze mniej niech będzie między nami pyszałkowatej ambicji, która ma wieczne pretensje, nie może znieść sprzeciwu, niczego i nikogo nie oszczędzi w swej krytyce i wszystko chce zmieniać, Celano pisze o Św. Franciszku: „Można było poznać, że jest przełożonym, bo między mniejszymi był najmniejszym”. Młodszym jest najbardziej do twarzy ze skromnością. Nasze kazania niech będą również pełne prostoty i ciepła.

—Postanowienie. Być skromnym i prostym w zewnętrznej postawie życiowej, w mowie, w zachowaniu się.

Modlitwa.

Daj, Panie, bym był naprawdę skromnym uczniem Chrystusa! Amen.

Zachęcamy do uczczenia:

1. Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 18
2. Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Wrześniu ku Ich czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Świętych Aniołów Stróżów – dzień 18
3. Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 18

© salveregina.pl 2023