Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie.

I. Piotr i Jan odwiedzają grób Pana Chrystusowy.

II. Chrystus Pan ukazuje się Piotrowi.

„Wyszedł tedy Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu” (Jan 20, 3).

I. — Opowiadanie pobożnych niewiast po powrocie od grobu Pana Chrystusowego wywołało w Uczniach różne skutki. Niektórzy z nich uważali tę wiadomość za niewieście urojenia i wyśmiali je. Piotr i Jan nie odrzucali wprawdzie tego w zupełności, ale postanowili na własne oczy przekonać się o fakcie.

Ucz się z tego w podobnych okolicznościach nie być zanadto łatwowiernym, ale też nie zarozumiałym i upartym. Mądrość i miłość zawsze ze skromnością złączone, nie spieszą się, badają naprzód i po dojrzałej rozwadze wszystkich okoliczności w końcu decydują się. Oświecone natomiast działają szybko. Tak zachowali się też dwaj Apostołowie, którzy aby wszystko zbadać dokładnie, udali się spiesznie do grobu. Św. Grzegorz czyni przy tym uwagę, że ci, którzy więcej niż inni miłowali, przed innymi pobiegli. Ich gorąca miłość ku Panu Jezusowi pobudzała ich, aby szybkim krokiem udali się do grobu.

Mamy tutaj obraz postępowania prawdziwej miłości. Osoby ożywione nią nie są pochopne do wydawania sądów, lecz wpierw uważnie badają sprawę, a gdy się przekonają, gdzie leży prawda i słuszność, wówczas działają szybko, stanowczo i wytrwale. Poznawszy cel oddają mu serce swoje, które lgnie do niego z coraz większą siłą. Jak kamień, który spada na ziemię, z każdą chwilą przyspiesza swą szybkość, tak dusza ludzka zdąża do Pana Boga z coraz większą szybkością, gdyż miłość jej w miarę zbliżania się do Pana Boga rozpala się coraz więcej.

II. — Kiedy obydwaj Apostołowie nie znaleźli w grobie Świętego Ciała Pana Chrystusowego, ale tylko lniane prześcieradła, którymi było Ono owinięte, wtedy jeden z nich, Jan, pospieszył z powrotem do Jerozolimy, aby uświadomić o tym braci, Św. Piotr zaś poszedł za nim powoli i rozważał w sobie to, co się stało. Wtedy to ukazał mu się Pan Jezus chwalebny. Dlatego powiadali Apostołowie Uczniom  powracającym z Emaus: ,,Wstał Pan prawdziwie i ukazał się Szymonowi” (Łk 24, 34). Zastanówmy się, dlaczego ta Łaska nie dostała się w udziale umiłowanemu Uczniowi  Janowi, który Zbawicielowi towarzyszył aż na Golgotę, ale Piotrowi, choć zaparł się Go trzy razy. Pan Jezus ma Swoje Racje rozmaitego postępowania z duszami, których my nie znamy. Przeszłość mniej budująca, upokarzające upadki, jak na przykład u Św. Piotra, nie o wszystkim decydują. Chrystus Pan wnika we wnętrze, widzi czego my nie dostrzegamy, ma swoje zamiary, które są przed nami zakryte. Pozornie mogło się wydawać, że Piotr na powyższą Łaskę nie zasługiwał, ale gdy się weźmie pod uwagę, że Chrystus Pan upatrzył go na Głowę Swego Kościoła, wówczas pozornie niezasłużony zaszczyt, jaki wyświadczył Piotrowi, jest w pełni uzasadniony. Św. Piotr miał w przyszłości więcej pracować i wycierpieć dla Mistrza. Pan Bóg udziela prawdziwie pokutującym często większych Łask niż innym, którzy nie upadli. Jaką radość odczuł wtedy Św. Piotr, gdy widział, że jego najukochańszy Mistrz mimo jego potrójnej niewierności tak mile go odwiedził! Z jaką pokorą rzucił się Mu do Nóg Najświętszych i prosił Go o przebaczenie! Z jaką radością serca słuchał słów, które Chrystus Pan do niego mówił: Pokój tobie Piotrze! grzechy twoje są ci odpuszczone! Utwierdzaj braci twoich! Raduj się wraz ze Św. Piotrem z tej nadzwyczajnej Łaski i proś Go, aby ci udzielił nieco ze swego doskonałego żalu, żebyś przez swą prawdziwą pokutę sprawił radość Chrystusowi Panu, a sobie zgotował szczególną pociechę. „Prawdziwy żal, powiada autor ,Naśladowania Chrystusa’, koi niespokojne sumienie, przywraca utraconą Łaskę, a Pan Bóg i pokutująca dusza spotykają się w świętej pokucie” (ks III, r. 52, 2).

Modlitwa.

O Najdobrotliwszy Jezu, Który po Swoim Chwalebnym Zmartwychwstaniu ukazałeś się przed innymi Uczniami Apostolami Piotrowi i Magdalenie, i za ich pośrednictwem raczyłeś utwierdzić naszą wiarę w Twoje Zmartwychwstanie, niech będzie uwielbiona Dobroć Twoja i Miłosierdzie po wszystkie wieki! Właśnie przez tę Dobroć Twoją proszę Cię, użycz mi Łaski, abym z Piotrem i Magdaleną za grzechy moje prawdziwie żałował i Ciebie z całego serca miłował. Amen.

© salveregina.pl 2023