ŚRODA PIERWSZEGO TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Duch Święty a działalność. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

DUCH ŚWIĘTY A DZIAŁALNOŚĆ.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Duchu Święty, bądź Natchnieniem moich czynności i kieruj moją działalnością.

Rozważanie.

1. Dusza wewnętrzna powinna starać się stopniowo poddać pod kierownictwo Ducha Świętego całe swoje życie, a zatem nie tylko swoją modlitwę, lecz także i działalność. Sam Pan Jezus powiedział, że Duch Święty powinien „uczyć nas wszystkiego i przypominać nam wszystko” (zob. Jan 14, 26). Rozważmy na pierwszym miejscu tę działalność ściśle złączoną z naszym życiem duchowym, polegającą na spełnianiu w ciągu dnia dobrych postanowień, powziętych w czasie modlitwy. Są to postanowienia z naszych rocznych rekolekcji, z miesięcznego skupienia oraz z tygodniowej Spowiedzi. Niekiedy dusze czynią z nich pracę wyłącznie „moralną”, a za mało „teologiczną”; czyli starają się poprawiać swoje błędy i ćwiczyć się w cnotach z intencją podobania się Panu Bogu, lecz w praktyce czynią to jakby z dala od Pana Boga. Dusza pracuje sama zapominając, że jest w niej Ktoś, kto może jej nie tylko pomóc, lecz pracować lepiej od niej, podobnie jak marynarz, który zupełnie oddany wiosłowaniu zgoła nie zważa na powiew wiatru i nie ma od niego żadnej pomocy. Dusza oczywiście nie może zaniedbywać swojej pracy, lecz powinna spełniać ją w sposób bardziej wewnętrzny, bardziej teologiczny, czyli bardziej w zależności od Pana Boga i Działania Ducha Świętego. Zamiast silić się bezpośrednio poprawiać błędy lub zdobywać cnoty, skorzysta o wiele więcej, biorąc za przedmiot pracy ustawiczną zależność od wewnętrznego Mistrza, i przystępując do działania wysłuchawszy Jego Głosu wewnętrznego i bez słów. Chodzi o to, aby działać zawsze zgodnie z wewnętrznymi poruszeniami Łaski i Natchnieniem Ducha Świętego tak, aby cały bieg naszego życia wewnętrznego z naszych rąk przeszedł pod kierownictwo Ducha Świętego.

2. W stosunkach z bliźnimi, w spełnianiu codziennych obowiązków, w pracy zawodowej jak również w pracy apostolskiej powinniśmy pozwolić prowadzić się Duchowi Świętemu. On ma objąć kierownictwo całego naszego postępowania. W tym celu trzeba koniecznie utrzymać się w łączności z Nim nawet wśród działania. Krótkie chwile wytchnienia pomogą nam, by od czasu do czasu ożywić i nawiązać tę łączność, którą przerywa nadmierna działalność lub poruszenia naszych namiętności. „Ja Sam z Siebie nic nie czynię — powiedział Pan Jezus — ale to mówię, czego mnie nauczył Ojciec” (Jan. 8, 28). Taka jest zasada postępowania Pana Jezusa, taka też powinna być i nasza: działać w nieustannej zależności od Pana Boga, Który przez Swego Ducha przypomina nam to, co powinniśmy czynić. Należy tu jednak umieć rozróżnić Natchnienia Ducha Świętego od poruszeń natury i podszeptów złego ducha. Bez tego roztropnego rozeznania, bardzo łatwo ulegniemy złudzeniu i fałszom, uważając za Natchnienie Boże to, co jest skutkiem mniej lub więcej świadomych poruszeń naszego ułomnego człowieczeństwa i namiętności. Łatwo i praktycznie rozeznamy prawdziwe Natchnienia Ducha Świętego jeśli zbadamy, czy one utrzymują nas, lub lepiej wprowadzają w zasięg Woli Bożej, to jest w zasięg rozporządzeń przełożonych, praw, którym podlegamy, obowiązków naszego stanu, czy też przeciwnie odciągają nas lub odwracają od nich. W tym ostatnim wypadku należy się wszystkiego obawiać, albowiem Duch Święty może nas pobudzać tylko do spełnienia Woli Bożej, a zatem nie może nam dawać natchnień przeciwnych posłuszeństwu i naszym obowiązkom. W wypadkach wątpliwych należy odwołać się do rady osoby światłej i roztropnej, a wówczas dusza, którą Duch Święty prawdziwie prowadzi, będzie zdolną iść za zdaniem drugich, choćby ono było przeciwne jej własnemu.

Duch Święty, powiedział Pan Jezus, „pozostanie u was i w was będzie przebywał” (Jan 14, 17). Jak wielką byłoby nierozwagą, działać niezależnie od tego, który został nam dany na Kierownika i Uświęciciela naszego.

Rozmowa.

„O Duchu Święty, Tyś jest Rozdawcą Skarbów, jakie kryją się na Łonie Ojca, Ty jesteś Szafarzem Skarbów Ojca i Syna. Ty nam objawiasz, co powinniśmy czynić, aby podobać się Trójcy, działając w głębi naszego serca przez Swe Natchnienia, a na zewnątrz przez nauczanie i rady Twoich kapłanów. Bramy Nieba zawsze są otwarte, abyś mógł zsyłać na ziemię Swą Łaskę, lecz my nie otwieramy serca, by ją przyjąć. O, niech przyjdzie, niech przyjdzie ta Łaska; niech przyjdzie, o Ojcze Przedwieczny, niech przyjdzie, o najczystsze Słowo, albowiem Wy raczycie posyłać nam Waszego naprzyjemniejszego Ducha, Ducha Dobroci. O Duchu Święty, jak bogaty przychodzisz do nas; błogosławiony, kto Cię przyjmuje! Przynosisz nam Moc Ojca, Miłość żarliwą Słowa!” (zob. Św. Maria Magdalena de Pazzis).

„O Panie, daj mi poznać drogę, którą mam kroczyć, aby dojść do Ciebie, naucz mnie pełnić Twoją Wolę, a Duch Twój niechaj mnie prowadzi prawą ścieżka. Stwórz we mnie, o Boże, serce czyste i wlej we mnie Ducha Twego, Ducha prawości i prawdy. Nie odrzucaj mnie, Boże mój, od Obecności Twojej i Ducha Świętego Twego nie bierz ode mnie, albowiem bez Niego będę pozbawiony życia i Łaski. Podtrzymuj mnie, o Panie, przez Twego wspaniałomyślnego Ducha, albowiem bez Niego nic nie mógłbym uczynić” (zob. Ps 144/143/ i 51/50/).

O Duchu Święty, Duchu Prawdy, Ty wewnątrz przemawiasz i pouczasz dusze — uczyń mnie uważnym na Twe pouczenia i pojętnym na Natchnienia. Amen.

© salveregina.pl 2023