Posypywanie głowy popiołem

I. przypomina nam próżność świata

II. i wzywa nas do pokuty.

„Pamiętaj, człowiecze, żeś jest prochem i w proch się obrócisz” —  (Liturgia).

I. — Kościół Święty zaprowadził na początek Postu bardzo wymowny obrzęd posypywania głowy wiernych popio­łem. Czyni to w tym celu, aby przypomnieć dzieciom Swoim marność świata, wezwać je do prawdziwej po­kuty. Pamiętaj więc człowiecze, powiada do nas Kościół, że jesteś prochem, bo i sam i wszystko co ziemskie prze­mija jak proch. Jak proch walający się po drodze jest czymś bez wartości, tak bez wartości są w porównaniu do rzeczy niebieskich rzeczy ziemskie. A zatem serce ludzkie stworzone dla Nieba nie powinno się do nich przywiązywać. Proch jest niestały, wzbija się i bywa porywany przez wiatr w rozmaite kierunki; tak też i rzeczy doczesne nie mają żadnej trwałości, zmieniają łatwo swoich właścicieli, niszczą się i kończą prędzej, niż się ludzie spodziewają. Nietrwałość wszystkich rze­czy doczesnych dostrzegali już pogańscy filozofowie, choć jeszcze nie byli tak jak my oświeceni co do rzeczy wiecznych. A jednak wiedzeni zdrowym rozsądkiem i rozumem wyrzekali się ich niekiedy całkowicie. O ileż więcej powinni to czynić chrześcijanie w duchu oder­wania i wiary w życie przyszłe. O ileż bardziej winni się strzec wszelkiego przywiązania do dóbr doczesnych osoby zakonne. Czymże są drogie perły, czymże jest złoto, czymże są najwyszukańsze przyjemności wszyst­kiej ziemi, czymże jest chwała ludzka, piękność, potęga i władza, wobec najmniejszego stopnia szczęścia w Nie­bie? Zaiste, garścią prochu, który za chwilę wiatr rozwieje. 

II. — Ceremonia posypywania głowy popiołem jest także wymownym wezwaniem nas do prawdziwej pokuty. Szczypta prochu mówi nam, ile z nas pozostanie w grobie. Popielec otwiera okres pokutny w roku kościelnym. Pokuta w Wielkim Poście jest doskonałym sposobem wczuwania się w Mękę Chrystusa Pana i przeżywania w sobie Tajemnicy Odkupienia. Owoce Dzieła Chrystusa Pana przy­swajamy sobie przede wszystkim przez zerwanie z grze­chem. W dawnych czasach ci, którzy nawracali się z drogi grzechu, zwykli sobie posypywać głowy popio­łem na znak wewnętrznej przemiany, skruchy i pokut­nego usposobienia. Ale pokutować muszą nie tylko ci, którzy grzeszyli, ale także i ci, którzy pragną uchronić się przed grzechem.

Miłość, która się wzdryga przed umartwieniem i po­kutą, powinna być uważana za podejrzaną. Wielu ludzi nie poczuwa się wcale do pokuty, tłumacząc się tym, że sumienie nie wyrzuca im grzechów ciężkich, albo że i tak wiele w życiu się nacierpią. Osoby tak rozumujące wykazują wielką krótkowzroczność. Nie dostrzegają ty­sięcznych błędów, niedoskonałości i wielu grzechów po­wszednich, jakich codziennie się dopuszczają, a za które również muszą odpokutować. O gdybyśmy przynajmniej doskonale znosili codzienne swoje cierpienia. Niestety większość ludzi nie cierpi dobrowolnie, pozbawiając swoje cierpienie wartości wynagradzającej. Jeśli nie zechcemy pokutować dobrowolnie tutaj na ziemi, bę­dziemy zmuszeni odbyć po śmierci surowszą, a może i dłuższą pokutę w Czyśćcu. A więc przejmijmy się du­chem doskonałej pokuty. Liturgia Wielkiego Postu, która jest doskonałym mistrzem ascezy i pokuty, podaje nam zwięzły program pokuty, który nie wymaga biczowań ale niemniej jest skuteczny: „Oszczędniej używajmy słów, pokarmów i napojów; miarkujmy sen i swawolę, w więk­szym trwajmy czuwaniu”.

Modlitwa:

O Najmilszy Jezu, jak nierozsądnie postępowałem, że tak często szukałem zadowolenia w marnych uciechach, a unika­łem wszystkiego tego, co mogłem użyć jako narzędzia pokuty. Cóż zyskałem przez swoje radości i uciechy? Nic! Co straciłem przez unikanie umartwienia i pokuty? Jeden większy stopień Chwały w Niebie, jaką mogłem się cieszyć przez całą Wiecz­ność. Natchnij mnie przeto zamiłowaniem i odwagą do praktyk pokutnego życia. Amen.

Zachęcamy do uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Matki Boskiej Bolesnej w miesiącu lutym ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lutowe ku czci Matki Boskiej Bolesnej.

© salveregina.pl 2023