ŚRODA POPIELCOWA. Rozmyślanie.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Rozmyślanie.

Posypywanie głowy popiołem

I. przypomina nam próżność świata

II. i wzywa nas do pokuty.

„Pamiętaj, człowiecze, żeś jest prochem i w proch się obrócisz” — (Liturgia).

I. — Kościół Święty zaprowadził na początek Wielkiego Postu bardzo wymowny obrzęd posypywania głowy wiernych popiołem. Czyni to w tym celu, aby przypomnieć dzieciom Swoim marność świata, wezwać je do prawdziwej pokuty. Pamiętaj więc człowiecze, powiada do nas Kościół Święty, że jesteś prochem, bo i sam i wszystko co ziemskie przemija jak proch. Jak proch walający się po drodze jest czymś bez wartości, tak bez wartości są w porównaniu do rzeczy niebieskich rzeczy ziemskie. A zatem serce ludzkie stworzone dla Nieba nie powinno się do nich przywiązywać. Proch jest niestały, wzbija się i bywa porywany przez wiatr w rozmaite kierunki; tak też i rzeczy doczesne nie mają żadnej trwałości, zmieniają łatwo swoich właścicieli, niszczą się i kończą prędzej, niż się ludzie spodziewają. Nietrwałość wszystkich rzeczy doczesnych dostrzegali już pogańscy filozofowie, choć jeszcze nie byli tak jak my oświeceni co do rzeczy wiecznych. A jednak wiedzeni zdrowym rozsądkiem i rozumem wyrzekali się ich niekiedy całkowicie.

O ileż więcej powinni to czynić Chrześcijanie w duchu oderwania i wiary w życie przyszłe. O ileż bardziej winni się strzec wszelkiego przywiązania do dóbr doczesnych osoby zakonne. Czymże są drogie perły, czymże jest złoto, czymże są najwyszukańsze przyjemności wszystkiej ziemi, czymże jest chwała ludzka, piękność, potęga i władza, wobec najmniejszego stopnia szczęścia w Niebie? Zaiste, garścią prochu, który za chwilę wiatr rozwieje.

II. — Ceremonia posypywania głowy popiołem jest także wymownym wezwaniem nas do prawdziwej pokuty. Szczypta prochu mówi nam, ile z nas pozostanie w grobie. Popielec otwiera okres pokutny w roku kościelnym. Pokuta w Wielkim Poście jest doskonałym sposobem wczuwania się w Mękę Chrystusa Pana i przeżywania w sobie Tajemnicy Odkupienia. Owoce Dzieła Chrystusa Pana przyswajamy sobie przede wszystkim przez zerwanie z grzechem. W dawnych czasach ci, którzy nawracali się z drogi grzechu, zwykli sobie posypywać głowy popiołem na znak wewnętrznej przemiany, skruchy i pokutnego usposobienia. Ale pokutować muszą nie tylko ci, którzy grzeszyli, ale także i ci, którzy pragną uchronić się przed grzechem.

Miłość, która się wzbrania przed umartwieniem i pokutą, powinna być uważana za podejrzaną. Wielu ludzi nie poczuwa się wcale do pokuty, tłumacząc się tym, że sumienie nie wyrzuca im grzechów ciężkich, albo że i tak wiele w życiu się nacierpią. Osoby tak rozumujące wykazują wielką krótkowzroczność. Nie dostrzegają tysięcznych błędów, niedoskonałości i wielu grzechów powszednich, jakich codziennie się dopuszczają, a za które również muszą odpokutować.

Ratuj dusze konające

Ratuj dusze czyśćcowe

O gdybyśmy przynajmniej doskonale znosili codzienne swoje cierpienia. Niestety większość ludzi nie cierpi dobrowolnie, pozbawiając swoje cierpienie wartości wynagradzającej. Jeśli nie zechcemy pokutować dobrowolnie tutaj na ziemi, będziemy zmuszeni odbyć po śmierci surowszą, a może i dłuższą pokutę w Czyśćcu. A więc przejmijmy się duchem doskonałej pokuty. Liturgia Wielkiego Postu, która jest doskonałym mistrzem ascezy i pokuty, podaje nam zwięzły program pokuty, który nie wymaga biczowań ale niemniej jest skuteczny: „Oszczędniej używajmy słów, pokarmów i napojów; miarkujmy sen i swawolę, w większym trwajmy czuwaniu”.

Modlitwa.

O Najmilszy Jezu, jak nierozsądnie postępowałem, że tak często szukałem zadowolenia w marnych uciechach, a unikałem wszystkiego tego, co mogłem użyć jako narzędzia pokuty. Cóż zyskałem przez swoje radości i uciechy? Nic! Co straciłem przez unikanie umartwienia i pokuty? Jeden większy stopień Chwały w Niebie, jaką mogłem się cieszyć przez całą Wieczność. Natchnij mnie przeto zamiłowaniem i odwagą do praktyk pokutnego życia. Amen.

Zachęcamy do: