ŚRODA V TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Doskonałości Boże. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

DOSKONAŁOŚCI BOŻE.

OBECNOŚĆ BOŻA. — Udziel mi, o Panie, zrozumienia choć w części, czym jest Twoja Doskonałość Nieskończona.

Rozważanie.

1. Pan Jezus powiedział: „Bądźcie doskonałymi, jak doskonałym jest wasz Ojciec Niebieski” (Mt 5, 48) i w ten sposób skierował nasze spojrzenie na Nieskończoną Doskonałość Pana Boga. Tylko jakiś słaby odblask tej Doskonałości możemy poznać tutaj na ziemi, rozważając ograniczoną doskonałość stworzeń, lecz nie możemy jej poznać samej w sobie, albowiem żadna idea ludzka nie jest zdolna objąć ani wyrazić tego, co jest nieskończone. Idee mówią nam coś o Panu Bogu i o Jego Nieskończonych Doskonałościach, lecz jakim On jest, nie mogą Go nam ukazać. Pan Bóg, zauważa Św. Paweł, „mieszka w światłości niedostępnej” (1 Tym 6, 16). Światłość ta przewyższa nieskończenie zdolność rozumu ludzkiego, zbyt ona jest jasna i wspaniała, aby oko naszego umysłu mogło w nią patrzeć bezpośrednio, podobnie jak słońce, w pełni swego letniego blasku, przewyższa zdolność naszego wzroku tak, że żadne oko ludzkie nie może się w nie wpatrywać.

Pan Jezus jednak, mówiąc nam często o Doskonałościach Boga Ojca, zachęcał nas, by podnosić wzrok na te wyżyny. Chciał przez to pouczyć, że choć niewiele możemy zrozumieć z Doskonałości Bożych, jednak to niewiele nie będzie dla nas bez pożytku, lecz owszem, będzie bardzo cenne. Istotnie, im bardziej jakaś dusza wzrasta w poznawaniu Pana Boga, tym więcej pojmuje, że to, co o Nim wie, jest niczym w porównaniu z tym, czym On jest. Tym lepiej rozumie, że ponad jej ideami, choćby najpiękniejszymi i najwznioślejszymi jest nieskończony ocean jasności, piękności, dobroci i miłości, jakich żadna myśl ludzka nigdy nie potrafi pojąć. Ta świadomość niezmierzoności Pana Boga, nieskończenie przewyższającego zdolność naszego rozumu, jest cenna. „Jest to jedna z największych Łask, twierdzi Św. Jan od Krzyża, jaką Pan Bóg obdarza duszę w tym życiu…, gdy daje jej tak jasne poznanie i tak wysokie odczucie Bóstwa, iż widzi jasno, że nie można Go nigdy całkowicie zrozumieć i odczuć” (P. d. 7, 9). Łaska to wielka, ponieważ budząc w duszy coraz to głębszy zmysł niezmierzoności Pana Boga, Jego Nieskończonej Transcendencji, pozwala rozumieć coraz lepiej własną nicość i najwyższe ograniczenie wszelkiej doskonałości człowieczej.

2. Dopiero w Niebie będzie nam dane oglądać Bóstwo „twarzą w twarz”, bez pomocy idei. Teraz, jak mówi Św. Paweł, „widzimy przez zwierciadło, w zagadce…; teraz niedoskonale poznaję, lecz potem poznam doskonale” (1 Kor 13, 12). To niedoskonałe poznanie Pana Boga jedyne, jakie możemy mieć na ziemi – mamy „w zwierciadle” stworzeń. W nich, istotnie, znajdujemy odblask Jego Nieskończonych Doskonałości: Jego Dobroci, Mądrości, Sprawiedliwości, Piękności, lecz jest to odblask bardzo niedoskonały i ograniczony. Żaden człowiek nie jest tak dobry, aby nie uchybił niekiedy dobroci wskutek swojej twardości itp. Dopiero uwalniając doskonałości od braków i ograniczenia, jakie widnieją zawsze w stworzeniach, możemy sobie wyrobić słabe pojęcie Doskonałości Bożych. Pan Bóg jest Dobry, zawsze Dobry, Nieskończenie Dobry: „Jeden tylko Bóg jest Dobry” (Mt 19, 17), powiedział Pan Jezus, w znaczeniu, że tylko On posiada Dobroć w całym tego słowa znaczeniu, owszem, jest Samą Dobrocią, bez granic, która nigdy się nie kończy i nigdy nie ustaje.

Rozważ więc, jak błądzisz, kiedy przywiązujesz się do jakiegoś stworzenia, choćby ono było nie wiem jak piękne, dobre, mądre. Jego piękność, dobroć i mądrość są niczym w porównaniu z Doskonałościami Pana Boga. Owszem, Św. Jan od Krzyża posuwa się jeszcze dalej i mówi: „Wszelka piękność stworzeń wobec Nieskończonej Piękności Pana Boga jest największą brzydotą… wszelką dobroć stworzeń ziemskich w porównaniu z Dobrocią Pana Boga możemy nazwać złością. Jeśli więc dusza więzi swoje serce w dobrach tego świata, staje się w Obliczu Pana Boga największą złością. Jak brzydota nie może się złączyć z pięknem, złość nie łączy się z dobrocią, tak nie może taka dusza ubiegająca się za wdziękami stworzeń połączyć się z Panem Bogiem, Który jest największą Dobrocią i Pięknem” (zob. Dr. I, 4, 4). Rozumiesz więc. że jeśli pragniesz zjednoczyć się z Panem Bogiem, nie możesz pozwolić sobie uwikłać serca we wdziękach i powabach stworzeń, ale musisz w Panu Bogu Samym złożyć swoją miłość i nadzieję, będąc pewnym, że się nie zawiedziesz.

Rozmowa.

„Kiedy dojdziemy do Ciebie, o Źródło Mądrości, o Światłości nieustająca i nigdy nie gasnąca, tak abyśmy Cię mogli oglądać już nie jak w zwierciadle i zagadce, lecz twarzą w twarz? Wtedy będzie zaspokojone nasze pragnienie, albowiem niczego nie będziemy pragnąć poza Tobą, o Panie, Dobro Najwyższe. Tam będziemy oglądać, miłować i wysławiać; będziemy oglądać w Twoim Świetle Światłość Twoją, albowiem u Ciebie jest Źródło życia i w świetle Twoim ujrzymy światłość.

Jaką światłość? Światłość niezmierzoną, nieśmiertelną, niezniszczalną, światłość niedostępną, światłość nieustającą i nigdy nie gasnącą, światłość niedostępną i nie stworzoną, światłość prawdziwą, Boską, która oświeca Aniołów, uwesela młodość Świętych. Światłość wszelkiego światła i życia, którym Ty jesteś, o Panie, Boże mój! Ty jesteś Światłością, w świetle której zobaczymy światłość, czyli Ciebie w Tobie, w jasności Oblicza Twego, kiedy ujrzymy Cię twarzą w twarz”.

„Widzenie Ciebie jest zapłatą, nagrodą i szczęściem, którego oczekujemy. To jest życie wieczne: abyśmy poznali Ciebie, jedynego i prawdziwego Boga… Wówczas osiągniemy to, czego szukamy, kiedy zobaczymy Ciebie, Jedynego i Prawdziwego Boga, Boga Prawdziwego, Żywego, Wszechmocnego, prostego, niewidzialnego, nieogarnionego, niepojętego”.

„O Panie Boże mój, nie dozwól, abym się oddalił od Ciebie, lecz przywołaj mnie od rzeczy zewnętrznych do mnie samego. Oddaj mi się, aby serce moje mogło Ci zawsze mówić: Szukałem Oblicza Twego, o Panie, Oblicza Twego szukać będę; Oblicza Pana Zastępów, w którym kryje się cała Chwała Wieczna Błogosławionych, a na oglądaniu którego polega życie wieczne i Chwała Świętych” (Św. Augustyn).

„Daj mi zrozumieć, o Panie, że piękność i wszystkie dary naturalne stworzeń to marny pył ziemski, z ziemi powstały i wracający do ziemi. Wdzięk i powab to opar i wyziew ziemi. Tak je mam cenić, abym nie popadł w próżność. W tym wszystkim pomóż mi zwracać serce do Ciebie w radości i weselu, w Tobie bowiem są wszystkie radości i wdzięki w stopniu najdoskonalszym i nieskończonym. Przewyższasz bowiem wszystkie stworzenia, które przy Tobie jak mówi Dawid: ,Jako szata zwietrzeją i zaginą, a tylko Ty Jeden i tenże Sam zostaniesz zawsze'” (zob. J. K.: Dr. III, 21, 2). Amen.

Zachęcamy do: