SUCHE DNI WIELKIEGO POSTU, TZW. WIOSENNE.
Kwartalne dni modlitw o życie chrześcijańskie rodzin.
Zawartość strony
MOC PRAWNA SUCHYCH DNI.
Suche Dni w tradycji Kościoła Katolickiego to kwartalne dni postu obejmujące środę, piątek i sobotę, obchodzone na początku każdej z czterech pór roku.
Każda z czterech pór roku rozpoczyna się okresem pokutnym, zwanym po łacinie dla tejże przyczyny — Quatuor tempora – czyli Suche Dni. Zwyczaj ten sięga już pierwszych wieków Kościoła, ale formę dzisiejszą przybrał dopiero za Papieża Grzegorza VII w XI wieku.
W środę, piątek i sobotę po I Niedzieli Wielkiego Postu przypadają tzw. Suche Dni, tzn. dni postne.
Nikt nie zniósł suchych dni i postu związanego z nimi.
Zgodnie z nadal obowiązującym w Kościele Świętym kan. 1252 § 2 KPK z 1917 roku, obowiązuje każdego ochrzczonego POST ŚCISŁY pod grzechem śmiertelnym!!!
POŚWIĘCENIE SUCHYCH DNI.
Suche Dni obejmują zawsze trzy dni tygodnia związane ściśle z Męką Pana naszego Jezusa Chrystusa:
1. środę – dzień, w którym Judasz zdradził Zbawiciela, a przywódcy ludu odbyli naradę przeciw Panu Jezusowi i postanowili Go zgładzić;
2. piątek – dzień ukrzyżowania Chrystusa Pana;
3. sobotę – gdy Najświętsze Ciało Chrystusa Pana przebywało w grobie.
CELE SUCHYCH DNI.
Suche Dni mają jeszcze trzy cele ogólne, które zawsze obowiązują:
1. cel osobisty – uprzytomnienie sobie swojej grzeszności, ułomności, wzbudzenie w sobie poczucia grzechu i pokutowanie za grzech poprzez podjęcie postu;
2. cel społeczny – związany z prośbą do Boga, by oddalał od naszej rodziny oraz całego społeczeństwa klęski żywiołowe, wypadki, nieszczęścia;
3. cel kościelny – podejmowanie szczególnego postu i modlitwy także w intencji Kościoła i kapłanów (w starożytności właśnie w Suche Dni odbywały się święcenia kapłańskie).
Nauka katolicka na Suche Dni w Wielkim Poście.
(opr. na podst.: Mszał Rzymski, Poznań 1949).
Suche Dni są kwartalnymi dniami skupienia. Suche Dni wiosenne przypadające w Wielkim Poście w środę, piątek i sobotę po pierwszej niedzieli Wielkiego Postu, mają umocnić w nas ducha tego okresu, który w całości poświęcony jest skupieniu. W czytaniach dawnej liturgii stają przed nami Mojżesz i Eliasz, poszczący przez 40 dni oraz Niniwici, którzy przez szczerą pokutę otrzymali przebaczenie. W ewangelii Chrystus ostrzega dusze oczyszczone przed powtórnymi atakami szatana. Jako główny znak Boskiego posłannictwa Chrystus Pan zapowiada «znak Jonasza proroka», to jest zmartwychwstanie trzeciego dnia po śmierci. Obchód tych dni w dawnych czasach kończył się wigilią, czyli całonocnym czuwaniem. Pozostałością tej tradycji jest większa ilość czytań – jak niżej.
Oto sigla czytań biblijnych z liturgii do prywatnego rozważenia:
Środa: Wj 24, 12-18; 1[3]Krl19, 3-8; Mt12, 38-50.
Piątek: Ez 18,20-28; J 5,1-15.
Sobota: Pwt 26,12-19; Pwt 11,22-25; 2Mch 1,23-27; Syr 36,1-10; 1Tes 5,14-23; Mt 17,1-9.
Suchedni Wielkiego Postu
(ROK LITURGICZNY, Pallottinum, 1956)
Spośród czterokrotnie powtarzających się dni kwartalnych, Suchedni w Wielkim Poście są najpóźniejsze. Nie mają one również tego znaczenia, co tamte, ponieważ cały post czterdziestodniowy ma służyć naszemu odnowieniu. Toteż, jak wynika z treści tekstów, owe trzy dni: środa, piątek i sobota, zapewne od początku zostały włączone do liturgii wielkopostnej. Środa jest dniem Matki Boskiej, dniem wejścia w siebie i duchowego skupienia: piątek podaje myśli o nawróceniu i pokucie; sobotni wieczór poświęcony jest odnowieniu przymierza i stanowi wstęp do uroczystości wielkanocnej. Liturgia Suchych dni nawiązuje do pierwszej niedzieli Postu: Chrystus pości przez czterdzieści dni i zwycięża szatana; Mojżesz i Eliasz, przedstawiciele Starego Przymierza, łączą się z Nim w czterdziestodniowym poście. W sobotę Suchych dni Chrystus, Mojżesz i Eliasz zjednoczeniu są na górze przemienienia. Mamy tu więc do czynienia z teologią Wielkiego Postu.
Piątek Suchych dni
Rozważania do Mszy świętej pochodzą z pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956 r., tom 2, strona 89).
Oto stałeś się zdrowy; nie grzesz więcej
Chrystus jest Zbawicielem katechumenów, pokutników i wiernych; jesteśmy jak paralityk i podobnie jak on zostaliśmy uzdrowieni przez Chrystusa w sadzawce Kościoła (chrzest i Eucharystia).
Motyw stacyjny. Jak już słyszeliśmy w czasie Adwentu, od najdawniejszych czasów w cztery piątki Suchych dni odbywa się obchód stacyjny w bazylice Dwunastu Apostołów. Grisar przypuszcza, że bazylika ta była dla Rzymu kościołem pokuty (pojednania). W każdym razie uderzające jest to, że w trzy piątki Suchych dni ewangelie mają charakter wyraźnie pokutny, a w czwartek po Wielkanocy, gdy również stacja jest w tym kościele – ewangelia mówi o pokutnicy Magdalenie. Dzisiaj w różny sposób Kościół poucza nas o pokucie. Mamy przed sobą dwunastu Apostołów; oni także są głosicielami pokuty, zwłaszcza dwaj pierwsi: Piotr, po którego licach stale płynęły łzy żalu za grzech zaparcia się Pana, oraz Paweł, który jest dla nas wzorem wierności po nawróceniu. W tym kościele również spoczywają zwłoki dwóch Apostołów – Jakuba i Filipa. Jakub mniejszy jest mężem modlitwy i postu. Możemy więc każdorazowo piątek Suchych dni przeznaczyć na pokutę za poprzedni kwartał. Wokół kościoła stacyjnego były krużganki i sadzawki, co mogło wpłynąć na wybór ewangelii o chorym od 38 lat. Ponieważ za dawnych czasów w Rzymie chętnie odtwarzano pamiętne miejsca Jerozolimy, jest rzeczą dość prawdopodobną, że nawet jedna z sadzawek nazwana była Betsaida. Ranke zwraca uwagę na szczegół, „że ten piątek był właśnie 38 dniem dzielącym nas od Wielkanocy”. W taki to sposób porównano „cierpienia chorego ze smutkiem czterdziestodniowego postu, a uzdrowienie chorego z radosnym dniem Zmartwychwstania Pana”.
Msza (De necessitatibus)
Już introit podkreśla poważną nutę pokutną psalmu 24: „Wejrzyj na uniżenie moje i na trudy moje, i odpuść mi wszystkie grzechy” – słyszymy głos chorego (my jesteśmy tym chorym). Skruszeni, wołamy w kolekcie o zmiłowanie. To Bóg sam sprawia, że jesteśmy Mu oddani; oby nas utwierdzał łaskawą swą pomocą!
W lekcji rzuca wielkopostny nasz kaznodzieja, Ezechiel, dwa znamienne słowa, które powinniśmy zapisać w naszym sercu – słowo pociechy i słowo przestrogi: „Bóg ci przebaczy każde przewinienie, jeśli się szczerze nawrócisz; Bóg potępia sprawiedliwego, jeśli odwraca się od dobra„. Nie ma tu miejsca na faryzejską pewność zbawienia ani też względu na dawne zasługi! Graduał tworzy ogniwo łączące obydwa czytania: zawiera prośbę o uzdrowienie i o prawdziwe życie.
Ewangelia jest klasycznym przykładem czynności o głębokiej symbolice. Chorym człowiekiem jesteś ty; szabat uzdrowienia – to Wielka Sobota przed nocą Zmartwychwstawania, którą dziś antycypujemy w Ofierze św. Z ewangelii jasno widać, że oba sakramenty: chrzest i Eucharystia, tworzą jedną całość, że są to sakramenty wielkanocne, które przemieniają grzesznika w człowieka nowego, wolnego od grzechu. Nie róbmy różnicy między chrztem a Eucharystią: oba te sakramenty mają ten sam cel i tę samą wartość. W chrzcie św. człowiek otrzymuje łaskę uświęcającą w zarodku, w Eucharystii zaś w całej pełni. To stwierdzenie ważne jest dla właściwego zrozumienia mszy wielkopostnej.
W ofiarowaniu ze wzruszeniem dziękujemy za łaskę chrztu i powołania; podobnie jak na chrzcie św. otrzymujemy w ofierze „nową kwitnącą młodość„. Antyfona na Komunię św. wyjęta jest z psalmu 6; psalm to pokutny, rozjaśniony jednak pewnością zbawienia i przebaczenia. Nosimy w sobie Chrystusa; On samą swą obecnością zawstydzi wszystkich nieprzyjaciół zbawienia. Takie jest również usposobienie uzdrowionego; psalm wyraża je bardzo trafnie („zmiłuj się nade mną, Panie, bom chory; uzdrów mię … łzami swoimi polewam pościel moją …„). Modlitwa po Komunii św. widzi w odpuszczeniu grzechów pierwszy owoc św. Ofiary. O światło dla duszy prosimy w modlitwie nad ludem.
JAK PRZEŻYĆ SUCHE DNI WIELKIEGO POSTU?
Jeśli ktoś chce dobrze przeżyć nadchodzące Suche Dni powinien to zrobić w takim duchu, w jakim nam to Tradycja Kościoła Świętego dyktuje. Czyli w umartwieniu, pokucie, poście. Te akty pobożne pomagają człowiekowi oderwać się od doczesności, umartwić swoje serce i ciało oraz stanąć przed obliczem Pana Boga. Postu na zewnątrz nie widać. Tak jak mówi Pan Jezus: „Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu” (Mt 6, 17-18). Pan Bóg ma widzieć twój post. To jest wartość okresu pokutnego żeby człowiek w osobistym kontakcie z Bogiem uzyskał to, co ten okres ma mu dać, czyli przemianę i nawrócenie, bliskość z Panem Bogiem. Pan Bóg najlepiej zna człowieka którego sam stworzył z prochu ziemi. Wystarczy, że staniesz przed Ojcem i powiesz: zgrzeszyłem przeciwko Tobie, nie jestem godzien nazywać się Twoim synem (zob. Łk 15, 21). To jest istota postu. Człowiek w trakcie postu ma autentycznie stawać przed Bogiem. Wtedy przychodzi refleksja, że coś jest nie tak, trzeba coś naprawić, coś zmienić. Każdy kto chce dobrze ten czas suchych dni przeżyć musi przyjąć to, co Tradycja Kościoła mu daje.
Zamieszamy odpowiednie nabożeństwo na Suche Dni: NABOŻEŃSTWO NA SUCHE DNI.
© salveregina.pl 2024