2 Sierpnia.

Św. Alfons Liguori.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Urodził się w Neapolu 1696 r. Św. Franciszek Hieronim przepowiedział niemowlęciu, że duchowny stan obierze, zostanie biskupem i dużo zdziała dobrego. Tak się też stało. Rodzice wychowali synaczka pobożnie, posyłali go do szkół w Neapolu, a gdy w 17 roku skończył wszechnicę z tytułem doktora praw, poradzili mu obrać zawód adwokacki. Zastosował się do rady rodziców, był znakomitym adwokatem, utrzymywał stosunki z najpierwszymi rodzinami w mieście, ale przy tym anielski prowadził tryb życia, bywał codziennie w kościele na Mszy Świętej, i czcił Najświętszą Pannę Maryę, którą ukochaną nazywał Matką swoją. Kiedy wychodził z domu, prosił ją o błogosławieństwo, kiedy wracał, dziękował jej za opiekę. Każdą pracę rozpoczynał prośbą o jej pomoc, przy uderzeniu każdej godziny mówił „Zdrowaś Marya”. Kiedy rodzice zmusić go chcieli do małżeństwa z księżniczką Pressico, wówczas zastanowił się nad swą przyszłością, i zrozumiał, że świat nie jest dla niego, ani on dla świata. Obrał stan duchowny i w r. 1726 został wyświęconym na kapłana. Dawał misje dla ludu, prawiąc kazania katechizmowe w sposób prosty, a serdeczny. Uczył młodzież gorliwie katechizmu i pisał pieśni pobożne dla ludu, choć wyśmiewali go inteligentnicy i arystokraci. Ojciec gniewał się, że syn został kapłanem. Gdy jednak raz poszedł na jego kazanie, zawołał: „Teraz poznałem Boga, i przepisy naszej Religii!” Widząc zaniedbanie roboczego ludu w mieście i na wsi, postanowił założyć Zakon Zbawiciela (Redemptorystów albo Ligurjanów), który by zajął się misjami między ubogim ludem. Zakon ten zatwierdził Papież Benedykt XIV w 1749 r. Uznając wielkie zasługi dla Kościoła Św. Alfonsa, Papież Klemens XIII mianował go biskupem diecezji Św. Agaty. Opuścił Zakon i pracował gorliwie w diecezji. Starał się o wychowanie dobrych kapłanów, i pilnował, aby lud gruntownie uczono katechizmu. Złamany cierpieniem, otrzymał uwolnienie od obowiązków biskupich od Piusa VI, wrócił do swego klasztoru w Nocera, i tu pisał znakomite dzieła teologiczne i kierował założonym przez siebie Zakonem. Od r. 1784 zachorował i wychodzić nie mógł z celi, później stracił wzrok i słuch. Leżeć nie mógł, więc siedział w krześle, i cierpienia swe ofiarował Panu Bogu. – Zmarł 1787 r. dnia 1 sierpnia. Zaliczonym został przez Papieża Grzegorza XVI w poczet Świętych 1839 r. Papież Pius IX nadał mu tytuł Doktora Kościoła.

Wyjątki z pism Św. Alfonsa Liguorego.

Bóg mój i wszystko moje. Skoro Pan Bóg jest moim, na cóż mi bogactw? Na co zaszczytów? na co rozkoszy światowych? O Maryo! obym w pokusach zawsze polecał się Tobie, Która wszystko możesz otrzymać od Pana Boga, a zwyciężę!

O Jezu kocham Cię, a oprócz Ciebie nikogo innego kochać nie chcę i nie mogę. Naucz mnie pokory, cierpliwości w pracy, cichości, unikania rozkoszy ziemskich. Oddalam się od świata i stworzeń, abym kochał Ciebie.

Modlitwa.

Boże, Który przez Świętego Alfonsa, Wyznawcę Twego i biskupa gorliwością apostolską pałającego, nowym Zakonem Kościół Twój wzbogaciłeś, prosimy Cię, abyśmy zbawiennymi Jego naukami zbudowani, a przykładami wzmocnieni, szczęśliwie do Ciebie dojść mogli. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

© salveregina.pl 2023