9 Maja.
Św. Grzegorz Nazjanzeński.
Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.
Rodem był z Arianz, obok Nazianzu w Małej Azji, stąd nazjanzeńskim jest zwany. Pochodził z rodziny Świętych, albowiem ojciec jego Grzegorz, matka Nonna, brat Cezary, i siostra Gorgonia zaliczeni są w poczet świętych. I on idąc w ich ślady zdobył sobie niebiańską koronę. Chcąc się wykształcić w naukach filozoficznych, udał się do Aten, gdzie poznał się ze Św. Bazylim, i z nim dozgonną zawarł przyjaźń. Obydwaj kochali się jak bracia, jedne mając myśli i jedne przed sobą cele: postęp w naukach i postęp w cnocie i doskonałości. Mieszkali razem, pościli, czystość zachowali, ubóstwo i pokorę. O tej przyjaźni sam Grzegorz tak pisze: ,,gdy drudzy starali się o tytuły i dostojności, albo się ze swych nauk chlubili, myśmy się tylko w imieniu Pana naszego Jezusa kochali i Onym zaszczycali. Najwyższym dla nas było dostojeństwem, że nas Chrześcijanami zwano”. Kiedy Św. Bazylego wezwano do ojczyzny, został Grzegorz w Atenach i był tam profesorem. Po 30 latach pracy porzucił katedrę nauczycielską, wrócił do domu tęskniąc za żywotem doskonalszym wśród modlitwy, rozmyślania i umartwienia. Ojciec jego był naówczas biskupem w Nazjanzie, wyświęcił go na kapłana, i zamyślał urząd biskupi złożyć, i oddać w młodsze ręce uczonego syna. Ale Grzegorz godności nie pragnął, uciekł więc od ojca, i poszedł do Pontu do Św. Bazylego, gdzie obydwaj na pustyni samotny żywot wiedli, i regułę zakonną dla młodszych spisali. Wiele było wówczas ludzi obałamuconych nauką arianów. Przeciwko nim ostro wystąpił Św. Grzegorz i pismami wybornymi dowodził prawdziwości Nauki Katolickiej. Za panowania Juliana Odstępcy (apostaty) bronił znowu chrześcijaństwa przeciw pogaństwu, które chciał cesarz wprowadzić na nowo. Przez Św. Bazylego wyświęcony na biskupa Sazimy 372 r. nie objął swej stolicy, aby ominąć sporów z metropolitą, który do Sazimy pretensję sobie rościł. Pojechał do Nazjanzu gdzie ojcu staremu był pomocą w urzędowaniu. Wybrany arcybiskupem Konstantynopola, wielkie zasługi tu położył broniąc czystości Katolickiej Nauki przeciw herezji Macedoniusza i Apolinarego. Cesarz Teodozjusz popierał Św. Grzegorza, a swawole błędnowierców ukrócił. – Wielu biskupów sprzyjało jednak błędom Macedoniusza, ci byli przeciwnymi Grzegorzowi. Aby uniknąć rozterek, podziękował za arcybiskupstwo, i pojechał na pustynię do Arenzu, gdzie wiódł żywot pustelniczy, i tam zmarł 9 Maja 389 r. W pismach swoich tak mądrze bronił Nauki Katolickiej przeciw heretykom, że otrzymał tytuł ,,Doktora Kościoła”.
Nauki Św. Grzegorza.
Od bliźniego o tyle będziesz lepszym, o ile nad niego dla ubogich hojniejszym. – Miłosierdzie czyści zmazy grzechowe, jako woda bieli wełnę. Dając jałmużnę, Chrystusa Pana karmisz, Chrystusa Pana odziewasz, Chrystusa Pana opatrujesz.
Rozpoczynaj i kończ każde dzieło, polecając je Panu Bogu. Bez Łaski Pana Boga jest niemożebnym uczynić coś dobrego, jak ptakowi latać bez powietrza, lub rybie pływać bez wody. Obawiaj się jednej rzeczy: utraty cnoty, utraty Pana Boga!
Modlitwa.
Św. Grzegorzu z Nazjanzu, wielki Doktorze i Nauczycielu Kościoła! wstaw się za nami u Boga, abyśmy idąc za radami i wskazówkami zawarte mi w pismach twoich, doszli do niebieskiej szczęśliwości. Amen.
© salveregina.pl 2023